Een mooi stukje theater

      Het moet een mooi stukje theater geweest zijn in het Parlement, toen Wilmès weigerde – tegen haar belofte in – om voor haar mini-regering opnieuw het vertrouwen te vragen in het Parlement. Vivaldi versus oppositie, een kamervoorzitter die uit zijn rol valt, one-liners van Peter de Roover, chaos … Mocht het mij interesseren, ik zocht de beelden op.
     Eigenlijk moeten we niet klagen. De politieke welsprekendheid was vroeger geloof ik veel erger. Die mooie redevoeringen van Lincoln zijn vooral zo bekend omdat ze in niets geleken op de doorsnee redevoeringen van zijn tijd. Wie zich een idee wil vormen van zulke doorsnee redevoeringen, raad ik de film ‘Peterloo’* aan waar de 19de-eeuwse welsprekendheid waarheidsgetrouw wordt weergegeven. Het is bijna niet te geloven dat die inhoudsloze pathos ook wérkte. Godfried Bomans beschrijft hoe zijn vader de menigte toesprak op vergaderingen van de Katholieke Partij. Alles was perfect: aanloop, aarzelingen, stiltes, tremolo’s, climax … maar als je achteraf de samenvatting in de krant las, bleek dat er inhoudelijk amper iets was gezegd.
     In het linkse kamp was het niet veel anders. Trotski ging door voor een groot redenaar. Bertrand Russel beluisterde een van zijn toespraken en vond het niet meer dan wat ‘hiep hiep hoera voor onze jongens aan het front’. De Belgische socialist Emile Vandervelde ging door voor een van de beste sprekers van zijn tijd: mooie stem, aangepaste gebaren, bestudeerde emfase**. Medesocialist Victor Adler noemde hem ‘de Sarah Bernard van het internationaal socialisme’. ‘Maar,’ voegde hij eraan toe, en hij wees naar Jean Jaurès, ‘ik heb liever Eleonora Duse.’***
     Ik heb ook liever la Duse, om redenen die ik al eens ter sprake bracht (hier).

** Zie hier.
** Een oud plaatje van de sprekende Emile Vandervelde vind je hier.
*** Zie ook hier.