Ik word zesenzestig

      Vandaag verjaar ik. Ik heb de gewoonte om over die jaarlijkse gebeurtenis een stukje te schrijven. Ik werd daarbij geïnspireerd door Gerard Reve’s ‘Gedicht voor mijn 47ste verjaardag’, alhoewel ik zelf meestal een minder sombere toon dan die van Gerard zoek.
     Ik ben dus zesenzestig geworden en dat valt tegen. Vorig jaar werd ik vijfenzestig, en dat viel beter mee. Vijfenzestig was een mijlpaal, één met een dubbele gevoelswaarde: ik werd officieel oud, maar ik ging ook met pensioen. Voortaan zou ik geld krijgen om niet te werken. Ik trad binnen in het Rijk der Vrijheid.  Ik heb graag gewerkt maar, daar niet van, maar zoals Mises het stelt in een van de axioma’s waar zijn economische leer op berust: een mens waardeert vrije tijd toch altijd hoger dan verplicht werk. De meeste leraren die ik ken geven gráág les, maar de royale vergoeding helpt toch om ze ’s morgens uit bed te krijgen.
    Het is echter juist omdat vijfenzestig zo’n mijlpaal was, met zo’n heftige gevoelswaarde, dat zesenzestig nu tegenvalt. Ergens moet ik het in mijn hoofd gehaald hebben dat de teller eeuwig op vijfenzestig zou blijven staan. Het is niet zo. De teller loopt door. Het is nu zesenzestig. And counting.
     Laatst kreeg ik van een oud-collega, die mijn leeftijd heeft, vervroegde verjaardagswensen. ‘Het is nu ook voor jou ‘route 66,’ schreef hij. Dat was een aardige formulering. Woorden hebben een bezwerende kracht. ‘Route 66’ … ik voelde mij even weer een beginnende dertiger. Hopelijk vind ik volgend jaar weer zo’n mooie formulering.
     Hoe mijn pensioenjaren er echt uit zullen zien, weet ik niet. Het is nog even afwachten tot de coronamaatregelen verdwijnen. Ik heb al een voorlopig verslagje gemaakt van mijn leven. in mijn stukje over de ‘actieve gepensioneerde’*. De belangrijkste les die ik tot nu toe geleerd heb, is dat ik moet proberen vóór twaalf uur te gaan slapen en vóór zeven uur op te staan. Als ik later op sta, blijft er te weinig over van de voormiddag, en in de namiddag kun je niet veel doen. Voor je het weet is het drie uur, en dan vijf en dan zeven en dan komt de ‘weemoedigheid die niemand kan verklaren’ waarvoor alleen de televisie het gepaste soelaas brengt.

* Zie hier, hier, hier, hier, hier en hier.
** Zie hier.