Niet mijn genre

      Wie graag films kijkt, heeft vaak een voorkeur voor bepaalde genres en een afkeer voor andere. Het is, zoals altijd, niet makkelijk om die voorkeur of afkeer te verklaren. Het heeft niet rechtstreeks met kwaliteit te maken, want in elk genre worden goede en slechte dingen gemaakt. Ikzelf hou bijvoorbeeld van komedie en niet van melodrama. Maar veel hedendaagse komedies zijn gruwelijk flauw, en er zijn aan de andere kant heel mooie melodrama’s gemaakt en Casablanca blijft geweldig, hoe vaak je die ook bekijkt. Ik zal altijd een mooi melodrama verkiezen boven een gruwelijk flauwe komedie. 
     Zo bekeken wordt het een kwestie van hoe hoog je de kwaliteitslat legt. Voor je lievelingsgenres leg je de lat wat lager, en bij andere genres leg je die wat hoger. Dat kan op verschillende manieren gebeuren. Je kunt, voor een verhaal dat je niet lust, bijkomende eisen stellen. De acteurs moeten beter zijn, de decors mooier, de muziek leuker, het camerawerk meeslepender. De film moet iets méér bevatten, en dan neem je de rest erbij.
    Het omgekeerde gebeurt ook. Je aanvaardt de film, die niet je genre is, omdat hij iets minder bevat. Ik heb dat al eens geïllustreerd met de film All The Pretty Horses, een verhaal over een jonge, arme cowboy die verliefd wordt op de dochter van de rijke Mexicaanse landeigenaar. Dat is een melodramatisch gegeven, maar de film werd voor mij gered omdat wat ik noemde de ‘gebruikelijke scènes’ min of meer afwezig waren (zie hier). 
     Nu heb ik onlangs weer zo’n melodrama gezien: Beautiful Boy. Mijn zoon had mij gewaarschuwd dat het een weenverhaal was over een ideale vader en een ideale zoon, en die laatste raakt aan de drugs. Ik zag alle clichés al voor mij: de herinnering aan de gelukkige kinderjaren, de geleidelijke revelatie van de verslaving, de ontwenningskuren, het hervallen, het liegen, het stelen, de ruzie tussen de vader en de moeder, alles, alles. Toch wou ik de film een kans geven, vooral omdat mijn vrouw, heel slim, verzweeg dat hij gemaakt was door Felix Van Groeningen.
     En zie, alweer viel de film best mee. Alle clichés kwamen in de film voor – dat kon ook moeilijk anders – maar ‘en sourdine’ en vooral kort, kort, kort. De ruzie tussen de vader en de moeder duurde enkele seconden, en er werd niet geroepen. Slim bedacht van Felix.