Toen ik vanmiddag naar school vertrok, regende het een beetje en woei het hard – Frits zegt: waaide. Dat weerhield me er niet van om de fiets te nemen, want ik ben een harde. In mijn revolutionaire jeugd stond ik aan de fabriekspoorten – qu’il pleuve, qu’il vente. Ook doet regen mij niets meer sinds ik een regenbroek heb – en mijn Fjällräven pet, waar ik al eens over geschreven heb.
Maar nu gebeurde er iets wat nog nooit was gebeurd. Halverwege de Tinstraat vloog mijn pet de lucht in, en daarna op de grond. En tweehonderd meter verder nog een keer. Ik zat in een benarde situatie, want ik wil mijn hoofd graag droog en warm houden. De nood was hoog en goede raad was duur.
Gelukkig herinnerde ik mij toen dat stukje van gisteren over petten die achterstevoren worden gedragen. Er was toch niemand in de buurt. Zou ik? Ik zou. En achterstevoren gedragen bleef de pet stevig op mijn hoofd dankzij, geloof ik, de wetten van de aërodynamica.
Toen ik bij de school arriveerde, zag ik twee collega’s zitten in het gezellige cafeetje aan de overkant van de straat. Een van die collega’s, wist ik, had mijn stukje van gisteren gelezen. Ik had iets uit te leggen.
 |
| De man in het zijspan mag straks achter zijn pet aanhollen |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten