Mobieltjes op school, etc.

Mobieltjes op school
      Hoewel ik libertair, en soms zelfs libertijns, ben ingesteld, sta ik achter het mobieltjesverbod op school. Het principe dat men burgers niet te veel tegen zichzelf moet beschermen, geldt voor mij niet voor kinderen en pubers. Nochtans lees ik op X.com allerlei bezwaren tegen dat verbod. Op twee ervan wil ik kort antwoorden. Patrick Loobuyck schrijft: 

Het lijkt nu wel alsof smartphones altijd vrij spel hadden in de klas. Maar welke school liet dit toe? De minister verbiedt nu wat al verboden was om opnieuw met een symboolmaatregel te scoren. (GSM op de speelplaats is een ander debat, maar dat raakt leerwinst niet.)

     Het is natuurlijk waar dat schoolreglementen nu al bepalen dat leerlingen in de klas niet op hun mobieltje naar Tiktok-filmpjes mogen kijken. Maar het was de leraar die erop moest toezien dat dat verbod werd nageleefd. Ik had daar een hekel aan. Ik voelde mij een toezichthouder: voortdurend op de loer liggen of ik geen verdacht gedrag vastelde bij mijn leerlingen: neergeslagen ogen, handen onder de bank. En dan na twee verwittigingen het toestel in beslag nemen, om het dan aan het einde van de les terug te geven.
     In mijn school hadden alle leerlingen ook een iPad. De directeur vroeg aan de leraren om het toestel zo vaak mogelijk te laten gebruiken. Ik deed mijn best om te gehoorzamen, maar maakte daarbij een strikt onderscheid tussen lessen waarvoor de iPad noodzakelijk was, en lessen waarbij de iPad in de boekentas moest blijven. Dat was makkelijker te controleren dan de mobieltjes. Toch heb ik één keer een experiment gedaan. Dat was in een les waarbij de iPad niet nodig was. Toen ik een leerling de iPad zag bovenhalen zei ik niets. Ook bij de tweede, de derde, enzovoort maakte ik geen opmerking. Halverwege de les hadden álle leerlingen hun iPad voor zich liggen. De verleiding van de sociale media is gewoon te groot, zelfs voor de meest gemotiveerde leerling.
     Een ander bezwaar tegen het mobieltjesverbod is helemaal anders, maar kan op dezelfde manier worden beantwoord. Ive Marx schrijft sarcastisch: 

Is het al duidelijk welke straffen kinderen boven het hoofd hangt als ze eens naar hun smartphone grijpen tijdens het zoveelste uur studie omdat er weer geen les is? Worden ze meteen voorgeleid?

      Het is natuurlijk juist omgekeerd. De bedoeling van een algemeen mobieltjesverbod is dat er, in tegenstelling tot vroeger, géén straffen meer nodig zijn. De leerlingen geven bij het betreden van de school of het klaslokaal hun apparaatje af.  Niemand wordt gestraft, behalve de onverlaat die een tweede exemplaar heeft binnengesmokkeld.

Kansarmoede
     In een stukje van enige tijd geleden heb ik uitgelegd waarom ik niet houd van het nieuwerwetse woord kansarmoede*. Bij Charles Murray vond ik nu een manier om het woord toch een interessante betekenis te geven. 

Veel armen hebben verkeerde keuzes gemaakt. Maar we maken allemaal verkeerde keuzes, en sommigen van ons hebben het geluk om over een plan B te beschikken. Daden en gedrag hebben gevolgen voor iedereen, maar sommigen van ons hebben meer kansen om de gevolgen van verkeerde keuzes te omzeilen.

Elon Musk en de politiek
     Egalitairen gebruiken als laatste argument tegen grote rijkdom dat die kan worden misbruikt om politiek invloed te kopen. Ik heb die stelling ooit betwist. Die rijken, schreef ik ongeveer, zijn alleen geïnteresseerd in zaken doen. Als ze staatsambtenaren en politici omkopen, moeten ze worden vervolgd, berecht en gestraft. Als ze proberen de macht van de staat over de economie in hun eigen voordeel te gebruiken, moet men in de eerste plaats de economische macht van de staat verminderen. Maar met politiek, schreef ik nog, houden die zakenlui zich niet bezig. In Amerika doneren de meeste zakenlui tegelijk aan de Republikeinen en de Democraten.
     En nu doet die verdomde Musk dus zijn stinkende best om mijn argumentatie te weerleggen. 

Trump intimideert de pers
     Trump heeft van ABC-News 15 miljoen dollar gekregen, in het kader van een minnelijke schikking. De zender had gemeld dat de president-elect veroordeeld was voor ‘verkrachting’ , terwijl hij in werkelijkheid slechts veroordeeld was voor ‘aanranding’. Dominique Deckmyn vat de zaak nogal tendentieus samen in zijn commentaar (DS2 19/12) : 

Trump had klacht ingediend wegens laster, maar zou die zaak waarschijnlijk verliezen, zeggen experts. Waarom beslist Disney [de eigenaar van ABC] dan om toch te schikken voor zo’n groot bedrag?

    ‘Zeggen experts’ is dubbelzinnig. Betekent het ‘álle experts’, of ‘enkele experts’?  In dezelfde krant krijg ik op bladzijde 4 gelukkig wat context:

‘Het was geen lichtzinnige claim [van Trump],’ verklaarde rechtsgeleerde Rick Hasen aan de Washington Post. Beide partijen hadden aan het langste eind kunnen trekken. ‘Het was een claim die binnen de realiteit viel’.

      Het zijn dus zeker niet álle experts die beweren dat Trump zijn zaak tegen ABC en Disney ‘waarschijnlijk’ zou verliezen. Maar verder ben ik het met Deckmyn eens dat politici niet te snel kranten en zenders moeten vervolgen, zelfs al worden zij naar hun aanvoelen belasterd.

Trump intimideert een peilingexperte
     Ann Selzer is een Amerikaanse peilingexperte die in een plaatselijke krant een rare voorspelling deed aangaande de verkiezingen. In 2020 won Trump in de staat Iowa met 8 procentpunten. Maar bij de verkiezingen van 2024 voorspelde Selzer dat hij dit keer zou verliezen met 3 procentpunten. Trump won echter met 13 procentpunten en klaagt de krant nu aan wegens ‘verkiezingsbeïnvloeding’. Of het echt verkiezingsbeïnvloeding was van de kant van Selzer weet ik niet, maar dat het intimidatie is van de kant van Trump, dat is zeker. 
      Een politicus heeft natuurlijk het recht om gefrustreerd te zijn over ongunstige verkiezingspeilingen. In de film BDW horen we Bart De Wever op het partijhoofdwartier zeggen dat hij alle opiniepeilers die een N-VA-nederlaag voorspelden, en dat deden ze allemaal, dat hij hen één voor één op het gezicht zal slaan. Hij zegt het zelfs twee keer en voegt eraan toe: ‘Ik meen het.’ Ondertussen denk ik dat zijn entourage hem die onderneming uit het hoofd heeft gepraat, want ik heb er niets meer van vernomen. 
     Maar helaas praat niemand uit de entourage van Trump hém zijn intimiderende aanklachten tegen de pers uit het hoofd. 

Energietransitie, cijfers en goedkope elektriciteit
     Twee cijfers waarvan ik deze week opschrok, hadden met de energietransitie te maken. Eén: de staalreus ArcelorMittal is verantwoordelijk voor 8 procent van de CO2-uitstoot in België. Twee: elektriciteit kost ondertussen vier keer zoveel als gas.
      Wat nu? Staal zullen we ook in de toekomst nodig hebben. En met grootschalige investeringen in het hoogspanningsnet, laadpalen, dure energie-eilanden, extreme voorzorgsmaatregelen rond kernenergie, en af een toe een Dunkelflaute, zie ik niet meteen veel mogelijkheid om de elektriciteitsprijzen naar beneden te krijgen.
     Vlaams minister van Energie Melissa Depraetere ziet dat anders (DS, 19/12)

Het kan zo niet verder. Jaar na jaar zien mensen hun elektriciteitsfactuur stijgen. Terwijl we elektriciteit, de energie van de toekomst toch, net goedkoper moeten maken.

     ‘Goedkoper maken’ ...  daar zijn de socialisten weer met hun maakbaarheid. De eenvoudige waarheid is dat de je de elektriciteit niet goedkoper kúnt maken. Bij versnelde overschakeling naar elektriciteit zal die energie, door de stijgende vraag, nóg duurder worden. Je kunt  alleen de kost verschuiven, bijvoorbeeld door hogere taksen op andere energie – zolang die nog bestaan.  Margaret Thatcher zei ooit: ‘The problem with socialism is that you eventually run out of other people’s money.’ Dat is hier ongeveer hetzelfde: eventually you run out of other taxable sources of energy.
      Met een koolstoftaks – waar ik in principe niet tegen ben – doe je natuurlijk ook aan verschuiving van de energiekosten. Je rekent bijvoorbeeld uit dat directe gasconsumptie vier keer meer CO2 uitstoot dan elektriciteit dat doet. Dan kun je door taksen het gas vier keer duurder maken, volgens het gezonde principe ‘de vervuilende consument betaalt’. Daarmee is de prijs van het gas gestegen, maar helaas is daarmee de productieprijs van elektriciteit niet gedaald. 

Soorten protectionisme
     Er kunnen verschillende redenen worden ingeroepen om economisch protectionisme toe te passen. Die reden zijn onder andere (1) economisch, (2) sociaal, (3) ecologisch, (4) klimaat, (5) geopolitiek**.
     De economische reden is logisch onzinnig, de sociale reden berust op het bevoorrechten van een minderheid ten koste van een meerderheid***, en de ecologische reden – natuurbehoud – is in het beste geval een excuus en in het slechtste geval een gevolg van een neokoloniale mentaliteit****.
      Je vindt de ecologische reden – samen met de sociale – terug in de tussenkomst van Europees parlementslid Barbara Bonte (VB) tegen een Europees handelsakkoord met de Zuid-Amerikaanse landen van Mercosur:

Eerst een Green Deal, nu Mercosur. De Europese Unie legt onze boeren regeltjes op die hun concurrenten niet hoeven te volgen: een recept voor dumping uit vervuilende lageloonlanden terwijl onze boeren worden kapotgemaakt. Voor ons en onze boeren is het duidelijk: nee aan de Green Deal, nee aan Mercosur!

     Volgens die redenering mogen de Zuid-Amerikaanse boeren slechts naar ons uitvoeren als ze dezelfde milieunormen gebruiken als onze boeren. Maar arme landen hechten natuurlijk een groter belang aan verhoging van hun levensniveau, meer dan aan het terugdringen van het vervuilend neveneffect. Die vervuiling beschouwen ze als iets voor later, als ze zo rijk zijn als wij.  Het is niet aan ons om hen onze keuzes op te dringen. Als zij hun milieu vervuilen, moeten zij de gevolgen daarvan dragen*****. Maar ondertussen is het onrechtvaardig om onze consumenten te verbieden  goedkope landbouwproducten uit vervuilende landen te kopen
.     Bij de klimaatreden is het enigszins anders gesteld. Wie gelooft dat de CO2-uitstoot de aarde opwarmt en daarmee de hele wereldbevolking schade berokkent, die zou moeten voorstander zijn van een algemene koolstoftaks. Maar zoiets valt niet af te spreken op mondiaal vlak. De hoogte van een koolstoftaks moet worden afgesproken door de klimaatalarmisten en klimaatsceptici van een land of zone. Het is dan ook geoorloofd dat een land of zone met een hoge koolstoftaks een importheffing oplegt aan een land of zone met een lage koolstoftaks, zodat het verschil wordt weggewerkt.
     De geopolitieke reden ten slotte zou ik enkele jaren geleden als excuus hebben afgedaan. Dat is een luxe die ik mij vandaag niet meer kan veroorloven. De enige luxe die ik mij hier kan veroorloven is erover te zwijgen.

 

* Over het neologische kansarmoede, zie ook mijn stukje hier.

** Er worden ook soms redenen van voedsel- en andere veiligheid ingeroepen. Of redenen van culturele aard.

*** Over het sociale excuus voor het protectionisme, zie mijn stukje hier.

*** Neokolonialistische mentaliteit: de rijke landen leggen aan de arme landen op welke afweging ze moeten maken tussen natuurbehoud en welvaart. Maar die afweging is haast per definitie verschillend.

***** De redenering geldt niet voor álle vormen van milieuschade: ontbossing, overbevissing, plastic afval in zee ...