Diane Keaton (1946-2025)

Diane Keaton (1946-2025)
     Op een of andere manier was Diane Keaton dé actrice van mijn generatie. Niet de mooiste, niet de beste, niet de veelzijdigste, gewoon dé. Charlotte Rampling, Susan Sarandon, Cher, Liza Minnelli, Candice Bergen zijn ook in 1946 geboren, maar dat zijn meer actrices van de generatie van mijn vader, vind ik, zoals Claudia Cardinale en Sophia Loren actrices zijn van die van mijn moeder. Ik vraag mij af wie dé actrice wordt van de generatie van mijn zoon. Emma Stone? Zoiets weet je pas als je de zestig voorbij bent. 
      Ik heb niet zóveel films van Keaton gezien, al was ik altijd blij als ze meespeelde. Maar het gaat natuurlijk om die ene film Annie Hall. Keaton was sexy, maar niet té – grappig, maar niet té – neurotisch, dat is ook belangrijk, maar niet té. Ze leek bereikbaar. Als je wat ouder was geweest, had ze, met veel geluk, en kortstondig, je lief kunnen zijn. Ik héb ooit een lief gehad die er wel wat op leek, en dat was voordat Annie, met haar ladeedah in mijn leven kwam.
     Er zijn duizenden mooie filmquotes, en honderden daarvan zijn erg kort:

           Frankly my dear, I don’t give a damn
           The future, Mr. Gittes, the future.
           Here’s looking at you kid
           I’ll have what she’s having.
          That rug really tied the room together.
           You talking to me?
           An offer he can’t refuse
           Zed’s dead, baby, Zed’s dead.
           What a dump.
           Make my day.
           The Dude abides.

      Maar voor mij staat ‘Ladeedah’ bovenaan.

* Dé actrice van mijn vaders generatie was wellicht Vivien Leigh. Tien jaar ouder dan hijzelf, naam vastgeklonken aan een iconische film, en overrompelend écht. Helaas is haar Scarlett een beetje een kreng, zodat je er moeilijk een boontje voor kon hebben.

De score van enkele griezelfilms
     Ik heb enkele maanden geleden vrij kort na elk elkaar vijf griezelfilms gezien. Ik zal in wat volgt een score geven op 5 sterren.
      The Gorge (2023) * Een Amerikaanse spion en een Russische spionne moeten een ravijn bewaken die een onbekende dreiging bevat. Ik wou kijken vanwege Anya Taylor-Joy. In het eerste halfuur ontspint zich een aardige romance. De actiescènes die erna kwamen heb ik grotendeels in versneld tempo doorgespoeld.
     The Substance (2024) * Demi Moore volgt een onnatuurlijke verjongingskuur. Maatschappijkritisch en op een irritante manier voorspelbaar. De critici waren enthousiast.
     Nosferatu (2024) ** Een poging om het oude verhaal te vertellen met nieuwe accenten, interessante decors, en 19de-eeuwse dialogen. Stijlvol maar vervelend.
     Suspiria (2018) *** Een remake naar het schijnt. Intriges en machtspelletjes onder vampiers die een balletschool runnen. Spannend en best ontroerend. De enige film van het rijtje die ik wel eens wil terugzien.
     Abigail (2024) **** Gangsters ontvoeren het dochtertje van een rijke stinkerd. Dat dochtertje is, jawel, je raadt het al goede lezer, een vampier. Grappig, maar niet ha-ha grappig. De gangsters doen het domste wat je in een griezelfilm kunt doen: ze verspreiden zich. De oudste en beste truc om kijkers de daver op het lijf te jagen.