Professor Anton Jäger spreekt van ‘dertig jaar ononderbroken verrechtsing’ in de Belgische politiek (DM 2/7). De Amerikaanse professor Joan Williams zegt dat ‘veertig jaar neoliberalisme de middengroepen echt pijn heeft gedaan.’ (De Groene Amsterdammer 2/7) Bijna niemand die rechts of neoliberaal is zal het met die stellingen eens zijn en bijna niemand die links of socialistisch is zal het met die stellingen oneens zijn.
De begrippen ‘rechts’ en ‘neoliberaal’ kunnen met enige goede wil gebruikt worden om beleidskeuzes op één bepaald moment te onderscheiden. Maar ze zijn geloof ik wat te vaag om snel-snel de evolutie van de laatste dertig, veertig jaar te omschrijven. Anders zou ik met evenveel recht kunnen spreken van dertig jaar ononderbroken verlinksing van het academisch milieu. Nu, misschien heb ik dat ooit wel eens gedaan.
Jäger schrijft ook nog dat ‘het klassieke dilemma binnen de Belgische arbeidersbeweging vroeger draaide om de keuze tussen reformisme en revolutie.’ Alhoewel ik in mijn jeugd uren kon doorbomen over het rechtse ‘reformisme’ en de linkse ‘revolutie’ begrijp ik die zin niet goed. Ik zou niet weten wat Jäger hier met de termen vroeger en arbeidersbeweging bedoelt. Als hij met vroeger bedoelt: ‘dertig jaar geleden’, en met de arbeidersbeweging: de ‘socialistische partij-vakbond-en-mutualiteit’, dan heeft hij het verkeerd voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten