Dalilla Hermans - randbemerkingen

Geen spokesperson
‘Ik ben niet de spokesperson van de onbestaande woke-movement,’ liet Hermans weten. Het tweede deel van de bewering (‘onbestaand’) is een vergissing. Hopelijk is het eerste deel wel juist. 

Blanken
In het fameuze citaat van 2017 spreekt Hermans nog netjes van de ‘blanken’ als boosdoeners. ‘Blanken’ in plaats van ‘witten’, ik word daar nostalgisch van.

Hamas

Stefan Sintobin (Vl. B. Brugge) verweet Hermans dat ze ‘een adept is van Hamas’.  Daar zou ik graag bewijzen van zien.

Noyer le poisson

Vandendriessche (europarlementslid Vl. B.) zei dat dat links zich beziggehouden heeft met het ‘begrijpen, contextualiseren en relativeren’ van de racistische uitspraak van Hermans. Alle donders! Ik dacht dat ik de enige was die dat gedaan had in mijn stukje van gisteren*, en nu zou links het al gedaan hebben vóór mij! Ik heb daar anders weinig van gemerkt. Mijn indruk was dat links de racistische uitspraak vooral zedig verzweeg, of ergens verstopte tussen een reeks commentaren over secundaire kwesties – de zogenaamde strategie van noyer le poisson.

Eindeloos gejammer

Tom Vandendriessche (VB) verwijt Hermans haar ‘eindeloos gejammer over racisme’ en haar ‘manifeste diepe minachting voor de Vlaamse cultuur’. Als ik zoiets lees, concludeer ik dat de column van Hermans in De Standaard elke maand vol staat met woke analyses. Mensen die die column lezen, hebben mij verzekerd dat dat niet het geval is. Een van hen verzuchtte: ‘Was het maar waar!’

De grote en de kleine oorlog

In zijn stuk op Doorbraak geeft Vandendriessche een goede samenvatting van de woke-ideologie, maar in zijn overdrijvingen lijkt hij enigszins zelf op Hermans. Die laatste zei ooit:  ‘De discussie over Zwarte Piet, het prentje van Suske en Wiske, het woord neger … Afzonderlijk lijken het futiliteiten, maar samengeteld creëert het vreselijke associaties … Dat voedt het structurele racisme.’ En Vandendriessche gebruikt precies dezelfde futiliteiten** om Hermans uit te roepen tot ‘een woke taliban … die een manifeste diepe minachting voor onze Vlaamse cultuur etaleert.’ 
Over Hermans toekomstige rol als cultureel ambassadeur van Brugge schrijft Vandendriessche: ‘Wat is het eerste standbeeld dat neergehaald zal worden? Welke Vlaamse schilder zal de eerste zijn om gecanceld te worden? Welke Vlaamse boeken zullen als eerste herschreven worden met genderinclusief taalgebruik?’
Maar ik beloof het, als Hermans haar functie als cultureel ambassadeur misbruikt om Memlincs werk uit het Sint-Janshospitaal te ‘cancelen’, wil ik meedoen aan de Grote Cultuuroorlog voor de Redding van de Vlaamse Ziel waar Vandendriessche toe oproept. Tot dan voer ik, naar het voorbeeld van Boontje, mijn kleine oorlog voor een beetje redelijkheid en nuance. 

Mia Doornaert

Ik had eerst iets willen schrijven over de gelijkenis tussen de huidige rel en die andere van 5 jaar geleden, toen Mia Doornaert kandidaat-voorzitter was van het Vlaams Fonds voor de Letteren. Ik begreep echter dat het moeilijk is om een duistere kwestie te verduidelijken door er een andere duistere kwestie bij te halen. 

Gedachte-experiment

Bart De Wever en anderen stelden als gedachte-experiment voor om in de uitspraak van Hermans het woord ‘blanken’ te vervangen door ‘zwarten’.
J.A. kwam met een tegenzet en suggereerde om het woord te vervangen door ‘Walen’. ‘In de loop van de geschiedenis stonden de Walen altijd aan de verkeerde kant. In bijna elk verhaal brachten de Walen dood, verderf en miserie. Daar kunnen de Walen toch niet blij mee zijn? Terwijl de Vlamingen telkens hun lot overstegen. Dat geeft mij als Vlaming een soort trots.’ J.A. beweert dat die uitspraak ‘dagelijkse kost is in Vlaams-nationalistische kringen, zonder verpinken.’
Ik weet niet of dat waar is van die Vlaams-nationalistische kringen, ik weet ook niet of de uitspraak op zichzelf waar is, maar ik weet wel zeker dat ze polarisering tussen Vlamingen en Walen zou kunnen uitlokken. Voor je het weet zouden de beledigde Walen zich wel eens van Vlaanderen kunnen losscheuren. Daar zouden de Vlaams-nationalisten niet van terug hebben.

Spreken of zwijgen

Hannes Heynderickx, chef politiek bij Het Nieuwsblad, schreef in de editie van 15 april dat N-VA door kritiek te geven op Hermans riskeert de positie van het Vlaams Belang te verstevigen. Heeft Heynderickx een handig lijstje met welke van haar standpunten N-VA allemaal moet verzwijgen om dat laatste scenario te vermijden?
Op dezelfde dag als Heynderickx schreef socioloog en woke-specialist Walter Weyns in De Tijd zijn analyse neer: ‘De Wetstraat is alsmaar meer in de ban van woke. Extreemrechts profileert zich op het thema. N-VA heeft nu een antwoord klaar. Maar de traditionele partijen … zwijgen omdat het onderwerp hun achterban verdeelt. Door geen standpunt in te nemen wordt het debat aan de extremen overgelaten.’ Het minste wat je kunt zeggen is dat wat Weyns schrijft óók waar is.

Sanctorum

Het stuk van Johan Sanctorum over Hermans heb ik met belangstelling gelezen. Het is, zoals vaak bij die auteur, scherp maar al bij al redelijk en beargumenteerd.  Maar ook dit keer vroeg ik mij af of hij niet niet beter af en toe een provocerend geintje kan schrappen. ‘Als je vandaag in het historische centrum van de Breydelstad loopt, kom je alleen nog chocolade- en pralinewinkels tegen … Binnen dat concept is Hermans de perfecte keuze. Even leeg en stereotiep als de decorstad Brugge is de parade van woke-prinses Dalilla, en sorry als ik haar nu met een chocoladepostuur vergelijk.’ Zou het hem veel lezers kosten om die laatste negen woorden weg te laten? Of zou het hem doodongelukkig maken?

 

* Mijn stukje van gisteren vind je hier.
** Af en toe schrijf ik ook graag iets over die futiliteiten. Hier eentje uit de oude doos, waar Hermans even ter sprake komt.