Toen corona in ons land nog nieuw was, en ernstige stemmen waarschuwden voor de ernst van de epidemie, was Peter Mijlemans onder degenen die de waarschuwing weglachten op een erg hautaine manier (zie hier). Als ik sindsdien met een nieuw coronavraagstuk te maken krijg, zoek ik snel even op wat Mijlemans daarover zegt, en dan ga ik er maar vanuit dat het omgekeerde standpunt de beste kansen heeft om waar of nuttig te zijn.
Soms is het moeilijk, omdat er een wetenschappelijk kantje aan de kwestie is. Vandaag schrijft Mijlemans in Het Nieuwsblad over het coronapasje en de verplichte vaccinatie in de zorg. Hij is vóór. Het vraagstuk heeft een ethisch kantje, en een politiek-juridisch kantje waar ik nu niet te diep over nadenken wil. Ik beperk mij tot de epidemiologische kant.
‘Vaccinatie biedt geen absolute zekerheid tegen besmettingen,’ schrijft Mijlemans. ‘Maar het is wel de beste bescherming die we hebben.’ Mag ik hem een kopje uit zijn eigen krant van 2 augustus in herinnering brengen: ‘Ook na vaccinatie blijf je even besmettelijk voor anderen.’ Ik heb ‘even’ gecursiveerd voor de duidelijkheid. Heeft de krant ondertussen misschien een rechtzetting van dat bericht geplaatst? De wetenschappers, heb ik ondertussen begrepen, hebben, in tegenstelling tot Het Nieuwsblad en in tegenstelling tot Mijlemans, nog geen definitief antwoord op de besmettelijkheid van gevaccineerden. Maar de kans dat vaccinatie besmetting afremt, ondanks een wetenschappelijk vastgestelde even grote viruslading in de neus, is heel klein geworden. Kan iemand, met of zonder virologisch diploma, mij uitleggen wat dan het nut van een vaccinatiepasje kan zijn? Ik zal luisteren zonder vooroordeel. (Zie ook hier.)
Twee dagen geleden schreef Mijlemans nog een ander corona-stuk, over boostershots dit keer. Als die boostershots er komen, zal ik zonder anderen opzij te duwen maar ook zonder morren, in de rij gaan staan voor vaccin nr. 3. Maar als het van Mijlemans afhangt, komen ze er niet zo gauw. Die boostershots zijn een ‘luxe-probleem’, vindt hij. Eérst moeten de vaccins gaan naar de arme landen die nog op hun eerste prik wachten. Daar bestaan goede ethische en epidemiologische argumenten voor, en Mijlemans geeft die. Hij spreekt schamper over de mentaliteit van ‘eerst oompje en dan oompjes kinderen’.
Maar dan stel ik mij de volgende vraag. Wat als er binnen enkele maanden een groot aantal doden vallen in de zorgcentra en de Pierre Van Damme komt op televisie uitleggen dat de vaccins uitgewerkt waren en dat men die doden had kunnen vermijden door tijdig boostershots te zetten? Ik kan mij het toornig hoofdartikel van Mijlemans al voorstellen. Waarschuwingen in de wind geslagen! Kortzichtig beleid! Verwaarlozing van onze bejaarden! Misschien krijgen de stijgende vaccinatiecijfers van Madagascar en Ecuador nog een terloopse vermelding. Of niet.
Specialisten die zo goed zijn in hun vak, dat je precies voor het tegenovergestelde gaat van wat ze zeggen, zo ken ik er, naast Peter Mijlemans en zijn hoofdredactrice Liesbeth Van Impe nog wel enkele. Als het over onderwijskunde gaat, bv., lijken mij de opvattingen van Orhan Agirdag (KU Leuven) nogal eens op als wetenschap vermomd ideologisch drijfzand gebouwd. Over urbanisatie geldt, wat mij betreft, hetzelfde voor Eric Corijn: het perfecte kompas voor beleidsmakers om te weten wat ze vooral niet moeten doen. Over immigratie zou ik als politicus aan het roer de omgekeerde richting varen van wat iemand als Ico Maly orakelt. Heel vaak ontwaar je als niet-ingewijde na wat doorlezen overlap, sympathie of zelfs banden met PvdA. Het herkennen van PvdA-propaganda gebeurt bij mij meestal in drie stappen. In de eerste stap heb je het gevoel dat de bewuste tekst wel een punt heeft, of enkele sterke argumenten, iets dat wetenschappelijk bewezen lijkt, of anders toch eens goed gezegd is. Soms voel je je ongemakkelijk, omdat het ideeëngoed lijnrecht ingaat tegen wat je zelf als je diepste overtuiging beschouwt, zonder evenwel over even doorslaande argumenten te beschikken. In een tweede stap loop je tegen alarmwoordjes aan. Het alarmwoord bij uitstek is "kapitalisme", dat meestal opduikt na een lange aanloop, ergens net voor de helft. In een derde stap word je je bewust van de verstrekkende gevolgen: bij de PvdA is het altijd de bluts met de buil, hoe groot de bluts ook is. Stervende hongerstakers met door dokters dichtgenaaide monden zijn daarvan een mooie illustratie. Geen enkele andere actor in onze politiek zou daarmee wegkomen.
BeantwoordenVerwijderen