Het Nieuwsblad over N-VA ... euh ... Catalonië

     In de laatste commentaren van Het Nieuwsblad  komt de geografische naam ‘Catalonië’ vaak voor in het gezelschap van de partijpolitieke naam N-VA. Peter Mijlemans  laat verstaan dat de Catalaanse kwestie voor de N-VA een ‘bliksemafleider’ is, een list om niet over de tegenvallende begroting te moeten spreken. Liesbeth Van Impe waarschuwt de N-VA dat ze de geen ‘buitenlandse conflicten moet importeren’. En Pieter Lesaffer verwijt de partij dat ze zich onvoldoende inspant om vanuit de federale regering, tegen de andere regeringspartijen in, de Catalanen te ondersteunen.*
     Ben ik de enige die tussen de twee laatste standpunten enige onverenigbaarheid ziet?
     Misschien moet ik het voorbeeld volgen van onze Rusland- en China-watchers. Die zijn ook altijd uitstekend op de hoogte van allerlei ‘fracties’ binnen de regeringen aldaar. Misschien bestaan er binnen de Nieuwsblad-redactie ook wel verschillende ‘fracties’ waar de leek niets van afweet? Een strekking-Liesbeth, een strekking-Pieter en een strekking-Peter.
     Ik zie het voor mij. Op de redactievergadering slaat Liesbeth met de vuist op tafel. ‘Makkers, collega’s, journalisten! Hier staat meer op het spel. Het is tijd dat we als klein land met de grote jongens meespelen. De rest van Europa speelt de kaart van de Spaanse grondwet. We gaan daar een beetje als enigen ons vertrouwen in de Spaanse rechtstaat opzeggen? Neen! Neen! Neen! Het gaat om onze diplomatieke belangen. Die laten we niet in gevaar brengen door die opgeklopte romantiek rond een onafhankelijk Catalonië.’ Liesbeth loopt rood aan. Haar ogen fonkelen. Er zit wat spuug op haar onderlip. Ze lijkt een beetje op die gepassioneerde Spaanse redenares van vroeger … hoe heet ze ook weer?
     ‘Maar allez Liesbeth,’ zegt Pieter, ‘Spanje heeft zichzelf buiten Europa gezet. Een democratisch verkozen regering – ik herhaal: een democratisch verkozen regering – bestraffen met celstraffen van dertig jaar of meer, dat is vele bruggen te ver. Europa verraadt hier haar democratische waarden door de andere kant uit te kijken. De enige instantie ter wereld die een oplossing kan brengen is de Belgische federale regering. Dat is toch duidelijk.’
     Peter heeft het allemaal met een zekere minachting aangehoord. Hij zit wat onderuitgezakt en zijn benen komen onder de tafel heel wat verder dan het midden ervan. ‘It’s the economy, stupid,’ zegt hij ten slotte. ‘Wij zitten hier te ouwehoeren over Catalonië en diplomatie en democratische waarden, en ondertussen is de begrotingstrein zo ontspoord dat hij in Timboektoe zal eindigen. Draconische besparingen, dat hebben we nodig, en een daverende belastingsverhoging.’
     Dan komt de ruzie pas goed op gang.
     Maar misschien gaat het er helemaal anders aan toe. Misschien is het juist omgekeerd en is de redactie matig geïnteresseerd in Catalonië maar daarentegen als één man – sorry Liesbeth – verenigd in haar bekommernis om het wel en wee van de N-VA. Ook dat levert een fijn draaiboek op. De drie zitten dan eendrachtig aan een goed geschraagde tafel. Liesbeth neemt alweer het woord. ‘Makkers, collega’s, journalisten! We kennen allemaal de tegenvallende peilingen van onze partij. Het is tijd dat we de handen uit de mouwen steken. Ik schrijf een artikel om onze vrienden te waarschuwen dat ze zich niet te openlijk in die Catalaanse affaire moeten engageren. Daar krijgen ze niets dan last mee. Jij, Pieter, schrijft een stuk waarin je hen aanraadt om de Catalaanse zaak binnen de federale regering aan te pakken, achter de schermen zeg maar. En Peter, jij herinnert hen eraan dat ze hun besparingspolitiek niet mogen laten verflauwen. Ze waren goed begonnen maar nu …’
     Pieter steekt zijn vinger op. ‘Ja maar,’ zegt hij, ‘weten we wel zeker of de N-VA de zaak nu al niet discreet binnen de federale regering aan het bespreken is?’ ‘Neen, dat weten wij niet,’ geeft Liesbeth toe, ‘maar dat weten de anderen ook niet. Schrijf maar iets in de trant van “de N-VA excellenties zwijgen” en “ze houden zich op de vlakte”. Dat is vaag genoeg. En kleed het allemaal een beetje in als gepeperde kritiek. We willen niet de naam krijgen een N-VA-gazet te zijn.’


* Commentaren Het Nieuwsblad: Liesbeth Van Impe, 31 oktober – Peter Mijlemans, 3 november –Pieter Lesaffer, 4 november