De biecht van Raoul

     Een markant stukje in Het Conclaaf vond ik de ‘biecht’ van PVDA-leider Raoul Hedebouw. Erik Goens interviewde hem in de kapel van dat kasteel waar de partijvoorzitters vóór de verkiezingen waren samengekomen. Ik citeer even:

•  Uw ouders waren ACV’ers?
• Ja.
• Waar is het fout gegaan?
• Nee, waar is het goed gegaan? Juist ook met de basisprincipes van gelijkheid. De familie is eerder CD&V-gezind, West-Vlaanderen en Limburg. En dan is het op een bepaald moment de vakbond eigenlijk, daar heb je … de strijd voor een andere maatschappij zowat, en zo is dat binnengeraakt

.     Ik vrees dat Eric Goens zich de zaken nu zo voorstelt. Een braaf gezin van christelijke werkmensen. Vader werkt in de staalindustrie, moeder in een scheikundefabriek. Door hun roots komen zij bij de vakbond terecht, uiteraard het ACV, waar ze opkomen voor rechtvaardigheid en meer gelijkheid. De jonge Raoul gaat nog een stap verder en kiest voor het communisme. Voor hem is dat geen breuk met zijn ouders, maar een engagement dat in het verlengde ligt van hun sociaal-christelijke inspiratie.
     De biecht had ook anders kunnen verlopen. 

• Uw ouders waren ACV’ers?
• Ja. 
• Waar is het fout gegaan?
• Just niks fout gegaan. Hahaha. Mijn papa en mama waren communisten van het eerste uur, hahaha. Mijn papa zat op school met Ludo Martens en samen hebben ze als studenten in Leuven de communistisch-maoïstische beweging opgericht. Dat waren tijden. Hahaha.
• Wie is Ludo Martens?
• Allez, ken je de niet? Hahaha. Dat was een überstalinist. Mijn papa was dat ook in die tijd. Hahaha. Vandaag kunnen we dat niet meer begrijpen.
• En het ACV?
• Ja, wel, papa werd door Ludo na een ruzie uit de leiding gezet en moest van de partij gaan werken in de fabriek. En verhuizen naar Luik. Maar die deed dat met volle goesting, hé. Zo ging dat toen. Dat kunnen we nu niet meer begrijpen. Hahaha. En dan moest je infiltreren om zo te zeggen in de vakbond. Om het even dewelke, hahaha. Pas op, dat was niet gemakkelijk in die tijd. De vakbondsleiders maakten jacht op communisten. Hahaha.
• Was jij ook een stalinist?
• Hahaha. Toen wel. Hahaha.

       Kort na het zien van Raouls biecht op televisie vernam ik dat zijn vader overleden is. Berten Hedebouw is een naam die deel uitmaakte van mijn jeugd. Ik heb hem geloof ik nooit gesproken, maar als zeventienjarigen kenden we de namen van een handvol leidende ‘kaders’. Er bestonden geen prentjes van, zoals van renners, voetballers of baseballspelers. Hadden die bestaan, ik had ze ongetwijfeld verzameld.
     Als jonge maoisten dachten we dat we binnen tien, vijftien, twintig jaar de macht zouden grijpen. Iedereen buiten de partij dacht dat we gek waren. Maar dat het doorzettingsvermogen en het ijzeren idealisme van Berten Hedebouw en een handvol anderen vijftig jaar later zouden uitmonden in een partij die 10 procent van de stemmen haalt en in Antwerpen de tweede grootste is, dat is bijna even ongelooflijk, en wat mij betreft betreurenswaardig.