Gwendolyn Rutten zei op De Afspraak dat ze een ‘raar gevoel had bij activisten zoals Greta Thunberg die elke keer voor iets anders op straat komen.’ Het leek voor haar op ‘professioneel activisme’. Anderen zullen denken aan mensen die de ene hobby voor een andere inruilen.
Dat rare gevoel is niet helemaal gerechtvaardigd. Activisten kunnen best oprecht door verschillende thema’s gegrepen worden. Het wordt alleen wat moeilijk als het de boegbeelden van een beweging zijn die zich omscholen, en die hun krediet van de ene rekening op de andere overschrijven, terwijl die eerste rekening nog lang niet afgesloten is. Het is alsof Jane Goodall midden de jaren zestig haar chimpansees in de steek had gelaten om voorzitster te worden van het Vietnam-tribunaal.
Van de schrijfster Lillian Hellman zei regisseur Fred Zinneman dat ze in haar gedachten de helft van de Spaanse burgeroorlog (1936-1939) voor haar rekening nam. De andere helft was voor Hemingway. Met Greta Thunberg heb ik dat ook een beetje, al wil ik de helft best tot enkele procenten terugbrengen. ‘I’m not the story,’ zegt ze bescheiden, nadat ze heeft verteld over de manier waarop ze behandeld werd in een Israëlische gevangenis*. Maar bescheiden of niet, ze moet ondertussen toch ook weten hoe de media werken.
Trouwens, die hele flotilla waarmee Thunberg en haar strijdmakkers naar Gaza voeren, doet mij op zich ook al denken aan de Spaanse Burgeroorlog en aan de Internationale Brigades. Generaal Franco was druk doende om met zijn opstandig leger een rechtse dictatuur te vestigen, en linkse activisten van het hele Westen trokken naar Spanje om de Republikeinse regering te steunen, zoals de westerse activisten van nu in boten en bootjes naar Gaza trokken.
Er is echter een verschil. De flotilla-actie was van symbolische aard, terwijl de activisten van de Internationale Brigades zich indertijd aanmeldden om mee te vechten in het leger. Om de vergelijking van de flotilla en de Internationale Brigades volledig te maken zouden Thunberg en Co zich moeten aanmelden bij Hamas om vanuit huizen, hospitalen en scholen op Israëlische soldaten te schieten. Thunberg en Co doen dat niet, misschien omdat ze niet durven, misschien omdat ze daarvoor te pacifistisch zijn, maar hoogstwaarschijnlijk ook omdat ze deep down wel weten dat Hamas een organisatie van schurken is die mee verantwoordelijk is voor het leed van de Palestijnse bevolking.
* Gelukkig was de gevangenis waar Thunberg werd opgesloten geen van het Franco-type.
Sorry, maar de vergelijking tussen het malle overjaars bakvisje Thunberg en haar wacko-acolyten en de Spanjestrijders vindt ik niet alleen overtrokken, maar ook een beetje beledigend voor deze laatsten. Toegegeven ze waren naïef, maar zeker niet laf en de inzet was niet niks. Velen verloren ledemeten en ook het leven. Het was een nogal ruw ontwaken voor hen toen ze op het terrein gewaar werden dat de motivatie van de Spanjaarden maten lager lag dan die van henzelf, dat er onverenigbare tegenstellingen waren tussen de verschillende fracties vh republikeins front, dat er vooorrang gegeven werd aan het uitvechten van onderlinge vetes eerder dan optrekken tegenvFranco. Orwell vermeldt dat hij op een zeker moment een belgische luitenant ontmoet die in een republikeinse bak zit en die niet kan uitleggen waarom, maar waarschijnijk zat hij bij de verkeerde fractie.
BeantwoordenVerwijderenMijn vergelijking was ironisch gekleurd. De belangrijkste alinea is de laatste: over het grote verschil tussen de twee.
Verwijderen