De mensen van de Aanlegplaats, een aggregatie website voor blogs, stuurden Jo Komkommer op mij af voor een interview. In de inleiding op het interview vergelijkt Jo mij met Karel van het Reve. Nu lees ik nog wel af en toe een stukje van Karel, en als ik dat dan met mijn eigen proza vergelijk, komt de oude neiging om mezelf op te hangen weer terug. Een interviewer die mij met Karel vergelijkt, heeft ofwel geen letter van Karel gelezen, ofwel geen letter van mij gelezen. De derde mogelijkheid is dat het iemand betreft die heel erg houdt van humoristische hyperbolen. Ondertussen geef ik graag toe dat ik op 3 mei vorig jaar een blogstukje geplaatst heb onder de titel Wat ik van Karel geleerd heb.
In zijn inleiding beschrijft Jo mijn gestuntel als gastheer als ik hem een kopje koffie wil aanbieden. Het doet mij denken aan de beschrijving die Bryan Magee wijdde aan Bertrand Russell, die als gastheer voortdurend rond zijn gast danste om hem te bedienen. Ik herken mij totaal niet in de beschrijving van Jo, maar ik ben er zeker van dat iedereen die mij kent bij het lezen ervan zal zeggen: helemaal Clerick! Overigens ben ik blij dat ik in de loop van het gesprek noch mijn kopje, noch dat van Jo heb omgestoten. Als ik op café ben, waarschuwen mijn vrienden de uitbaatster als ze langs ons tafeltje komt: pas op, Clerick is iets aan het uitleggen!
Wie het interview leest, zal merken dat ik een opschepper ben. Daar valt weinig tegen te beginnen. In mijn eigen stukjes probeer ik dat te verbergen onder een bestudeerd laagje valse bescheidenheid, maar in een gesprek van man tot man, komt de waarheid onvermijdelijk aan het licht. Ik had aan Jo kunnen vragen om één en ander te veranderen, maar ik heb dat niet gedaan: de waarheid heeft haar rechten.
Je vindt het interview hier: https://aanlegplaats.blog/2024/02/06/philippe-clerick-het-interview/
Ik vind niet dat je opschepperig overkomt. Enthousiast en beslagen, dat wel.
BeantwoordenVerwijderenOver wat een blog goed maakt: ik denk dat het niet zozeer met de schrijfstijl te maken heeft, wel met karakter. Dat is altijd mijn eigen struikelblok geweest, in mijn beroep en als amateur-performer. Ik ben zowel onzeker over mezelf als dat ik "out of character" ga, qua vorm en inhoud, en dat dan soms met de voeten vooruit. Als je chargeert, doe het dan "altijd", zoals Brusselmans of Lanoye. Als je jezelf relativeert, doe het dan altijd, zoals Bomans. Hoewel ... Vekemans vind ik de beste columnist van het moment en die vermengt zelfspot met zeer scherpe scherts om anderen. Enfin, ik zoek verder :)
Jouw karakter is dat van een wijze leraar op rust, die echter vanuit die wijsheid er volop het zijne van denkt. Je durft openlijk toegeven dat je iets niet weet, maar je twijfelt niet aan jezelf. Je bent ongenaakbaar en dat spreekt mensen aan, die jouw mening delen maar ze niet kunnen verwoorden, of die je ongenaakbaarheid benijden, ook al delen ze je mening niet, of die je gewoon graag lezen.
Je toon is streng maar billijk. Je durft in te gaan tegen de stroom, maar je bent nooit een slachtoffer van de tijdsgeest, hoogstens een soms geamuseerde, soms geërgerde observator.
Dieter
Bedankt voor je reactie. 'Karakter' ... daar zeg je iets. Je moet inderdaad je eigen 'stem' vinden, en dat is iets anders dan het toepassen van stijlregeltjes. Die 'ongenaakbaarheid' herken ik niet goed, maar wellicht merk jij dat beter dan ikzelf. Ik voel het wel een beetje aan.
Verwijderen