Dumping van Chinese producten

     Stijn Decock had het enige tijd geleden in De Standaard over de overproductie in China. Het land kan nu 50 miljoen auto’s per jaar bouwen terwijl de hele wereld er maar 75 miljoen nodig heeft. De fabrieken draaien maar op halve kracht. Miljoenen onverkochte auto’s staan op parkings te wachten op een koper.
      Toen ik nog marxist was, had ik daar een gemakkelijke verklaring voor gevonden. Het kapitalisme in China is hersteld en dan krijg je ook de kwalen van crisis en overproductie erbij. De lonen van de uitgebuite Chinese arbeiders zijn te laag waardoor ze geen auto’s kunnen kopen. Er heerst chaos in de productie want de provincies nemen autonome beslissingen zonder een globaal plan te volgen.
     Ondertussen ken ik andere oorzaken, die ik ook in het artikel van De Cock aantref: ‘Via subsidies en goedkope leningen werd de bouw van auto- en batterijfabrieken aangemoedigd.’ Subsidies en goedkoop geld zorgen er inderdaad voor dat er geproduceerd wordt zonder op de vraag te letten. Die binnenlandse vraag is trouwens niet zó klein. Volgens Decock behoort nog niet de helft van de gezinnen tot de middenklasse die een auto kan kopen. Nog niet de helft, dat betekent dat de kleine helft van de Chinezen wél een auto kan kopen. Ik vind dat goed nieuws. Zei ik al dat het kapitalisme in China was hersteld?
     Wat Decock schrijft over de export van Chinese auto’s begrijp ik dan weer niet goed. Hij schrijft: ‘Zo tracht BYD zo veel mogelijk auto’s in Europa te verkopen, omdat het hier meer winst maakt.’ En wat verder: ‘China tracht steeds meer goederen te exporteren tegen prijzen die ver onder de kostprijs liggen.’ Hoe je meer winst maakt door onder de kostprijs te verkopen, is mij een raadsel. Decock spreekt niet noodzakelijk over dezelfde sectoren, maar elk bericht over dumpingprijzen bekijk ik met grote argwaan.