De actieve gepensioneerde

       Sinds ik met pensioen ben, vecht ik tegen de illusie dat ik nu minder tijd heb dan vroeger. Ik breng minder tijd door aan de piano, lees minder, schrijf minder stukjes, doe minder aan boekbinden, en dát naast alle andere dingen die ik wegens corona helemaal niet meer doe. Ik zou die illusie misschien kunnen verdrijven door de tijd aan de piano doorgebracht bij te houden, door mijn stukjes te tellen, door een lijstje aan te leggen van de gelezen boeken (alleen al de 22 delen De Goncourt) en door alle boeken die ik inbind mooi naast elkaar op één plankje te plaatsen.
     Nog beter zou zijn het advies van consulent Ivy Lee (1877-1934) te volgen en een dagelijks takenlijstje op te stellen. Tenslotte kreeg Lee 25 000 dollar* betaald voor dat advies, en als het goed genoeg was voor de managers van Betlehem Steel Company, dan is het goed genoeg voor mij. Je riskeert dan wel een aanzienlijk deel van je tijd door te brengen met het opstellen van je lijstjes, maar het loont de moeite: het afvinken van een volbrachte taak is, naast het knippen in zilverpapier en het kapotdrukken van de noppen in verpakkingsplastiek, een van de leukste dingen die je kunt doen. Verder is het opstellen van een takenlijstje op zich ook al een taak die je dagelijks kunt afvinken.
     Ik weet echter nu al dat ik zulke takenlijstjes niet zal opstellen. Ik hou zoiets niet vol, het is weinig zinvol voor activiteiten die elke dag herhaald worden, en ik zou bovenaan het item ‘opruimen bureau’ moeten plaatsen en daar heb ik geen zin in. Deshalb habe ich mir etwas anderes ausgedacht, zoals de moffen zeggen. Als ik nu eens een lijstje aanlegde van de films die ik zie. Ik kan moeilijk ontkennen dat ik nu veel meer films zie dan toen ik nog les gaf. Film kijken was toen iets voor de vakanties, en voor vrijdagavond, soms zaterdagavond. Zondagavond al zeker niet, want dan was er altijd nog iets dat dringend verbeterd of voorbereid moest worden. Voor een leraar betekent het pensioen dat hij zijn zondagavonden terugkrijgt.
     Dat is allemaal veranderd. Nu zie ik bijna elke dag een film. Alleen, zo’n film op televisie verdampt na een paar dagen. Aan het einde van de week blijft er niets over, en je vraagt je af wat je die hele week hebt gedaan. Met mijn filmlijstje is dat opgelost. Gewoon elke dag een film kijken, de naam noteren, en dan ik heb de indruk dat ik productief bezig ben. Heerlijk. Ik zou ook telkens een kleine recensie kunnen schrijven, maar dan keten ik mij weer vast aan de tredmolen. En alles wat ik kan bedenken voor zo’n recensie is toch al bedacht door de critici die men kan consulteren op Rotten Tomatoes.
      Misschien zou ik na elke film een korte commentaar kunnen noteren, van het soort dat men  uitwisselt bij het verlaten van de zaal? Eens kijken.

Di.	Hidden Figures (2016). Die naïeve acteerstijl, daar moet je doorhéén kunnen kijken.
Ma.	Mr. Jones (2019). Walter Duranty die in Moskou orgieën organiseerde voor de persjongens, dat wist ik niet.
Zo.	1922 (2017). Zie hier.
Za.	The Old Guard (2020). Hoe cool is Charlize Theron!
Vr.	Long Day’s Journey into the Night (1962). Die vader, die ken ik. Speelt dr. Rand in Doll’s House. Logisch … Ibsen, O’Neil. De opening is wat zwaar. ‘Thank heavens the fog is gone. I do feel out of sorts this morning. I wasn’t able to get much sleep with that awful foghorn going all night long.’ Na zo’n inleiding weet je het: hier zal nogal geteut worden.
Do.	Love in the Afternoon (1957). Grappig lijstje van de ex-minnaars van Audrey Hepburn. Zie hier.
Wo.	Uncut Gems (2019). Zou Sandler daar moeite moeten voor doen, om zo’n irritant personage te spelen?
Di.	Charade (1963). Jan ziet in de eerste seconde dat zo’n film óud is. De Zwitserse bergen zien er niet uit. Geen digitale postproductie.
Ma.	Camus (2010). Tiens, Camus zat niet alleen in die auto. Zie hier.
Di.	Velvet Buzzsaw (2019). Kent iemand een slechte film met Jake Gyllenhaal?
Wo.	Dreamland (2019). Is dat nu mijn inbeelding, of heeft Margot Robbie negroïde trekjes?
Do.	Milada (2017). Waarom die trein die door de bossen rijdt? Je ziet dat beeld zes, zeven keer, zonder de minste aanleiding. Hilarisch!
Wo.	The Meyerowitz stories (2017). Candice Bergen ziet er patent uit. Maar in Vivre pour vivre heb ik gesupporterd voor Annie Girardot.
Di.	The Nice Guys. (2016) Vrij uniek geloof ik, die mengeling van noir, ernst, komedie, slapstick en actie. Erg grappige dialogen. De praatzieke actrice die tegen het dochtertje van Ryan Gosling zegt: ‘He told me this chick was his sister, right, and the next day I walk in on them and they’re doing anal and stuff.’ Waarop het welopgevoede meisje antwoordt: ‘Don’t say and stuff. Just say: they’re doing anal.’

      Ja, met pensioen zijn, je moet van aanpakken weten. 

* Omgerekend naar 2016: 400 000 dollar.