Goede en oude voornemens

   Bij het maken van goede voornemens wil ik dit keer de oude anarchistische slagzin indachtig zijn: Geen nieuwe voornemens zolang de oude niet op zijn! De anarchisten zeiden dat van de kernraketten. Bij mijn oude voornemens ga ik dus even door mijn lijstje, trek ik een streep door wat ik ondertussen heb verwezenlijkt (auto wegdoen, geen boterhammen meer eten op weekdagen, overschakelen naar een Mac-computer, David Copperfield en Illusions perdues herlezen) en trek ik een dubbele streep door de voornemens die ik definitief opgeef (muziekharmonie studeren, oud-Griekse auteurs lezen in de oorspronkelijke tekst).
     Met één welbepaald goed voornemen ben ik al enkele weken voor het nieuwe jaar begonnen: opnieuw dagelijks toonladders spelen. Ik heb daarvoor zelfs een tijdsslot voorzien, zo ongeveer rond tien uur ’s avonds. Ik doe voorlopig re, la en mi in majeur en re, mi en sol in mineur. Ik hoop dit jaar mijn repertoire uit te breiden.
     Zo’n voornemen als die dagelijkse toonladers kun je bij de levenslange projecten onderbrengen, iets wat je kunt blijven doen zolang de gezondheid en de levenslust het toelaten. In dezelfde geest neem ik voor om wat meer boeken te lezen en wat minder films en series te kijken. Ik heb vorig jaar zie ik slechts 24 boeken gelezen, waaronder de reeds vermelde David Copperfield en Illusions perdues. 
     Dat is niet zoveel. Vroeger las ik ook niet zo heel veel, maar toch meer dan vorig jaar. Drie jaar geleden las ik tussendoor het Journal van de broers De Goncourt, en dát alleen al waren 22 delen. Maar ik had in die tijd een vaste leesstonde, ’s nachts van ongeveer van half elf tot twaalf uur, liggend in bad. De laatste zeven maanden gaat dat niet meer. Na enkele minuten word ik door een ondraaglijke jeuk het bad weer uitgejaagd, en dat terwijl Marat juist in bad ging liggen om verlichting van zijn jeuk te zoeken – wat tijdelijk ook hielp, en op zeker ogenblik zelfs definitief.
     Als de geleerde allergologen geen oplossing vinden voor mijn badprobleem, zal ik er iets anders op moeten verzinnen. Het wekelijkse treinreisje van Brussel naar Oostende is onvoldoende om aan mijn leesambities, zo bescheiden als ze zijn, tegemoet te komen. En als ik in bed lees, of op de bank, val ik na enkele minuten in slaap. Ik moet dus een nieuwe leeshouding en een nieuw tijdslot vinden. 
    Zittend aan tafel tussen vijf en zeven uur ’s avonds misschien? Het lijkt mij de moeite waard om te proberen.