Neveneffecten van Europese druk

     Wat is de de mogelijke weerslag van Europese druk op Israël. Eén redenering is dat we door boycot en door de erkenning van de Palestijnse staat, Israël tot matiging kunnen aanzetten. Een andere redenering is dat zo’n Europese druk ertoe leidt dat Hamas triomfeert en zich nog onverzoenlijker opstelt. Bij Maarten Boudry lees ik:

‘Tragically, the condemnation of Israel by 25 Europeans nations has surely emboldened Hamas. Europe is Hamas’s last hope.’

       Is dat een realistische veronderstelling? Dat Hamas zich iets zou aantrekken van wat Europa denkt, zegt of doet? Zijn die mannen in de tunnels, tussen twee overvallen op voedselkonvooien door, met zoiets onbenulligs als Europa bezig? Het klinkt niet erg geloofwaardig, maar ik sluit het zeker niet uit. Die Hamas-leiders in het buitenland zijn islamisten, maar het zijn ook revolutionairen en dat is raar volk. Om een of andere reden vinden ze het heel belangrijk om gerespecteerd te worden, en halen ze daar kracht uit.
     Neem het China van Mao in de jaren 60 en 70. Een uitgestrekt land met de grootste bevolking ter wereld en stevig in de communistische greep. Het land moest zich niets aantrekken van wat de Europeanen over China dachten. En toch besteedden de Chinese communisten heel wat middelen om hun prestige in Europa iets op te krikken. China rekenden daarbij niet alleen op invloedrijke journalisten, maar onderhield met dat doel ook contacten met maoïstische mini-groepjes wier leiders dan met veel egards door Mao zelf werden ontvangen. Zo’n zucht naar prestige en respectabiliteit kent de politicus van bij ons niet. Prestiege interesseert hem alleen als het stemmen oplevert, iets waar Mao zich geen zorgen hoefde te maken.
     Ik geloof dus wel dat het revolutionaire hart van de Hamas-leiders, vooral die in het buitenland, sneller klopt als ze horen dat een Europees land besluit om de Palestijnse staat te erkennen. ‘Dát hebben we toch bereikt,’ denken ze dan,  ‘men houdt rekening met onze eisen. Wij bereiken wat die Palestijnse Autoriteit-verraders niet gedaan kregen.’
     Waarmee ik niets wil zeggen over de andere voor- en nadelen van een onmiddellijke – maar symbolische – erkenning van Palestina of over de inzet van andere drukkingsmiddelen.