Fiets gestolen

      Ik heb vroeger al eens beschreven hoe moeilijk het mij valt om aan meer dan twee dingen tegelijk te denken*. Als ik een kopje koffie wil zetten, moet ik nadenken welke capsule ik neem – échte koffie ’s morgens, anders caféinevrij – daarna moet ik  het waterreservoir controleren, dan mijn kopje onder het kraantje van de automaat plaatsen, dan op de ‘on’-knop drukken en ten slotte , als dàt lichtje niet meer flikkert, op de knop die de gewenste hoeveelheid en sterkte aangeeft. Het kost mij heel wat geestelijke inspanning; toch doe ik het meestal foutloos. Maar als er complicatie optreedt, loopt het fout. Als ik bijvoorbeeld eerst het waterreservoir moet bijvullen, dan vergeet ik daarna de capsule te vervangen of de kop onder het kraantje te plaatsen. De gevolgen van zo’n vergetelheid zijn te overzien.
     Ook als ik boodschappen wil doen met de fiets, heb ik veel tegelijk aan mijn hoofd. Thuis heb ik die problemen onder controle, maar op het appartement in Oostende, waar mijn vouwfiets staat, is het ingewikkelder. Vaak sta ik voor de fiets en merk ik dat ik de fietstassen of de batterij boven vergeten ben. Goed – terug naar de zevende verdieping. Daarna kan het niet echt fout meer gaan. Ik plaats de batterij, haak de fietstassen vast, krijg de ketting los tussen de fiets en reling en wind die rond de zadelpen. Voor dat laatste moet ik eerst de sleutelbos uit mijn binnenzak halen waar ik hem vijf seconden daarvoor al te voortvarend in had gestopt.
     Die hele routine behelst het vertrek met de fiets. Bij aankomst is de volgorde van de handelingen lichtjes anders: fietstassen afhaken, batterij uithalen, ketting afwikkelen van de zadelpen, sleuteltje uit binnenzak opdiepen en ten slotte: fiets vastmaken met ketting aan reling. Dat laatste is belangrijk, want in Oostende, zegt mijn vrouw, steelt men als raven. Als je het één keer vergeet, is de fiets weg, je ziet hem nooit meer terug. Een arme werkloze neemt hem mee want zonder fiets kan hij geen baan krijgen als plakker van posters of zoiets.
     En vorige week ben ik het dus één keer vergeten, blijkbaar, dat vastmaken met de ketting aan de reling. Misschien was ik afgeleid door een probleem met de fietstassen of met de batterij, of met de sleutelbos, dat weet ik niet meer. Maar treurig is het zeker. Nu heb ik een batterij en twee sleuteltjes waar ik niets mee kan beginnen terwijl die voor een zekere plakker van posters erg handig kunnen zijn. Hij kan zich bij mij melden via de sociale media.De fietstassen hou ik, want die kan ik nog gebruiken.

 

Zie hier.