Eikels en dennenappels

     Een tante van mijn moeder vertelde mij over het droevige lot van de tot levenslange dwangarbeid veroordeelde gevangenen. Men geeft ze met opzet zwaar voedsel, zei ze, zodat ze ongezond worden en niet lang leven. En ze moeten stenen in stukjes kappen, of ander werk doen waarvan ze weten dat het volstrekt nutteloos is. Die tante had gelijk. Het is niet fijn om werk te doen waarvan je weet dat het nutteloos is.
      Vandaag, 5 november, was het prachtig weer en ik besloot voor een van de laatste keren van het haar het gras te maaien. Eigenlijk is het gras niet erg gegroeid sinds de laatste keer, maar het is bedekt met een dikke laag bladeren, en de grasmaaier zuigt die allemaal op. Ze komen dan mooi in de opvangzak terecht.
     Ondanks het mooie weer, vond ik dat grasmaaien alweer een frustrerend karwei. Dat het gras ondanks al het gemaai telkens weer opschiet, vind ik niet erg. Zo is het leven. Dat je na een rondje moet stoppen omdat de opvangzak vol is, kan ik minder goed verdragen. Ik moet dan naar het einde van de tuin om die zak leeg te maken. Maar ook daar valt mee te leven. 
     Nee, het is iets anders. Je moet weten dat we aan de rand van een bos leven met dennenbomen en eiken. Dat brengt mee dat ons grasvhet hele jaar door vol ligt met dennenappels, en in dit seizoen ook nog eens met eikels. Bij elke stap die ik zet trap ik enkele dennenappeltjes of eikels in de grond, en daarmee beschadig ik iedere keer een beetje meer wat eens een mooi, egaal grasveld was. Iedere keer dat ik het gras afmaai, zorg ik ervoor dat de volgende maaibeurt weer wat onaangenamer is door een steeds hobbeliger terrein. Iedere keer dat ik op die eikels en denneappels trap, trap ik een beetje op mijn hart.