Kortere stukjes!

      Het is mijn gewoonte niet om goede voornemens te maken, of zulke dingen – wie herkent de pastiche? – maar laatst bladerde ik door mijn oude blogstukjes, en ik dacht toen bij mijzelf: wat waren die kort! Of meestal kort. Of soms kort. Zou ik die gewoonte niet opnieuw oppakken?
     Vroeger las ik een boek van Acemoglu en Robinson, dacht daar lang over na, en schreef toen over de vergissing die de auteurs maakten  tussen Napoleon II en Napoleon III, of over hun index waarin ‘Napoleon, Louis’ en ‘Napoleon III’ een apart lemma krijgen. Ik heb tenminste ooit het plan gehad zo’n stukje te schrijven, maar ik vind het niet terug.
     Maar nu! Ik lees dat boek van Paul Collier over migratie en schrijf daar zes stukjes over. Nu is dat wel een erg interessant boek, maar dat was het boek van Acemoglu en Robinson ook. En zes stukjes! Het laatste (zie hier) bevatte zinnen als ‘Er bestaat een schrijnend vluchtelingenprobleem in de wereld, maar permanente migratie is geen oplossing.’ Dat is wel juist natuurlijk, maar zou er een lezer zijn die dat niet al wist, of minstens had kunnen weten?
     Ik ben hier, geloof ik, slachtoffer van mijn pedagogische aanleg. Ik wil altijd iets uitleggen. Als ik met mijn zoon naar een film kijk, moet die af en toe worden stopgezet voor een korte toelichting, omdat anders een verwijzing naar de Rozenoorlog misschien aan zijn aandacht zou zijn ontsnapt. Vroeger, toen ik nog les gaf, kon ik mij uitleven in het klaslokaal, maar die mogelijkheid is nu weggevallen. En het pedagogische bloed kruipt waar het niet gaan kan. Misschien moest ik het wat beter onder controle houden.
     Ik bekijk opnieuw het laatste Collier-stukje, waarin ik zeven ‘ideeën’ van de auteur samenvat. Had ik daar nu eens ééntje uitgekozen … was dat niet beter geweest? Moet ik dat in het vervolg niet proberen?
     Of is minder snoepen en meer bewegen gemakkelijker vol te houden?