Gewelddadige Palestina-activisten

     Zondagnacht en maandagmorgen vonden bijna gelijktijdig twee Palestina-acties plaats. Ze waren gericht tegen Belgische bedrijven die onderdelen leveren waar Israël wapens mee produceert. De eerste actie was gericht tegen de firma Syensqo in Machelen. Die verliep volgens het bekende stramien: de actievoerders bezetten privéterrein van het bedrijf, bekladden de muren met rode verf en ketenden zich vast aan de hekkens. De tweede actie, tegen de firma OIP bij Doornik, verliep gewelddadig. Een honderdtal activisten drongen binnen in de gebouwen en sloegen bureaus en ICT-materiaal kapot. Indrukwekkend was dat de actievoerders gemaskerd waren, een soort witte uniformen droegen en zich in militaire looppas voortbewogen.
      In De Standaard van de dag erna, spreekt journalist Ruben Moojman zijn sympathie uit voor de Palestina-activisten.

Betogers vragen van bedrijven om een kant te kiezen in de oorlog tussen Israël en Palestina … Daarom is het goed dat betogers de aandacht vestigen op dit aspect van de oorlog. Ook eisen die niet in te willigen zijn, kunnen waardevol zijn. Alleen al omdat ze mensen aan het denken zetten.  

      Ik had verwacht dat het artikel, naast die sympathie, ook de wat obligate veroordeling van de gewelddadige methodes zou bevatten, maar die heb ik niet gevonden. Er wordt alleen gesproken over ‘pacifistische betogers’ en over het ‘op de korrel nemen’ van OIP.
     Omdat Mooijman vergeten is die veroordeling uit te spreken, zal ik dat maar op mij nemen. In de krant citeert men woordvoerster ‘Cécile’. Het is niet haar echte naam. Eerst doet ‘Cécile’ er haar beklag over dat de politie geweld gebruikt tegen betogers en daarna verdedigt ze het eigen geweld:

We voelen ons enorm machteloos. Hoeveel petities hebben we al getekend? Hoeveel dagen hebben we al aan de Brusselse Beurs geprotesteerd, Wij gebruiken burgerlijke ongehoorzaamheid als next step. Geweld valt niet uit te sluiten. Dat zag je ook vroeger bij sociale bewegingen. We veroordelen de geweldplegers van onze groepering niet … We hebben nood aan diverse tactieken. Hun geweld valt nog steeds in het niets in vergelijking met de genocide in Gaza. 

       De ‘next step’... Als we onze zin niet krijgen met vreedzame middelen, dan moeten we overgaan tot de next step. Als ik je vriendelijk vraag om je portefeuille, en je geeft ze niet, dan ga ik over tot de next step en haal mijn mes boven. Die Palestina-betogingen aan de Beurs zijn niet naar mijn zin. Ik schrijf verschillende blogstukjes tegen die betogingen, maar het Brussels gemeentebestuur blijft ze maar toelaten. Ik kan niet anders dan overgaan tot de next step en een knokploeg van bejaarden samenstellen om dat stelletje uit elkaar te ranselen. Het is die next step-redenering die uiteindelijk tot het Baader-Meinhoff-terrorisme leidde.
     En dan die andere argumenten!
     ‘Dat zag je vroeger ook bij sociale bewegingen ...’ Et alors? Het nobele doel van een sociale beweging – in het heden of in het verleden – heeft nog nooit gewelddadige middelen gerechtvaardigd. Daarvoor zijn andere redenen nodig: zelfverdediging, of een dictatuur die democratisch en vreedzaam verzet verbiedt. Ook is de morele consensus over sociale bewegingen in het verleden geen bewijs dat een sociale beweging in het heden vanzelf die morele consensus verdient.
     ‘Hun geweld valt nog steeds in het niets in vergelijking met de genocide ...’ Kijk, als ik morgen ‘Cécile’ aan mijn mes rijg, wegens vermoeden van antisemitisme of omdat ze niet snel genoeg haar portefeuille afgeeft, dan valt ook dat geweld nog steeds ‘in het niets’ in vergelijking met de slachtoffers van Hamas en het Israëlisch leger. Zelf als ik de hele familie van ‘Cécile’ over de kling zou jagen, viel dat nog altijd ‘in het niets’ bij het geweld in Gaza.
     Ook al hebben de argumenten van ‘Cécile’ geen logische waarde, ze bewijzen in elk geval dat de revolutionaire dialectiek niet uitgestorven is. Legale  revolutionairen zeggen nooit rechtstreeks dat ze gewelddadige acties steunen, of misschien mee hebben helpen organiseren. Ze zijn wel slimmer dan dat. ‘Wij veroordelen de acties niet.’ Het is alsof je Gerry Adams van Sinn Fein over bomaanslagen van het IRA bezig hoort. ‘We hebben nood aan diverse tactieken.’ Het is alsof ik Ludo Martens van de prille PVDA bezig hoor. Ik voel mij 45 jaar jonger.

      (DS 24 juni)

*Je vindt een filmpje over de actie hier.