Ja, De Standaard is een linkse krant!

     Omdat ik er soms van word beschuldigd in mijn stukjes geen duidelijk standpunt in te nemen, zal ik vandaag maar eens flink zijn en een stoere uitspraak doen: De Standaard is een linkse krant. Na zo’n stoere uitspraak, voel ik mij echter door mijn aard gedwongen om heel snel naar enkele nuances op zoek te gaan. Even nadenken. Ik kan er bijvoorbeeld op wijzen dat ‘links’ en ‘rechts’ controversiële begrippen zijn. Of ik kan een stijltrucje gebruiken dat ik van De Standaard zelf heb geleerd: de toevoeging tussen haakjes. Dan krijg je zoiets als ‘Ja, De Standaard is een linkse krant (en daar is niets mis mee).’ De beste oplossing lijkt mij dat ik de kwestie opdeel in kleinere, behapbare stukken.

1. Het commentaar op blz. 2.
     Die commentaren zijn meestal voorzichtig, met veel enerzijdsen en anderzijdsen. Maar als er voor een keer spijkers met koppen geslagen worden, dan zijn het geloof ik linkse spijkers met linkse koppen. Neem het stuk van Lieven Sioen in DS van 14/2 over de landbouw. De strenge milieu-eisen zijn ‘terecht’. Geen vrije markt voor voedselvoorziening. Meer overheidsingrijpen. Regulering van de prijszetting. De winsten van de voedingsbedrijven korten. Dat is een linkse visie (en daar is niets mis mee, nietwaar).
      Ik sluit overigens niet uit dat er in zo’n commentaar ook wel eens een rechtse visie wordt vertolkt, als het bijvoorbeeld over een actie van ‘behoudgezinde’ vakbonden gaat. Dan moet Marc Reynebeau dat weer rechttrekken op de opinie-pagina.

2. De opinie-pagina’s
     De opinie-pagina’s staan open voor rechtse, linkse, en apolitieke auteurs. Ik heb geen zin om de stukken te tellen of het gehalte ervan op een goudschaaltje af te wegen.

3. Grote interviews
     DS publiceert interviews met linkse en rechtse denkers. Enkele weken geleden met de linkse Ingrid Robeyns, vorige week met de rechts-libertaire Johan Norberg. Ook hier laat ik het goudschaaltje in de kast.

4. Specialisten
      Zelfs een gespecialiseerde journalist – en dat zijn ze niet allemaal – moet voor actuele kwesties zijn wijsheid halen bij mensen die nog gespecialiseerder zijn dan hijzelf. Het is mijn stellige indruk dat in kwesties waar het niet alleen om feiten gaat, maar ook om feiten die moeten worden geduid, de DS-journalist de voorkeur geeft aan linkse specialisten. Ik sla De Standaard van vandaag (14 februari) open. Er staat een groot stuk in over de winsten van de voedingsbedrijven die zouden moeten worden ‘afgeroomd’. De geraadpleegde specialist is Olivier Malay die een studie voorbereidt voor de linkse denktank Minerva. Er staat ook een groot stuk in over de bewaking van de Europese grenzen. De geraadpleegde specialist is Flor Didden van het radicaallinkse 11.11.11.
     Post Scriptum. Het stuk over de winsten van de voedingsbedrijven werd de dag erna gevolgd door een nieuw stuk, dat bijna op een rechtzetting leek. Daarin komen andere specialisten aan het woord: Christophe Vermeulen, van de federatie van aardappelhandel en -industrie en Mark Wulfrancke van het Algemeen Boerensyndicaat. Veel van wat deze specialisten zeggen, had de leek eigenlijk al kunnen raden: dat de inval in Oekraïne tot schokgolven in de markt leidde, dat die schokgolven verschillend waren in verschillende sectoren – afhankelijk bijvoorbeeld of er met langlopende dan wel kortlopende contracten gewerkt wordt –, dat de winststijging ook te maken heeft met innovatie en schaalvergroting, dat de buitenlandse markt vaak een grotere rol speelt dan de binnenlandse, en dat precies in de sectoren waar de industrie winst veel winst maakt, ook de boeren het goed doen. 

4. Partijpolitiek
      Sinds de ontzuiling hebben we geen kranten meer die één bepaalde politieke partij op regelmatige basis in de hoogte steken. De Standaard legt zich toe, net als de andere kranten, op kritische berichtgeving en negatieve commentaar. Dat de krant daarbij voor sommige partijen en politici kritischer en negatiever zijn dan voor andere, is best mogelijk. Er was bijvoorbeeld een opmerkelijk verschil in de manier waarop De Standaard en Het Laatste Nieuws hebben bericht over het contract dat Volksgezondheid afsloot over de vaccinverdeling. Had Frank Vandenbroucke gelijk toen hij Medista als partner te verving door Movianto? En had De Standaard gelijk om de berichtgeving over die vraag discreet te houden? Of was het de snode bedoeling van de krant om Vandenbroucke te sparen? Ik weet het niet*. Iemand die zelf helemaal onafhankelijk is – en daar hoor ik niet bij – zou dat eens moeten uitzoeken. Als men zelf voor een ploeg supportert, is het moeilijk om de scheidsrechter objectief te beoordelen.

5. Vlaamse zaak en staatshervoming
     Hoewel veel Vlamingen voor vlaams-nationale partijen stemmen, gaat de grondstroom van De Standaard in de andere richting. Oudere mensen zoals ik herinneren zich nog de tijd dat het min of meer omgekeerd was. 

6. Migratie- en grenzenpolitiek
       Je kunt de migratie- en grenzenpolitiek benaderen met droge cijfers en statistieken of met levendige reportages over de vluchtelingen die verkommeren op Lampedusa. Mijn aanvoelen is dat de droge cijfers leiden tot rechtse conclusies en de levendige reportages tot linkse conclusies. De Standaard publiceert ze allebei. Meer de tweede soort dan het eerste, geloof ik, maar ik zou het moeten natellen over een langere periode

6. Ontwikkelingslanden
     Hetzelfde geldt voor de berichtgeving over de ontwikkelingslanden. Levendige reportages leiden tot andere conclusies dan overzichtelijke cijfers. Ik was gisteren op een conferentie van MCC waar veel rechtse mensen aanwezig waren. Toen de naam Hans Rosling viel, hoorde je instemmend gemompel in de zaal. Nochtans brengt Rosling geen rechtse boodschap, alleen overzichtelijke cijfers. Het is natuurlijk begrijpelijk dat een krant om journalistiek-commerciële redenen de voorkeur geeft aan levendige reportages. Alleen moeten die niet altijd zo miserabilistisch te zijn of gelardeerd met quotes van uitsluitend linkse en radicaallinkse activisten.

7. Multicultureel samenleven
     Ik heb onlangs een kleine kanttekening gemaakt bij een stuk in De Standaard over beeldvorming van migranten in De Standaard*. ’t Is een kwestie waarbij ik zelf heel erg in het centrum staat. Ik hoop dat migranten zich in de toekomst beter integreren dan nu het geval is, dat de moslims onder hen zich afkeren van het islamisme, en dat de problemen van criminaliteit, ondertewerkstelling en racisme opgelost raken, maar ik heb er geen idee van hoe men dat proces kan versnellen. Emotionele – en dus polariserende – reportages zou ik ook vermijden. Zo ergens, dan hier lijkt mij de aanpak aangewezen met cijfers en statistieken, en specialisten – liefst niet allemaal uit dezelfde hoek. 

8. Economie
      De economische berichtgeving op de economie-bladzijden zijn zakelijk en neutraal. Ze gaan niet buiten wat links zou noemen: de kapitalistische logica. De berichtgeving op de andere bladzijden riskeren meer een ecologische, linkse of anti-kapitalistische bias te vertonen.

9. Ecologie
     Niet zozeer de strekking als wel de omvang van de klimaat- en milieuberichtgeving was voor mij de grootste verrassing toen ik De Standaard begon te lezen. Die mensen daar lijken ervan uit te gaan dat klimaat en milieu de urgentste kwesties zijn die moeten worden aangepakt, en dat CO2-reductie het topproject is waar de economische middelen van de hele wereld naartoe moeten gaan. Misschien hebben ze gelijk. Misschien ook niet. In 2004 richtte Bjorn Lomborg de Copenhague Consensus op, waarin wetenschappers – waaronder veel Nobelprijswinnaars – een poging doen om een prioriteitenlijst op te stellen van de wereldproblemen. Klimaat en milieu komen slechts op de zesde plaats, na ondervoeding, malaria, vaccinatie, ontworming en tuberculose. 

10. Life style en cultuur
     Wie heel conservatief is, kan op de life style- en cultuurpagina’s hier en daar wel een aanval ontdekken op de traditionele manier van leven. Het is, zoals ik wel vaker schrijf, een kwestie die mij niet erg bezighoudt. Als kunst en cultuur verworden tot propaganda voor woke ideeën, is dat iets anders. Dan zou ik graag hebben dat De Standaard daar kritisch over schrijft. Maar om nu te zeggen dat het een van mijn drie wensen zou doen als ik plots een olielampgeest zag verschijnen, dat nu ook weer niet. 

11. Buitenlandse politiek
     Pro-EU, anti-Israël, anti-Poetin, anti-Trump, waarbij Trump staat voor alle als rechts-populistisch bekend staande politici. Af en toe is er plaats voor een Poetin-Versteher op de opiniebladzijden, die ik op mijn blog dan graag van weerwoord dien. Ik zou het fijn vinden als er af en toe een voorstander van Georgia Meloni, Javier Milei of Victor Orbán het woord kreeg, zodat ik zelf kan beslissen dat het grote schurken zijn. Ik vind het vervelend om tégen iemand of iets te zijn als ik de argumenten vóór niet ken.  En omgekeerd natuurlijk.

     Dus, ja, De Standaard is een linkse krant. Het is eigenlijk jammer dat er in het mainstream media landschap geen enkele krant bestaat die ongeveer even rechts is als De Standaard links. 

 

 

* Wat ik wel weet is dat de fact check daarover van Rien Emmery heel demagogisch was. Het antwoord van Siegfried Bracke op Doorbraak is mij uit het hart gegrepen. Zie hier. 

 

** Mijn stukje over beeldvorming van migranten: zie hier.