Zijn de sensitivity readers analfabeten en andere kortjes

Zijn sensitivity readers analfabeten?
Het antwoord is: helaas niet. In de TV-reeks The Offer, komt een sensitivity reader van de Italian-American Civil Rights League, dat wil zeggen de maffia, het script van The Godfather controleren. Dat is gelukkig wél min of meer een analfabeet. Het script blijft daardoor in zijn oorspronkelijke staat. 

De BTW en de gepensioneerden.
Gisteren hoorde ik op het Nieuws twee verschillende lezingen van de nieuwe fiscale maatregelen. Het moet voor de staat in elk geval een nuloperatie worden. De belastingen op de lonen gaan omlaag, de BTW gaat omhoog. Ik sta in het algemeen achter die filosofie om directe belastingen te vervangen door indirecte.
Maar nu. Paul D’Hoore legde voor de camera uit dat de maatregel voordelig was voor wie werkt, en nadelig voor wie op pensioen was, want die laatste moet wel de BTW-verhogingen betalen, maar geniet geenszins van de belastingverlaging. Minister van Peteghem daarentegen beweerde dat de gepensioneerden niet onder de BTW-verhogingen zouden lijden, want die zouden zorgen voor een indexverhoging. Eerlijke vraag: wat is het nu? Heeft D’Hoore gelijk of heeft Van Peteghem gelijk? En is het een nuloperatie of betaalt iemand het gelag? En laat de grote fortuinen, effecten en bedrijven er even buiten, want ik heb geen van die drie, maar wel een pensioen.

Sociale Fraude
Op mijn commentaartje over Elchardus en Naegels en de cultuurstrijd, kreeg ik een reactie van F.D, vroegere klasgenoot, vriend en PVDA-lid. Hij was ontgoocheld dat ik iets over Elchardus geschreven had. ‘Ik verwachtte,’ schrijft hij, ‘een stukje over de sociale fraude van N-VA’er Siegfried Bracke?’ Oké. Kort dan. Als ik het goed begrepen heb, heeft de PVDA in september 2021 een amendement voorgesteld om de pensioenbonussen van gewezen kamervoorzitters Herman De Croo en Siegfried Bracke te schrappen. Ethisch – om een groot woord te gebruiken – hadden de PVDA’ers natuurlijk gelijk. Maar waarom hebben ze toen niet aangevoerd en bewezen dat die bonussen onwettig of zelfs frauduleus waren? Als ze dat dan toch zo goed wisten? Dan was hun amendement misschien wel au sérieux genomen.
En eerlijk gezegd, hoe zeer ik ook tegen die bonussen ben, als ik PVDA en Vlaams Belang daarover bezig hoor, schrik ik toch even. Meer van de toon dan van de inhoud, denk ik.

‘Niks van’
In het Centraal-Station van Brussel lopen half geüniformeerde mannen en vrouwen rond die reizigers helpen met de tickettenautomaat en met het zoeken naar de juiste trein. Is dat een of ander terwerkstellingsproject? Vorige week was ik naar het grote bord met de dienstregelingen aan het staren. Een man in een soort uniformjas komt naar mij toe en vraagt waar ik naar toe moet. ‘Gent,’ zeg ik. De man kijkt naar het bord en zegt: ‘13.41 u. op spoor 2’. Ja, dat zie ik ook. ‘Maar die stopt zo vaak,’ zeg ik, ‘zal ik er niet sneller zijn met die van 13.45 u. op spoor 4?’ ‘Niks van,’ zegt de man, ‘13.41 u.’
Ik heb voor de zekerheid toch maar die van 13.45 u. genomen. 

Politieke oneliners.
Lang geleden wou ik een stukje schrijven over oneliners aangaande socialisme en kapitalisme. Ik vond toen dat de oneliners tegen het socialisme meestal grappiger waren dan die tegen het kapitalisme. Maar om dat zeker te weten, zou ik een uitgebreid literatuuronderzoek moeten doen en zou ik mijn eigen inhoudelijke vooroordelen opzij moeten zetten en strikt humoristische criteria moeten hanteren. Ik werd aan mijn oude voornemen herinnerd door de film The Triangle of Sadness. Daar komt een discussie in voor tussen een marxistische Amerikaanse kapitein en Dimitri, een Russische kapitalist. Ze maken er een citaten-wedstrijdje van.
Dimitri: Het socialisme werkt alleen in de hemel waar men het niet nodig heeft, en in de hel waar men het al heeft.
Kapitein: Groei omwille van de groei is de ideologie van de kankercel.
Dimitri: Het probleem met het socialisme is dat het geld van anderen uiteindelijk opraakt.
Kapitein: We zullen de kapitalisten ophangen met een touw dat ze ons zelf uit winstbejag verkocht zullen hebben.
Ja, die tegen het socialisme zijn nog altijd beter.

Stikstof
God beware me dat ik een mening zou hebben over het stikstofdossier. Ik huiver bij de gedachte dat ik als een politicus de belangen van een groep zou moeten afwegen tegen die van een andere. Maar soms vraag ik mij af wat de kranten zouden schrijven, en blijven schrijven, als CD&V een stikstofbeperking voorstelde en N-VA die probeerde tegen te houden.

Tegen de statistiek in
Ik juich het toe dat in reclame en kinderboeken van de klassieke stereotypen wordt afgeweken. Het mag allemaal wat inclusiever zijn. Een meisje van kleur dat een lekkere cola drinkt, en een kind van drie met twee papa’s, prima. Maar zal Gaea Schoeters nu niet streng in de gaten houden of die minderheidsgroepen niet oververtegenwoordigd zijn? Dat was toch haar argument tegen de film Tár die ‘tegen de statistiek in’ een manipulatieve vrouwelijke dirigente als hoofdpersoon had. Zelf zal ik in elk geval het aantal meisjes van kleur en het aantal papa’s niet gaan tellen.

‘Net iets anders’
De Nederlandse Volkskrant publiceerde een essay van Loes Reijmer over de Dahl-cenuur. Ik heb mij over de hemeltergende pretentie van dat stuk – ik zweer het – veel meer opgewonden dan over de Dahl-censuur zelf. Met die censuur kon er af en toe gelachen worden.  
Maar de argumenten in het stuk van Reijmer! Dat de Nederlandse pers alles veel beter had moeten duiden. Dat The Daily Telegraph [die het verhaal eerst uitbracht] een conservatieve, rechtse krant is. Dat het maar om enkele honderden aanpassingen ging. Dat het woord lelijk niet overál was geschrapt. Dat sommige aanpassingen niet door een woke ideologie waren geïnspireerd waren, maar door iets anders. Dat men in een bepaalde passage niet alleen de naam van Jane Austen – een vrouw – had toegevoegd, maar ook die van John Steinbeck – een man. Ja hoor, dát maakt de zaak er veel beter op.
Loes Reijmer heeft verder ‘ontdekt’ dat de woke versie eigenlijk al een aantal maanden in de Engelse boekenwinkels ligt, en dat niemand daar iets van gemerkt had vóór het artikel in The Daily Telegraph verscheen. Het leven ging gewoon verder. Niets aan de hand. Waarom dan al dat gezeur? 
Het ergste vind ik eigenlijk nog de titel van het stuk: Nog een keer over Roald Dahl, omdat het allemaal net iets anders zit dan werd voorgespiegeld. Dat is het superieure toontje van de fellowtravellers die terugkwamen uit nazistisch Duitsland, stalinistisch Rusland en maoïstisch China, en die dan trots vertelden dat ‘het daar allemaal net iets anders zat dan werd voorgespiegeld.’