De Standaard en de 2-statenoplossing, e.a.

De Standaard en de tweestatenoplossing
      In De Standaard van 27/8 staat, in de marge van een groot artikel over de tweestaennoplossing, een kort historisch overzicht over de houding van de Israeli’s en de Palestijnen tegenover die kwestie:

 1993-1995: De Oslo-akkoorden. Israël erkent geen Palestijnse staat. De Palestijnse leiders erkennen Israël wel … 1996:Benjamin Netanyahu is openlijk tegen de Oslo-akkoorden. 2002: Het Arabisch vredesinitiatief. De Arabische landen (willen) Israël erkennen in ruil voor de Israëlische erkenning van Palestina. Toenmalig premier Ariël Sharon wees het voorstel af …

     Dit overzicht is eenzijdig. Het lijkt wel of het altijd alleen maar Israël was die een tweestatenoplossing afwees. Ik wil hier niet ingaan op de keren dat de Arabieren en Palestijnen in het verdere verleden een zo’n oplossing verworpen hebben: in 1937, in 1947, in 1967. Misschien hadden de Arabieren toen gelijk en waren de voorgestelde oplossingen onrechtvaardig, of leidden ze niet echt tot twee staten. De Standaard is ook niet verplicht om een vollédig overzicht te geven van die geschiedenis, en zelf heb ik geen zin om dat weer allemaal opnieuw uit te zoeken.
     Alleen dit. Bij het overzichtje staat een foto van Bill Clinton. Die Bill Clinton zei onlangs het volgende over de onderhandelingen van juli 2000, de zogenaamde Camp David Summit:

 Look, I worked on this hard, and the only time Yasser Arafat didn’t tell me the truth was when he promised me he was gonna accept the peace deal that we had worked out, which would have given the Palestinians a state on 96 percent of the West Bank and 4 percent of Israel and they got to choose where the 4 % of Israel was. So they would have the effect of the same land of all the West Bank. They would have a capital in East Jerusalem. They would have the - I can hardly talk about this - they would have equal access all day, every day to the security towers that Israel maintained all through the West Bank up to the Golden House. All this was offered, including, I will say it again, a capital in East Jerusalem and two of the four quadrants of the old city of Jerusalem. Confirmed by the Israeli Prime Minister Ehud Barak and his cabinet. And they said no. (31 oktober, 2024, verkiezingsmeeting in Muskegon Heights, Michigan)

     Ik beweer niet dat de Israëlische voorstellen van 2000 evenwichtig waren. Ik beweer niet dat Clinton de voorwaarden correct weergeeft. Ik beweer evenmin dat de onderhandelingen van 2000, en de vergelijkbare van 2008 tussen Ehud Olmert en Mahmoud Abbas, alleen mislukten door de houding van de Palestijnen. Ik beweer alleen dat het overzicht van De Standaard – dat noch 2000, noch 2008 vermeldt – eenzijdig is.  

Pieter Embrechts en het zionisme
     In zijn column (DS 27/8) slaat Pieter Embrechts de spijker op de kop. Hij vergelijkt Palestina-Israël met Brabo-Antigoon: de kleine Romeinse soldaat tegen de reus. Brabo en Palestina nemen de positie in van de underdog. Dat is inderdaad een belangrijke reden waarom veel mensen voor Palestina kiezen. Of het een voldoende reden is, blijft de vraag.
     Wat verder echter slaat Embrechts naast de kop van de spijker: ‘Ook de Israëlische historicus Yuval Noah Harari noemt het zionistische project van Netanyahu de grootste bedreiging ooit voor het Jodendom.’ Dat is een verkeerde of minstens eenzijdige interpretatie van het begrip ‘zionisme’.
     Het zionisme is een nationalistisch project om voor de Joden een veilig thuisland te creëren. Zoals elk nationalisme kan dat in twee richtingen gaan: een verdraagzaam, inclusief, pragmatisch zionisme, dat een veilige staat Israël wil naast een veilige staat Palestina. De andere richting is die van een chauvinistisch, expansionistisch zionisme, dat doelen nastreeft als Joodse overheersing, een Groot-Israël met de volledige controle over Gaza en de Westbank en eventueel de etnische zuivering van het gebied. Het is in dat expanisionistisch zionisme dat Harari de grootste bedreiging ziet van de morele en intellectuele erfenis van het Jodendom.

Ingangsexamen geneeskunde
     Het ingangsexamen geneeskunde wordt niet meer afgenomen zoals vroeger, toen enkele duizenden kandidaten zich verzamelden op de Heizel om meerkeuzevragen op te lossen op papier. Nee, het gebeurt nu op verschillende plaatsen zoals in secundaire scholen en universitaire campussen, en de kandidaten voeren hun antwoorden in op computer. Ik betreur die evolutie, omdat je op die manier fraude moeilijk kunt uitsluiten. Ik vrees dat whiz kids altijd een weg zullen vinden om de computer als zoekmachine te gebruiken. Studenten die niet frauderen zijn dan het slachtoffer van degene die wel frauderen. En je begrijpt dat ze dan een klacht indienen, zoals nu gebeurd is.
     Er heeft nog een andere evolutie plaatsgevonden sinds de tijd dat mijn zoon het ingangsexamen aflegde. In die tijd werd een moeilijk examen voorgelegd, waarvoor slechts een kleine minderheid slaagde. De anderen zaten met het gevoel opgescheept dat ze te dom waren, of ze konden zich voorbereiden op een tweede zittijd waar opnieuw een kleine minderheid slaagde. Nu heeft men beslist om het examen veel gemakkelijker te maken, maar slechts een deel van de geslaagden toe te laten tot de opleiding. Dat zal in de praktijk niet veel verschil maken. Het zullen niet helemaal maar toch ongeveer hetzelfde type kandidaten zijn die vroeger in de eerste en tweede zittijd slaagden, en die nu voldoende punten halen om geselecteerd te zijn. Maar voor een grote groep kandidaten lijkt het nieuwe systeem  onrechtvaardig: geslaagd, en toch niet geselecteerd.
     Eén nadeel van het nieuwe systeem is dat men het op de nieuwsredacties niet begrijpt. Ik hoorde op maandagavond op de radio dat het ‘slaagpercentage dit jaar zo hoog was omdat er een record aantal deelnemers was.’ Onzin natuurlijk. Het tegenovergestelde is veel logischer: hoe meer kandidaten, hoe lager het slaagpercentage dat je mag verwachten.

Witte scholen
     Vaak ben ik blij dat ik als leraar nu op pensioen ben. Ik kan nu De Standaard openslaan en kennis nemen van de campagne tegen de ‘witte’ scholen zonder mij al te veel te ergeren. Als ik het goed begrepen heb komt het hierop neer. Veel ouders sturen hun kinderen liever naar een school met een kleiner aantal anderstalige leerlingen omdat ze hopen dat de leerresultaten daar beter zouden zijn. Volgens taalsocioloog Orhan Agirdag, die in de krant geciteerd wordt, is dat een ‘raar’ vooroordeel. Vroeger zou ik dan van alles hebben moeten opzoeken om die Agirdag op zijn plaats te zetten, maar nu blijf ik er rustig bij.
     De teneur van De Standaard-stukken is dat het beleid en de scholen iets moeten doen tegen de verkeerde opvattingen en tegen de verkeerde keuzes van ‘witte’ ouders. Ik erger mij om twee redenen dat woord ‘wit’. Ten eerste moet het ‘blank’ zijn, en ten tweede heeft het met huidskleur niets mee te maken. Als ik een ouder van kleur was, zou ik ook liever mijn kind sturen naar een school met minder anderstaligen. Maar mijn ergernis is beperkt. Ik word stilaan gewend aan dat verkeerde gebruik van ‘wit’, en ik heb geen kinderen van schoolgaande leeftijd.
      Het hoofdartikel van Karel Verhoeven (26/8) heb ik dus maar half gelezen. Verhoeven betreurt de verkeerde houding van de ouders die alleen aan onderwijskwaliteit en niet aan diversiteit belang hechten. Ik moet daar overigens niet op antwoorden. Dirk Van Damme heeft dat al gedaan op x.com : 

‘Dus als ik het goed begrijp, ouders die in hun schoolkeuze een bepaalde pedagogische voorkeur uitdrukken, zijn fout en moeten bijgestuurd (heropgevoed?) worden. Gaan we hetzelfde zeggen over verkiezingen? Vrije schoolkeuze gaat ook over democratie.

     Ik heb daar niet veel aan toe te voegen.

Gegoochel met statistieken
      In Amsterdam werd vorig jaar een 17-jarig meisje vermoord. De vermoedelijke dader is een asielzoeker. Het is onvermijdelijk dat extremistische feministen nu gebeten zijn op álle mannen, en dat extremistische nationalisten op álle migranten. Daar valt niet veel tegen te beginnen.
      Maar laat ik het over iets subtielers hebben. Naar aanleiding van de moord plaatste de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema een tweet over seksuele misdrijven in Nederland. Ze liet twee grafieken zien, waarvan de eerste absolute cijfers bevatte, en de tweede een ‘gegoochel’ met cijfers. 
     Kijk, ik heb dat niet graag, dat iemand een statistiek die zijn of haar overtuiging tegenspreekt al te snel snel wegzet als ‘leugens’, of als ‘gegoochel met cijfers.’ Trouwens, Halsema heeft ongelijk, want de twee grafieken zijn ongeveer allebei even correct en ze vullen elkaar aan. De ene bevat niet meer gegoochel dan de tweede. Het beste is om ze allebei eens goed te bekijken, want ze tonen allebei een ander aspect van de waarheid.

      De statistiek met de absolute cijfers die Halsema zo triomfantelijk presenteert, laat zien dat 90 procent van de seksuele misdrijven in Nederland door autochtonen gebeurt, en slechts 10 procent door asielzoekers. Dat komt omdat er 100 keer meer autochtonen dan asielzoekers zijn. De tweede grafiek laat zien dat er onder de asielzoekers verhoudingsgewijs 10 keer meer seksuele delinquenten zijn dan onder de autochtonen. Dat komt waarschijnlijk door voorafgaande trauma’s, culturele ontworteling, en het overwicht in die populatie van jonge mannen.
      Ik wil niet te streng zijn, maar juist de linkse grafiek van Halsema bevat naar mijn smaak enige misleiding. Het aantal delinquente asielzoekers wordt nodeloos opgesplitst per nationaliteit, zodat de staafjes kleiner lijken in vergelijking met de lange staaf die het aantal autochtonen voorstelt. En ik durf er iets op verwedden dat er zich onder de ‘autochtonen’ ook recentelijk genaturaliseerde migranten en zelfs asielzoekers bevinden
.     Maar laat ik fair zijn. Halsema heeft gelijk als ze concludeert dat het probleem van seksueel geweld niet zou worden opgelost door een strenger asielbeleid (‘over de grens duwen van het probleem’). Hoogstens zou dat het probleem kunnen doen dalen met 10 procent.