Intersectionaliteit

      Seppe Segers, professor Ethiek aan de Universiteit van Gent, polemiseerde onlangs met De Standaard met Ian Buruma, de beroemde Nederlandse sinoloog en japanoloog die ook enige tijd hoofdredacteur was van de New York Review of Books.

   Buruma had beweerd dat protesterende studenten aan elite-universiteiten met hun activisme goede punten willen verzamelen in de concurrentie met minderheden die goede punten verzamelen met hun slachtoffersstatus. Dat professor Segers dat venijnige intentieproces niet wil aanvaarden is begrijpelijk.
     Toch vond ik het stuk van Buruma verhelderend. Bij één zin had ik een Aha-Erlebnis. ‘Intersectionaliteit,’ schreef Buruma, ‘is het lelijke jargon voor de ideologie die alle vormen van onderdrukking met elkaar verbindt.’ Zo is dat, dacht ik.
     Maar Segers deed erg uit de hoogte over die stelling. ‘Ik zou het goed vinden,’ aldus Segers, ‘mochten de lezers van De Standaard Ian Buruma eens kunnen uitleggen dat intersectionaliteit geen ideologie is maar een academisch denkkader.’
     Van dat liedje ken ik de tekst en de muziek. In mijn jeugd heette het dat het marxisme ‘geen ideologie maar een wetenschap’ was. En ondertussen waren ook wij allerlei constructies aan het bedenken om ‘alle vormen van onderdrukking met elkaar te verbinden.’ Of nog beter: alle strijdbewegingen met elkaar te verbinden. Op naar de Revolutie, of het nu binnen een ‘wetenschappelijk’ of een ‘academisch’ denkkader is.