Voor ik naar een film kijk, zoek ik even op welke beoordelingsscore de Amerikaanse critici eraan gegeven hebben*. Je vindt die kritieken op Rotten Tomatoes of zelfs op de Metacric Reviews van IMDB, onder het tabblad More. De Stephen King-verfilming 1922 kreeg op de vermelde sites respectievelijk 91 % en 70 %. We hebben het erop gewaagd, mijn vrouw en ik, maar het viel wat tegen. ‘Weinig verrassende wendingen,’ zei ik achteraf. ‘Ik kan maar best zelf voor een verrassende wending zorgen en een bad nemen.’ Dat was een grapje, want ik neem elke avond een bad.
Zo’n film die wat tegenvalt, biedt anders uitstekend oefenmateriaal in positief denken. Wat was er wél goed aan 1922. Even kijken:
- alle oude voertuigen: auto’s, vrachtwagens, een tractor met zwadmaaier
- de moeder (Molly Parker) die net irritant genoeg is om te vermoorden, maar niet irritant genoeg om dat zonder schuldgevoel te doen
- de leugens van de vader, die slecht liegt, maar net overtuigend genoeg om de
sheriff te laten geloven wat die graag gelooft
- de advocaat en de bankier als ‘comic relief
- de haat van fatsoenlijke boeren voor varkensboeren
- de eerste rat
- een koe op het deksel van de waterput
- een koe in de eetkamer
- de sheriff die zegt: ‘Nice room.
- de zoon die zegt: ‘You couldn’t even slice
Mama’s throat without making a mess.’
- de boer die in zijn armstoel zit en een boek leest
Ben ik iets vergeten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten