Barbie, en andere kortjes

Barbie
     Er waren mensen die, zonder hem ook maar gezien te hebben, zeker wisten dat Barbie (2023) een flauwe film was. Die mensen hadden gelijk. Je hoeft alleen te weten dat het over een pop gaat die de poppenwereld verlaat en naar de mensenwereld reist, om te weten dat zoiets geen mooie film kán opleveren. Het onzinnige concept is daarbij niet het probleem. Abraham Lincoln als vampierenjager en Augusto Pinochet als vampier zijn ook onzinnige concepten, maar een regisseur kon er nog alle mogelijke richtingen mee uit. Gerwig en Baumbach echter zaten met Barbie niet alleen vast aan een concept, maar ook aan wat er in dit geval bijhoort: een sprookjesstramien, een kauwgumballenesthetiek, een obligaat-satirische toon, een karikaturale acteerstijl en een modieus en ‘actueel’ thema. Dan kom je er nooit.
     Waarom ik dan gekeken heb? Om dezelfde reden waarom de bakker, de slager en de frituuruitbater zich 50 jaar geleden naar de bioscoop spoedden wanneer die De non en haar kind op het programma had. Om dezelfde reden waarom ik als kind zo ongeduldig was om Tintin et les oranges bleues (1964) te zien. Nieuwsgierigheid.

Te laat
    Toen de film The Missouri Breaks (1976) uitkwam wou ik die heel graag zien. Jack Nicholson en Marlon Brando in één film, geregisseerd door Arthur Penn! Door omstandigheden is dat niet gelukt. Nu heb ik hem eergisteren bekeken op Prime. Ik kon precies zien wat ik er 47 jaar geleden zo fantastisch aan zou hebben gevonden. Nu was het een beetje te laat.

Ongeloofwaardig einde
     Ik koos gisteravond de film Miss Sloan (2016), omdat de intense Jessica Chastain erin meespeelt en omdat het gaat over oplichterspraktijken in de wereld van de politiek. Ik zie dat graag. Ook de filmrecensenten hadden een vrij gunstig oordeel, alhoewel volgens hen de film bedorven werd door het ongeloofwaardige einde. Ik begon te kijken en alles was prachtig. Chastain was een hyperintelligente lobbyiste en bovendien werkte ze, zij het met slinkse methodes, voor een zaak waar ik helemaal achter sta: de opheffing van importtaksen. Maar dan – de film was nog geen tien minuten ver – beging Chastain voor de rechtbank een blunder die zelfs ik niet zou begaan. Ik haat het wanneer personages fouten maken die zelfs ik niet zou maken. Ik had bijna de tv uitgezet.
     Toen dacht ik weer aan de filmrecensenten met hun ongeloofwaardig einde, en ik had er weer zin in. Die ongeloofwaardige eindes zijn de beste. 

Jill Peeters
     Ondanks de komende klimaatramp, waar ze beter dan wie ook van op de hoogte is, bewaart Jill Peeters altijd haar goede humeur. Ze is een hele flinke meid  en ze volgt de raad op van de Akela: ‘Kind, zet je er over heen, heus want klagen-klagen, hellept er geen een.’ Ook stelt Jill mij gerust, wanneer ik geruststelling nodig heb. Als ik het te koud of regenachtig vind, stel ik mij altijd de bange vraag: is dat wel normaal voor de tijd van het jaar? En altijd beantwoordt Jill mijn vraag met een vrolijk: ‘Jawel, dit is normaal voor de tijd van het jaar.’

Corijn & Boudry
     Twee weken geleden stond er in De Standaard een groot stuk van de linkse jongen Eric Corijn over het drugsgeweld  rond de Brusselse stations, en wat daar de oorzaak van was. Die oorzaak was geloof ik het neoliberalisme. Maarten Boudry reageerde op X-Twitter . ‘Ik moet mij telkens inprenten dat zulke ideeën marginaal zijn, of ik word hier gek van.’
      Bij Asterix had je het huis dat gek maakt, bij Monty Python had je de mop die doodt, en bij Corijn heb je het krantenstuk dat gek maakt.  Ik heb dat stuk van Corijn overigens niet gelezen – ik ben niet gek.  Een stuk van Boudry lees ik wel altijd, al draaft hij af en toe wat door.