Europees asielplan, en andere kortjes

Europees asielplan
Er is een plan goedgekeurd om het Europees asielbeleid een beetje te hervormen: gesloten opvangscentra aan de buitengrenzen, versnelde procedures, een spreidingsplan, en de mogelijkheid voor landen om uit het spreidingsplan te stappen mits ze een afkoopsom betalen. ‘Als we deze hervormingen niet realiseren vóór de Europese verkiezingen,’ had staatssecretaris De Moor gezegd, ‘zie ik het niet goed aflopen met het vrij verkeer van personen.’
     Het is lelijk van mij, maar ik had bijna gehoopt dat het plan zou mislukken, waardoor men verplicht zou zijn de hele asiel-filosofie grondig te hervormen, met name door asielrecht te vervangen door asielgunst*. Ik werp die gedachte evenwel snel van mij af, want een politique du pire past niet bij mijn temperament. Eigenlijk ben ik het eens met het commentaar van Koen Vidal in De Standaard. ‘Een groot gevaar,’ schrijft hij, ‘is dat politici het plan verkopen als een oplossing voor het Europese vluchtelingenvraagstuk.’ En hij wijst op de grote immigratiestromen die er dreigen aan te komen uit de Sahel en de Hoorn van Afrika. Er moet dus, volgens Vidal en volgens mij, een radicalere oplossing komen. Of de oplossing die Vidal voor ogen staat dezelfde is als de mijne, dat weet ik niet. Ik lees De Standaard pas sinds enkele weken en ken die Vidal nog niet goed.
     Meer algemeen: we kunnen het asielbeleid emotioneel, ethisch of rationeel-utilitair benaderen. Ik ben in grote lijnen voorstander van een utilitaire benadering. Op langere termijn heeft er eigenlijk niemand voordeel bij de immigratiestroom vanuit Afrika en Azië, zelfs die immigranten niet. Als Europa Afrika wordt, kan men evengoed in Afrika blijven. Maar dit eenvoudige inzicht botst op ethische grenzen: onvoorwaardelijke naastenliefde bij de christenen**, vrijheid van beweging bij de liberalen, solidariteit met de ‘verworpenen der aarde’ bij de socialisten***. Zelfs als je kunt aantonen dat naastenliefde en solidariteit efficiënter op een andere manier kunnen worden beoefend, en dat immigratie de liberale vrijheid juist kan bedreigen****, blijven er morele grenzen waar de rationaliteit ophoudt. Voor velen ligt de morele lat bij de ‘ontoelaatbare pushbacks’.  Dat is volgens mij niet vol te houden. Mijn lat ligt heel wat lager. Ik vind niet dat je vluchtelingen kunt neerschieten aan de grens, zoals in andere omstandigheden gebeurde aan de Berlijnse muur. Ik vind niet dat je grote groepen illegalen kunt deporteren. Ik vind niet dat je burgers die illegalen onderdak verlenen kunt vervolgen.

Reddingssloep
Radicaalrechts gebruikt in verband met migratie de slagzin ‘vol is vol.’ Je denkt daarbij spontaan aan een volle reddingssloep en drenkelingen die errond zwemmen en die zich proberen vast te klampen. De vergelijking is gebrekkig omdat er met behulp van de fysica precies kan worden berekend vanaf welk gewicht de sloep onvermijdelijk zal zinken, en voor een samenleving kan zo’n berekening niet worden gemaakt. Maar de vergelijking heeft ook zijn voordelen. Als ik aan zo’n sloep denk, begrijp degene die op een bepaald ogenblik geen drenkelingen meer wil toelaten, bewonder ik degene die zelf in het water springt om iemand anders een plaats aan te bieden, en ben ik boos op de man of vrouw die vanuit de helicopter roept dat ‘we het wel zullen klaarspelen.’ 

Orwell
In De Standaard der Letteren van vorige week stonden twee stukken over George Orwell. Eerst een heel jaar geen enkel stuk, zul je zeggen, en dan twee stukken ineens. Akkoord, maar het zijn twee goede stukken. In het eerste stuk wordt Orwells 1984 vergeleken met Aldous Huxleys Brave New World. Twee toekomstvisies waarin de burgers een slavenbestaan leiden, de enen onderdrukt door brute repressie, de anderen vertroeteld door welwillende leiders. De stok en de wortel. Welke van die twee toekomstvisies is realiteit geworden? Allebei een beetje, meent Peter Jacobs.

     In het tweede stuk spreekt Jean-Paul Mulders over de gedrevenheid van Orwell. ‘Mocht Orwell nu leven,’ zegt Mulders, ‘dan zou hij in de vluchtelingenkampen zitten om er van binnenuit over te vertellen.’ Dat is best mogelijk. Orwell was emotioneel erg betrokken bij het leed van de onderklasse. Tegelijk was hij erg rationeel in zijn redeneringen. Ik weet niet wat de bovenhand zou hebben gehaald hebben: de emotionele betrokkenheid of de rationaliteit.

Houdbaarheidsdatum 
Ik kijk naar de houdbaarheidsdastum op een potje yoghurt. 06/07/23 staat er op het deksel. 07, denk ik, dan is de vakantie al begonnen. Heel even ben ik vergeten dat ik al drie jaar op pensioen ben.

Meditatiewijsheid
Meditatie – mystiek gebed bij de christenen – schijnt een van de grote uitvindingen van de mensheid te zijn, waar echter slechts een klein deel van die mensheid gebruik van maakt. Wat zijn eigenlijk de voordelen van dat mediteren, buiten de ervaring van het moment zelf? Word je er gezonder van, gelukkiger, wijzer? Dat laatste betwijfel ik. In De Standaard van 8 juni staat een groot interview met meditatie-propagandist Tom Hannes. Diezelfde Tom Hannes had in De Standaard van enkele dagen daarvoor een stuk geschreven over het sadistische Reuzegom-doopritueel. Hij schreef  onder andere over ‘de duistere mentaliteit waarmee generaties van onze dokters, bedrijfsleiders, advocaten en notarissen zijn opgevoed’.  Hij deed zijn veralgemenende uitspraken in de vorm van een retorische vraag, wat erg slim was, maar slim en wijs, dat is niet hetzelfde.

Procentpunt en procent.
Eveneens naar aanleiding van het Reuzegom-arrest haalt De Standaard het onderzoek van Samantha Bielen aan, van 2019. Ik citeer: ‘Beklaagden met een islamitische naam hebben meer dan vier procentpunt meer kans op een veroordeling dan een autochtone Belg.’ Vier procentpunt, dat is erg onvolledige informatie. Je moet dat dan verder uitzoeken. In Het Laatste Nieuws van 27/12/ 2019 vond ik: ‘Als je weet dat 12 procent in dergelijke zaken vrijgesproken wordt, betekent het dat je met een islamitische naam een derde meer kans hebt om veroordeeld te worden.’ Ook dat begrijp ik niet. Als er 12 procent wordt vrijgesproken, dan wordt, dacht ik, 88 procent veroordeeld, bijvoorbeeld 86 procent autochtonen en 90 procent islamieten. Dat is het verschil van 4 procentpunt en van 4,5 procent, en niet van 33 procent. Wat zie ik over het hoofd?

Toxische mannelijkheid
Het nadeel van modewoorden als ‘toxische mannelijkheid’ is dat ze uitnodigen tot gewichtigdoenerij. Een redelijke definitie van ‘toxische mannelijkheid’ zou kunnen zijn: een gewelddadige mentaliteit die je wel vaker bij mannen aantreft. En wat schrijft doctoraatsstudente Elisabeth Goemans in De Standaard : ‘Het valt mij op dat berichtgeving over geweld zelden aankaart hoe die misdaden en gedragingen het gevolg zijn van toxische mannelijkheid.’ Dus: de gewelddadigheid van mannen is het gevolg van hun gewelddadigheid. Knap hoor! Of bedoelt Goemans die ‘toxische mannelijkheid’ veel breder dan alleen maar gewelddadigheid? Dan bestaat het gevaar dat daar ook enkele goede mannelijke eigenschappen worden bijgeteld.

     Overigens ben ik het ten gronde met Goemans eens: in een samenleving waarin men op elkaar urineert, waar men levende goudvissen inslikt, waar men dickpics rondstuurt, waar men ex-vriendinnen sletten noemt, waar men agressief twittert, waar men namen van veroordeelden op sociale media gooit, waar men na de schooluren afspreekt om elkaar met de vuisten te bewerken, in zo’n samenleving zal er wellicht ook meer moord en doodslag voorkomen. Ouders, broers, vrienden en collega’s moeten zo’n gedrag niet aanmoedigen. Of dat ook betekent dat bij de ‘berichtgeving over geweld’ telkens een zedenlesje hoort over ‘toxische mannelijkheid ’, dat is weer een andere zaak. 

 

* Zie daarover mijn stukje hier.

** Over de onvoorwaardelijke naastenliefde van de christenen, zie mijn stukje hier.

*** Ik haal hier alleen de serieuze gedachtestromingen aan. De multiculturele praatjes van woke laat ik buiten beschouwing.

**** Zie bijvoorbeeld Danny Frederick: The Liberal Defense of Immigration control: hier. Voor een socialistisch pleidooi voor immigratiebeperking, zie Marc Elchardus, Reset - Over identiteit, gemeenschap en democratie.