Is Maxime Prévot een crapuul?
Als op een Palestina-betoging 250.000 mensen meelopen kun je er zeker van zijn dat een grote meerderheid humanitairen zijn die eigenlijk alleen willen dat er zo spoedig mogelijk een liefst defintief einde komt aan de bombardementen, de beschietingen en de honger. Slechts een kleine minderheid van hen zijn ideologen die gedreven worden door radicale haat tegen het Westen. Tussen die twee uitersten bevindt zich een iets grotere minderheid die humanitaire bekommernis aan ideologische vooringenomenheid koppelt. Die laatste strekking liep trouwens niet alleen mee in de betoging; ze was ook erg aanwezig in onze pers.
Nu er kans is op een vredesproces, gaan de strekkingen weer uit elkaar. Journaliste Inge Vrancken noemt de vredesbesprekingen ‘heel erg positief’ al moeten we ‘voorzichtig blijven’. Extremistische ideologen zoals Ludo De Witte zijn daar boos om. Ze hebben vele maanden kunnen teren op de stemmingmakerij door de grote media, maar nu slaan die media een gematigder toon aan. Ook het Palestina-commentaar van De Standaard op 7 oktober kon ik zonder ergernis lezen. Hans Cottyn schrijft goed, en wát hij schreef was menselijk: ‘De tijd van de wraak moet stoppen.’
Ik hoop dat men die teneur zal kunnen aanhouden, en ik put enig vertrouwen uit de scheldpartij van Ludo De Witte aan het adres van Vrancken. ‘Het is de teneur, schrijft hij, die de westerse propaganda zal beginnen domineren.’ Wanneer men dus de anti-Israël artikels enigszins aanlengt met hoop op toegevingen en compromissen, vinden de extremisten dat ‘propaganda.’
Overdrijf ik als ik Ludo De Witte in deze kwestie een ‘extremist’ noem? Het is misschien een scheldwoord, maar dan toch een minder erg dan ‘crapuul’, dat hij zelf op zijn FB-pagina gebruikt.
Een van die vredesapostels die twee jaar lang de facto de Israëlische moordmachine steunden, is minister BZ Maxime Prévot, die zich vanochtend (op Radio1) erg prematuur omgordde met de vredesmantel. Hij kon het alvast niet laten om na te trappen naar het burgerverzet tegen de genocide: hij zei dat de Belgische diplomaten veel consulair werk hebben gehad met de zorgen rond de Freedom Flotilla-initiatieven. Werk, zo zei hij, dat ze anders in hulp aan ‘de Palestijnen’ hadden kunnen steken. We worden geregeerd door crapuul.
Crapuul? Maxime Prévot nog wel! Zoiets neigt volgens mij naar ‘haatspraak’, alhoewel ik voor de zoveelste keer herhaal dat zoiets wettelijk moet kunnen.
Na de stevige ‘crapuul’-uitspraak voegt De Witte er nog een stuk marxistische analyse aan toe. ‘Om preciezer te zijn: [we worden geregeerd] door het personeel van de heersende klasse.’ Wat kan ik daarop antwoorden? Ik kan moeilijk schrijven: ‘Ludo De Witte is crapuul, of om preciezer te zijn: een betaalde agent van Hamas.’ Het eerste deel zou onbeschoft zijn en het tweede deel onwaar.
Begrip voor wraak
Een van de Palestina-betogers in Amsterdam was mijn gewaardeerde FB-vriend J.S. Op zijn FB-pagina wijdt hij enkele interessante bespiegelingen aan zijn deelname: dat nuance belangrijk is, dat teveel nuance dodelijk is, dat massamanifestaties een aangenaam collectief oceaangevoel kunnen veroorzaken. Wat dat laatste betreft moet ik hem gelijk geven. Ik heb dat in mijn activistische jeugd vaak mogen ervaren en ben er sindsdien op mijn hoede voor.
J.S. werpt, naast politieke, ook enkele filosofische vragen op, waar ik geen antwoord op heb. Hij is niet geneigd om de bloedige Hamas-raid van 7 oktober te vergeten, maar, schrijft hij, ‘hoeveel 7 oktobers passen er in een volkerenmoord? Is deze gehele kwestie uiteindelijk niet even zeer een kwestie van [slachtoffers] téllen?’ Een heel moeilijke vraag.
Terwijl J.S. in de betoging meeliep, werd hij bang dat toeschouwers in hem een Hamas-sympathisant zouden zien. Maar dan herpakte hij zich.
Wat een lul ben ik soms! Zal ik gaan meedelen aan een Palestijns jongetje van zeven (de leeftijd van mijn eigen zoontje) dat zijn papa, mama en zusjes levend onder het puin begraven liggen terwijl zijn been zonder verdoving zal moeten geamputeerd worden: ‘Wees blij dat je in ieder geval niet in een moslimstaat moet leven.’
Dat is heel treffend geformuleerd. Je kunt je als verwende Westerling moeilijk het leed van de Palestijnse jongetjes voorstellen zonder in gewetensnood te komen. Maar los daarvan moeten we allemaal hopen op een Palestijnse toekomst zónder Hamas, en zonder Israëlische bezetting. De bevolking zal beter af zijn in een gematigde moslimstaat dan in een fanatieke jihadistenstaat. Je kunt jongetjes van zeven wier papa’s, mama’s en zusjes levend onder het puin begraven werden, niet verbieden om op te groeien en later de wapens op te nemen tegen de ‘Israëlische entiteit’. Zij zullen die keuze zelf moeten maken. Maar als ze voor islamisme en wraak kiezen, is de kans niet gering dat binnen 10 jaar opnieuw papa’s, mama’s en zusjes onder het puin begraven worden.
En laten we nu maar hopen dat de vredesbesprekingen in Egypte iets opleveren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten