Hoewel ik op café een grote mond opzet, zal ik op mijn blog niet snel een sterrenquotering geven aan een serie of film. Daar ben ik te onzeker voor. Als ik een serie graag gezien heb, en mijn vrouw zegt dat ze die maar zo-zo vond, dan vind ik de serie plots ook heel wat minder. Als ik een serie flauw vond, maar mijn zoon vindt ze juist goed, dan denk ik: ‘Ja, eigenlijk …’
Wel lees ik voor en na het kijken – en soms tijdens – enkele recensies, en die hebben dan weer géén invloed op mijn appreciatie.
Ripley
Een nieuwe interpretatie van oplichter-moordenaar Ripley laat ik niet aan mij voorbijgaan, en de recente Netflix-serie mag er best zijn. Zowel mijn vrouw en ik hebben er graag naar gekeken, meestal drie of vier afleveringen na elkaar. Aangezien onze smaken nogal verschillen, zie ik in zo’n eenstemmigheid een kwaliteitslabel. Het is waar dat de altijd voortreffelijke Andrew Scott dit keer wel erg minimaal acteert. Het is waar dat hij vaak in de weer is met saaie bezigheden zoals het opdweilen van bloed, wat veel langer duurt dan de spannende moord die eraan voorafgaat. En het is ook waar dat de fotografie en de cameravoering wat nadrukkelijk zijn. De Italiaanse straten worden vooral ’s nachts gefilmd, en voor een esthetisch effect zijn ze altijd nat. Terwijl het in de serie niet vaak regent.
3 Body Problem
3 Body Problem is meer een serie voor mijn zoon dan voor mij, maar ik heb ze graag gezien. Wie niet houdt van sciencefiction kan toch best eens naar de openingscène kijken over de Chinese Culturele Revolutie.
De Chinese personages van het boek zijn bij de verfilming voor een Westers publiek vervangen door een multi-ethnische mix van blanken, zwarten, Aziaten en hispanics. Het is een beslissing waarin commercie en woke elkaar ontmoeten. Ik kan daar met de beste wil van de wereld geen been in zien.
Shôgun
Ik heb noch het boek gelezen, noch de beroemde eighties serie met Richard Chamberlain en Toshirô Mifume gezien. Maar door de nieuwe serie kan ik nu meepraten. Ik weet nu bijvoorbeeld dat de middeleeuwse samoerai die seppuku (harakiri) pleegden door hun buik open te rijten geen lange doodstrijd moesten doorstaan. Ze hadden een secondant die onmiddellijk na het openrijten hun hoofd afhakten. ’t Is voor mij een hele geruststelling. Ook draait de hele machtsstrijd rond de kwestie van de ‘legitimiteit’, een vraagstuk dat ik tot voor enkele jaren nooit au sérieux had genomen.
Killing Eve
Ik heb een maand geleden naar de zes eerste afleveringen van Killing Eve gekeken. Daarna ben ik ermee gestopt. Ik kan mij bij die serie niets meer voorstellen, zelfs niet als ik de synopsis lees, of enkele stills bekijk.
Baby Reindeer
Na één aflevering is de intrige zo ver gevorderd dat je je afvraagt hoe men de volgende zes afleveringen zal kunnen vullen. Halverwege de laatste aflevering krijg je het tegenovergestelde gevoel. Je vraagt je af hoe ze in godsnaam het verhaal narratief en emotioneel kunnen afronden in de luttele tijd die rest.
Behoorlijk frustrerend aan de reeks is hoe het hoofdpersonage niet één, of twee of drie keer een verkeerde keuze maakt, maar werkelijk elke keer opnieuw. Het zijn allemaal keuzes waarvan je als kijker denkt dat je ze zelf nooit zou maken. Terwijl veel reeksen hun spannendste effect scoren door de personages juist die keuzes te laten maken waarvan de kijker denkt dat hij ze wél zou maken, en wel precies op hetzelfde moment dat het personage ze maakt.
Maar deze serie moet het niet van spanning hebben. De complexe oorzaak van die foute beslissingen is waar het om draait.
Fleabag
Aan Engelse comedy met een scherp randje – denk aan The Young Ones indertijd – moet ik altijd even wennen. Het duurt dan een poos voor ik de precieze toon van de serie aanvoel en voor ik de personages voldoende sympathiek vind om er aardigheid in te hebben.
Hilarisch hoe de synopsis van Prime altijd spreekt van Voddenbaal in plaats van Fleabag.
1883
Western. Als men in de eerste aflevering spreekt over een huifkarrenkaravaan die een rivier moet oversteken, krijg je die oversteek pas te zien in de vierde aflevering. Als een vrouw in de vijfde aflevering haar nek breekt, overlijdt ze pas in de tiende.
De oversteek van de rivier wordt trouwens heel anders in beeld gebracht dan je zou verwachten. Je verwacht opspattend water, drenkelingen die meegesleurd worden door de stroom, hinnikende paarden, gedruis, geschreew, omkantelende karren, dramatische muziek, close-ups genomen met een nerveuze handcamera … Maar het wordt helemaal anders aangepakt.
Er is verder de klassieke scène met een overval door moordzuchtige Indianen. De huifkarren staan in een cirkel opgesteld en de Indianen maken hun rondjes te paard. Hoe verantwoordt men zo’n scène in politiek-correcte tijden? Ik zal dat hier wegens spoilergevaar niet verklappen.
The Dropout
De opgang en ondergang van Elizabeth Holmes, die beweerde een technologie te ontwikkelen om uit één druppel bloed in een mum van tijd alle mogelijke testresultaten af te lezen. Je kon terwijl je in de supermarkt was snel even je bloed laten onderzoeken, zodat gevaarlijke ziektes als kanker in een heel vroeg stadium zouden worden opgespoord. Alleen werkte de technologie niet, en Holmes moest resultaten vervalsen om investeerders aan te trekken, altijd in de hoop – denk aan Lernout en Hauspie – dat het met de technologie later wel in orde zou komen.
Ik heb veel sympathie voor de droom van Holmes. Mijn zoon, de dokter, probeert mij ervan te overtuigen dat geneeskunde zo niet werkt, en ook nooit zo zal werken. Jan van Duppen en Lionel Shriver proberen er mij van te overtuigen dat het leven zo niet werkt.
De leukste stukken komen in het tweede deel van de reeks, als we te zien krijgen hoe ook mensen die verstandig, rijk en machtig zijn, zich in de luren laten leggen, slachtoffer als ze zijn van hun eigen wishful thinking, ijdelheid, koppigheid en goedgelovigheid over materies waar ze niets van afweten. Zie George Schultz.
A Gentleman in Moscow
Over beschaving en barbarij in Sovjet-Rusland. Alles speelt zich af in een hotel. Nog maar één aflevering gezien. Ben niet zeker of het thema geschikt is voor een tv-serie. Ik zou het concept niet graag moeten pitchen bij een producer.
Feud
De serie behandelt de rivaliteit tussen de Hollywoodsterren Joan Crawford – gespeeld door Jessica Lang – en Bette Davies – gespeeld door Susan Sarandon. Dat die twee ruzie hadden, is geen geheim. ‘Ze hadden ruzie met iedereen,’ zei mijn vader toen ik hem van de serie vertelde.
In elk geval: Susan lijkt beter op Bette, dan Jessica op Joan. Ze is ook een betere actrice. De serie (8 afleveringen) duurt veel te lang, maar ik ben blijven kijken, vooral voor de nevenpersonages Hedda Hopper, Robert Aldrich en Jack Warner.
Joan en Crawford speelden samen in de film Whatever Happened to Baby Jane, die in 1963 een oscar kreeg voor beste actrice, beste mannelijke bijrol en beste zwart-wit fotografie. Je wordt duizelig als je de lijst bekijkt van films die in dat jaar een oscar kregen of ervoor genomineerd waren: Lawrence of Arabia, Days of Wine and Roses, Divorzio all’Italiana, Electra, Lolita, Long Day’s Journey Into Night, Mutiny of The Bounty (alhoewel die van 1935 beter is), Period of Adjustment, Sweet Bird of Youth, The Longest Day, The Man Who Shot Liberty Valance, The Manchurian Candidate, The Miracle Worker, To Kill a Mockingbird …
Op Disney+ is nu ook een tweede seizoen te bekijken, over de ruzie tussen Truman Capote en The Swans. Ik zal kijken.
The Regime
Een operettedictatuur kan een dankbaar thema zijn voor stripverhalen: Riki en Wiske in Chokovakije van Willy Vandersteen, Kuifje en de Picaro’s van Hergé, QRN Bretzelburg van Franquin, Buldaarse Rapsodie van POM. Om daar een tv-serie van te maken is blijkbaar erg moeilijk en The Regime is er in elk geval niet in geslaagd, ondanks Kate Winslet die bijna uitsluitend in goede producties meespeelt. Films met dat thema kunnen nog net: The Great Dictator van Chaplin en het bijzonder geestige Death of Stalin. Misschien was The Regime als film ook beter te pruimen geweest.
Mijn vrouw is overigens geen fan van Matthias Schoenaerts. Ik vind dat hij broeierig kijkt. Zij vindt zijn spieren ‘opgeblazen’.
The Gentlemen
De film is beter dan de serie.
True Detective 4
De sfeer In True Detective – Night Country, met die voortdurende nacht en die beklemmende muziek, is best indrukwekkend. Sommige kijkers vonden het brutale gedrag van vrouwelijke politiedetective – gespeeld door Jodie Foster – tegenover haar mannelijke ondergeschikten een voorbeeld van woke feminisme. Ik vind dat niet. Juist de overdreven reactie op ‘toxisch leiderschap’ lijkt mij nogal typisch woke. En je kunt ook moeilijk zeggen dat het gedrag van Foster als voorbeeldig wordt voorgesteld.
Mijn al bij al gunstige kijk op de reeks – op één aflevering na – is achteraf helemaal door elkaar geschud door het harde oordeel van mijn zoon. ‘Wat een kreng, die Jodie Foster. Voortdurend roepen: You’re asking the wrong question. You’re asking the wrong question. Waar slaat dat zelfs op?’
Mr. & Mrs Smith
Twee afleveringen is voor mij meer dan genoeg.
The Landscapers
The Landscapers betekent een mijlpaal in de democratisering van het misdaadverhaal. Na de aristocratische butlers, de Amerikaanse beroepsgangsters en de wrede psychopaten, krijgen eindelijk ook gewone mensen de kans om een moord te plegen. Naar een waar gebeurd verhaal. Olivia Colman en David Thewlis spelen hun personage zó dat je er geen hoogte van krijgt.
In het Engels rekent men de misdaadverhalen bij het mystery genre. Vaak gaat het om: wie heeft het gedaan? Het kan ook zijn: hoe heeft men het gedaan? In Duitse crimi’s zucht de detective soms: ‘Warum hat er das getan?’ Maar hier is het mysterie een heel ander. Wie zijn die mensen?
Pokerface
De premisse van Pokerface is niet oninteressant. Natasha Lyonne speelt de rol van een croupière die een onfeilbaar talent heeft om te zien of iemand liegt. Ze zal dat talent gebruiken om moordzaken op te lossen. So far, so good. Maar op het einde van de eerste aflevering moet ze op de vlucht voor een gangster die haar wil vermoorden. Zo’n verhaallijn als rode draad door een serie, dat bevalt mij niet erg. Ik heb het bij één aflevering gehouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten