Kortjes

 ** FC De kampioenen. ‘Is dat commentaar op FC De kampioenen nog bezig, of zijn ’t al herhalingen?’ vraagt Stany Crets zich af op Twitter. Tom Nagels op Facebook vindt dat ‘een goeie’. Hij heeft gelijk. Het twitterberichtje maakte mij aan het lachen. Maar ik zou geloof ik harder gelachen hebben als ik de woke zelfcensuur van de vrt niet erg vond. 

** Aanklagers. De geestigheid van Stany Crets bevat trouwens een diepe waarheid, waar Oscar Wilde al op wees: mensen die wantoestanden aanklagen zijn meestal zeuren.  Denk aan al die aanklagers van antisemitisme, godsdienstige verdwazing, nivellering in het onderwijs, discriminatie van zwarten,  bureaucratie, belastingontwijking, belastingtransfers, klimaatverandering, vleeseterij … ’t Is geen excuus natuurlijk, maar we moeten het toegeven: de zeuren hebben soms gelijk.

** Martin Niemöller. Van herhalingen gesproken. Waarom halen we het hellend vlak van Martin Niemöller er niet bij? ‘Het begint met de jodenvervolging ... en dan ... en dan ... en het eindigt met …’ In dit geval: het begint met censuur op FC De kampioenen ... en dan ... en dan ... en het eindigt met censuur op de Simpsons. Maar zover zijn we nog niet. Of wacht …

** De Geschiedenis. Het is niet meer dan een indruk, maar plaatst Alexander de Croo zich met zijn neo-belgicisme niet aan de verkeerde kant van de Geschiedenis?

** Fysieke en psychische pijn. Er bestaat een korte hevige fysieke pijn die snel weer wegebt. Je trapt met je blote voet op een rondslingerend lego-blokje. Of je stoot je kleine teen aan de rand van het bed. Bij psychische pijn bestaat iets soortgelijks. Je stoot een glas om en wordt heel even pijnlijk herinnerd aan je onhandigheid. Bovendien moet je de glasscherven en -splinters oprapen en de vloer dweilen. Het ergste is als je een lekkere overschotel uit je handen laat vallen. De grond is dan heel smerig en de scherven talrijk. En die lekkere lasagne moet je weggooien. Maar tien minuten later eet je een boterham met smeerkaas en is het leed geleden.

** Afwezigheid van pijn. Schopenhauer bouwde zijn filosofie op de gedachte dat je de aanwezigheid van pijn kunt voelen, maar de afwezigheid ervan niet. Wat je in elk geval wel kunt voelen is verlichting. Maar wat is verlichting? Neem het voorbeeld van urineren. (‘Ah messieurs! Si j’étais riche, je pisserais tout le temps’). Bij urineren voel je een geleidelijke vermindering van de pijnlijke druk en dat is aangenaam gevoel. Zodra de pijnlijke druk echter helemaal weg is, verdwijnt ook het aangename gevoel. Ik heb zoiets met mijn schouders. Enkele jaren geleden had ik last van een pijnlijke schouder. Ik voel daar nu niets meer van. Maar als ik fiets voel ik het een heel klein beetje. Dat heel klein beetje pijn herinnert mij aan de grotere pijn die ik enkele jaren geleden had. Dat is een aangenaam gevoel. 

** Rationaliteit. Ik zag onlangs een mooie strip over rationaliteit en vooroordelen. Een man zegt dat hij best bereid is om  zijn mening opnieuw te bekijken als je hem zes recente longitudinale studies voorlegt met minstens 10 000 participanten. Om zijn mening dieper in zijn ziel te verankeren daarentegen volstaat een cartoon waarin zijn tegenstanders als varkens met slagtanden staan afgebeeld. Ik heb veel sympathie voor die man. Iemand die bereid is zijn mening eens opnieuw te bekijken alleen maar omdat er recent zes longitudinale studies verschenen zijn die hem tegenspreken, die kom je geloof ik niet elke dag tegen.