Vrije wapendracht

De verschrikkelijke Michael Moore maakte in 2002 de film
‘Bowling for Columbine’ - tegen de vrije wapendracht

   Wat je eens een keer moet proberen op een communiefeest of een ander gezellig samenzijn, dat is langs je neus weg opmerken dat je die vrije wapendracht van de Amerikanen nog zo’n slecht idee niet vindt. Ik doe het wel eens als een gesprek in het slop raakt.
     Onder ons, dat hele wapenbezit maakt mij niet veel uit, want zo vaak kom ik niet in de Verenigde Staten. En in ons land zijn die wapens toch al afgeschaft tijdens de Duitse bezetting, net als het roken in de bioscoop. Noch dat roken, noch die wapens komen ooit terug. Ik breng het onderwerp eigenlijk alleen ter sprake om Michael Moore te jennen. Ik hoop dat hij slecht slaapt als hij hoort wat ik gezegd heb.
     ’t Is een leuke oefening als je van discussiëren houdt. Je zegt bijvoorbeeld dat een wapenverbod eigenlijk alleen de brave burger treft. Misdadigers raken wel aan wapens, verbod of geen verbod, en de brave burger kan daar niets tegenover stellen. Als hij met een gewapende misdadiger te maken krijgt, kan hij alleen maar heel, heel dringend de politie opbellen en dan braaf doen wat die kerel zegt – en hopen dat die geen opwekkende middelen genomen heeft, want dan helpt zelfs dat niet.
     Ik weet niet of dat van die brave burger en die misdadiger een deugdelijk argument is. Ik heb in elk geval nog nooit iemand ontmoet die erdoor werd overtuigd. De discussie gaat snel over op de misdaadcijfers in de VS, de mogelijk fatale afloop van café- en echtelijke ruzies en … de ongevallen. Een jonge moeder schetst het scenario van een peuter die het pistool van papa of mama gevonden heeft en al spelend de trekker overhaalt. Dan doe ik even of ik professor Coolsaet ben. “Het aantal slachtoffers van ongevallen met vuurwapens,” zeg ik dan, “is kleiner dan het aantal verdrinkingen in privé-zwembaden.” Ik heb dat ergens gelezen.
     Maar wat lees ik nu in Het Nieuwsblad van vandaag? Op bladzijde 25 wordt een tv-programma aangekondigd dat  over Amerikaanse ouders gaat die hun kinderen een vuurwapen en schietlessen cadeau doen. Een van die kinderen is Dahlia Cole. Het Nieuwsblad schrijft: “Blij is het kind allerminst met haar ‘cadeau’. Dahlia is doodsbang op de schietbaan en terecht. In de VS komen elke dag vijftig kinderen om door schotwonden.”
     Vijftig kinderen per dag! Dat is 18 250 kinderen per jaar. Dat cijfer zou ik toch best eens controleren op Wikipedia. En dat, beste lezer, moet u ook maar eens doen.