Jongens op school - Hautain reageren

 Jongens gediscrimineerd op school

     ‘Meisjes stromen vaker door naar het hoger onderwijs dan jongens,’ lees ik in De Standaard van 2 september. De krant zal de komende dagen ‘mensen uit het onderwijs, sociologen en pedagogen aan het woord laten om het probleem te duiden.’ Ik weet ongeveer wat ze zullen zeggen, en het zal allemaal ongeveer waar zijn.
      Eén ding is niet waar: het is geen discriminatie, zoals Stefan Grielens van Vrij CLB Netwerk meent. Er zijn geen studierichtingen die verboden zijn voor jongens. Er worden geen aparte examens opgesteld voor jongens of meisjes. Er zijn hoe langer hoe minder mondelinge examens waarbij een kort rokje en een diep decolleteetje een voordeel kan opleveren. Die CLB-man denkt dat elke ongelijkheid een bewijs is van discriminatie. Dat is niet zo!* 

                                                                      *

     Ik ben hierboven wat kortaf geweest. In een mildere bui ben ik bereid om een rekkelijker definitie van discriminatie te overwegen: een ongelijkheid die in principe door mogelijke maatregelen verholpen kan worden. 
     Hoe zit het dán met die jongens? Kunnen die door positieve discriminatie bijvoorbeeld evengoed doorstromen in het onderwijs? Ja, maar dat zou immoreel zijn. Kunnen die door ándere maatregelen beter gaan presteren in verhouding tot de meisjes? Misschien, wie weet, maar dan moet je de kosten met de baten vergelijken. We kunnen meer inspanningen doen om mannelijke leerkrachten te rekruteren. Zeker. Maar er zijn nu al te weinig leerkrachten tout court. En wat dondert het eigenlijk of een goede arts, ingenieur of informaticus nu een man of een vrouw is?

                                                                     *

P.S. Het opiniestuk van Nick De Clippel in De Standaard van 4 september overtuigt mij dat er wel degelijk een oplossing bestaat waarbij de baten veel groter zijn dan de kosten. Een onderwijsmodel met meer discipline en autoriteit is goed voor de jongens, en schaadt de meisjes niet.

Hautain reageren

     Laatst kreeg de voortreffelijke Christophe Vekeman een onaardige reactie op zijn FB-pagina. ‘Wie is in Godsnaam Christophe Vekeman?’ vroeg een lezer zich af, waarmee hij liet verstaan dat de schrijver geen Belangrijk Persoon was. Maar als de lezer niet akkoord gaat met wat iemand schrijft, doet dat er dan toe of die iemand een Belangrijk Persoon is?
     In de politieke sfeer zie je dat vaak. Neem Patrick Janssens. Ik moet die man niet. Hij heeft nochtans ooit gezegd: ‘Wat wij in Antwerpen nodig hebben, is iemand die kan schrijven zoals … en hij noemde de naam van iemand die mij lief is.’ Maar alles wat hij zei, was naar het schijnt erg berekend. Mijn vader stoorde zich aan het T-schirt dat hij droeg als hij op tv kwam. ‘Hij kan goed praten, maar ik vertrouw hem niet. En het is een socialist.’
      Dit alles om duidelijk te maken dat ik geen bewonderaar ben van de ex-burgemeester en ex-directeur van KRC Genk. Maar dat hij de politiek verlaten heeft als topspeler en nu als middenmoter terugkomt, is dat nu iets om tegen hem in te brengen? ‘Patrick wie?’ zegt men dan. Of men noemt een ‘has-been’ en een ‘fossiel’.
     Iemand die dat ook goed kon, was de Amada/PVDA-leider Ludo Martens. Hij was als beroemde studentenleider van het mei-68-tijdperk met veel mensen in aanraking gekomen. Sommige van hen maakten daarna een mooie carrière. Martens snoof verachtelijk als zo iemand ter sprake kwam. ‘Ik heb hem gekend,’ zei hij, 'die wist van toeten noch blazen.’ Andere 68’ers hadden dan weer geen carrière gemaakt en waren net als hij min of meer in de obscuriteit verdwenen. Als zo iemand ter sprake kwam, zei hij uit de hoogte: ‘Tiens, leeft die nog? Die liep daar al rond in mijn tijd.’ Martens-bewonderaars vonden dat kostelijk.
     Uitzonderlijk kan zo’n hautaine reactie een zekere charme hebben. Willy Vandersteen had een tijdje stripverhalen gemaakt voor het tijdschrift van Hergé - de Blauwe Reeks van Suske en Wiske - en was daarna weer zijn eigen weg gegaan. Op zekere dag komt Hergé de zoon van Vandersteen tegen. ‘Et votre père,’ vroeg hij, ‘est-ce qu’il dessine toujours?’ Het aardige is dat je niet weet of die vraag ironisch of gemeend was. En als ze ironisch was vermoed je in elk geval veeleer een lichtzinnige onverschilligheid dan een etterende rancune.

* Minister van Onderwijs Hilde Crevits dacht indertijd ook al aan discriminatie toen ze zag dat er procentsgewijs meer jongens dan meisjes slaagden in het toegangsexamen voor arts. Zie ook mijn stukjes hier en hier. 

** Over Pelleriaux, zie ook mijn stukje hier.