Deugmens. Eigenlijk ‘deugdmens’ maar zonder de ‘d’ is het denigrerender. Beter dan ‘Gutmensch’, want in het Duits krijgt alles een nazistisch klankkleurtje. Denk aan een vertaling van ‘critical race theory’ naar ‘Kritische Rassenlehre’ bijvoorbeeld. De ‘deugmens’ wordt verweten dat hij een heilig boontje is, de braafste jongen van de klas, die zijn standpunten zorgvuldig uitkiest om zijn deugdzaamheid te bewijzen. Het gaat daarbij niet om de christelijke deugden van geloof, hoop en liefde, noch om de Grieks-Romeinse deugden van wijsheid, rechtschapenheid, kracht en matigheid, maar om die ene deugd van ‘being nice’. Dat is vandaag moeilijker dan het lijkt. De Amerikaanse filosoof W.V. Quine schreef ooit het volgende. ‘De hospita zegt van de studenten die bij haar wonen dat het ‘goede’ jongens zijn, hoewel ze best weet dat ze gokken, vloeken, hard rijden en het gezelschap van lichte vrouwen opzoeken. Wat bedoelt ze dan? Alleen dat ze redelijk altruïstisch zijn.’ Ik vrees dat de normen voor de linkse deugmens strenger zijn en dat hij best niet gokt, vloekt, hard rijdt (stel je voor!), het gezelschap van lichte vrouwen opzoekt of niet-herbruikbare winkeltassen gebruikt. Hij mag wel af en toe een hard rock of metal concert bezoeken.
Multiculti. Klinkt nóg pejoratiever als het wordt verkort tot ‘multicul’, wat in het Brabantico-Kempisch rijmt op ‘flauwekul’. De multiculti gelooft dat immigranten zich niet moeten aanpassen aan ’s lands wijs noch aan ’s lands eer, maar best hun eigen taal, gewoonten, klederdracht, denkramen, waardenschalen en televisieprogramma’s kunnen blijven koesteren. De multiculti gelooft dat zoiets niet tot ghettovorming zal leiden maar tot integratie. Om zijn steentje daaraan bij te dragen eet de multiculti van de wereldkeuken en luistert hij naar wereldmuziek.
Cultuurmarxist. De cultuurmarxist is geen marxist in de eigenlijke zin van het woord. Hij weet weinig van Marx, van het dialectisch materialisme, van de meerwaardeleer, van de ‘Gesetz des tendenziellen Falls der Profitrate’ en van de dictatuur van het proletariaat. Misschien kent hij de eerste zin van het Kommunistisch Manifest: ‘De geschiedenis van elke tot nog toe bestaande maatschappij is de geschiedenis van de klassenstrijd.’ De cultuurmarxist volgt een soortgelijke gedachtegang: de hele geschiedenis en de actualiteit is voor hem de strijd tegen kolonialisme, white privilege, opgedrongen genderpatronen, uitbuiting van Moeder Aarde, enzovoort.
Roodgroene gardisten. Je komt de kwalificatie vaak tegen op de Facebookpagina van Jan van Duppen. Het woord ‘gardist’ roept bij ex-maoïsten als Jan en ik herinneringen op aan de Chinese scholieren en studenten die zich ‘Rode Garde’ noemden en op bevel van de Beminde Gids hun leraren en professoren doodsloegen. Een ‘gardist’ is dus een extremist, en God weet dat er zulke mensen rondlopen in àlle politieke middens, niet alleen in de rode en groene. De samenkoppeling rood-groen zal door sommige groenen als kwetsend worden ervaren, zeker als ze gepaard gaat met de watermeloenvergelijking: groen van buiten en rood van binnen. De grote verwantschap tussen de rode en de groene politiek is echter onloochenbaar. De groene partijen hebben weliswaar weinig wortels in de arbeidersbeweging maar hun programma’s zijn meestal socialistischer dan die van de sociaal-democratische partijen. Ook Greta Thunbergs Climate Book koppelt de groene agenda aan een radicale antikapitalistische agenda. Nochtans hebben de landen waar men het zonder kapitalisme geprobeerd heeft, met name het vroegere Oostblok, een treurige track record aangaande het milieu. Waar het kapitalisme rijkdom en verspilling bracht, bracht het integrale socialisme armoede … en nog meer verspilling.
Opengrenzenactivist**. Ze bestaan, de echte opengrenzenactivisten, maar ze zijn zeldzaam. Zelfs de partijen en organisaties die migratie het meest genegen zijn, zoals PVDA en Groen, zijn niet voor volledig open grenzen. Maar ze verzetten zich tegen striktere criteria voor asielzoekers en gezinsverenigers, waardoor de exotische immigratie verder kan gaan aan het tempo van na 1974 – toen de grenzen ‘gesloten’ werden. Halfopengrenzenactivist zou in de meeste gevallen een nauwkeuriger kwalificatie zijn.
*Zie ook mijn stukje van gisteren https://philippeclerick.blogspot.com/2022/11/schelden-op-politiek-links-1.htmlhier.
**Zie ook mijn stukje hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten