Sommige van de knapste geleerden hebben samen duizenden studies geschreven over de werking van ons geheugen*. Hoe ze erin slagen om te onthouden wat er allemaal in die studies staat, zodat ze niet twee keer hetzelfde onderzoeken, is voor mij op zich al een raadsel. Ik heb meer dan één keer een les voorbereid om dan vast te stellen bij het opslaan dat ik enkele dagen ervoor al een voorbereiding had opgeslagen onder de naam die ik er nu aan wilde geven.
’t Is niet het enige raadsel. Vanmorgen bijvoorbeeld vergat ik stukjes peer in mijn yoghurt te mengen. Rond 10 uur schiet het mij te binnen: ik ben de peer vergeten. Het was dus ergens in mijn geheugen opgeslagen dat ik iets … níet gedaan had. We zijn 30 jaar geleden met Dirk naar Praag gereisd. Dirk stopt aan een benzinestation, gooit zijn tank vol, rijdt weg en na 10 minuten zegt hij: ‘Ik heb de dop van de tank aan het station laten liggen. Ik moet terugrijden.’ Ook hij herinnerde zich iets wat hij níet gedaan had. En zelf herinner ik mij dat onnozele voorval van 30 jaar geleden, terwijl er sindsdien zoveel reizen zijn geweest waar ik mij niets van herinner, of die in mijn herinnering in elkaar overvloeien.
Zowel vergeten als onthouden is iets raars. Ik bekijk de boeken in mijn boekenkast. Meningen van een clown … ik herinner mij geen enkele van die meningen. Cat’s Eye … ik herinner mij alleen dat ik toen besloten heb geen ander boek van Atwood te lezen. De donkere kamer van Damocles … alles wat ik mij herinner is wat ik er achteráf over gelezen heb, laatst nog bij Herman Jacobs. How Green was my Valley … de jongen leert boksen, geloof ik. Le Rouge et le noir … Julien Sorel heeft moeite met spelling, hij schrijft ‘cella’ in plaats van ‘cela’. Al de rest ben ik vergeten.
Gisteren koos mijn vrouw de film van de avond. Het werd Barney’s Version. Op 7:30 zit Paul Giamatti samen met enkele vrienden op een terras in Rome. ‘Ik ken die film,’ roep ik uit. ‘Ik heb die vorig jaar gezien. Verfilming van een boek van Mordecai Richler. Heel goede film. Ik wil die beslist opnieuw zien.’ Blijkt achteraf dat die terrasscène de énige was die ik mij visueel herinnerde. En dat na één jaar. Dat is weinig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten