Het volgende citaat van Marc Elchardus bevat wat ik een meta-programma zou willen noemen.
Een paar eenvoudige spelregels kunnen helpen om in alle Europese landen en in de Unie een gevoel van culturele gemeenschap en lotsverbondenheid te bevorderen: importeer geen buitenlandse conflicten, beschouw je politieke tegenstander niet als een vijand, besef dat we veel doelen delen, en er over middelen altijd te praten valt, praat met iedereen, sluit niemand uit, laat het gerecht zich bezighouden met rechtsbedeling, niet met politiek. Blijf democraat.
Elchardus beschrijft niet hóe we de problemen moeten oplossen. Bijvoorbeeld: moeten we de asielmigratie beperken of niet? Hij geeft alleen aan hoe we in een maatschappij waarin verschillend over asielmigratie wordt gedacht, tot een oplossing kunnen komen. Ik zou aan de meta-regels van Elchardus nog toevoegen, vóór de laatste zin: ‘Bewandel geduldig het pad van de wettelijkheid.’ Maar té geduldig is ook niet goed.
Spermadonoren
Er zijn veel redenen om het sperma van één man bij niet al te veel bevruchtingen te gebruiken. Maar je leest ook wel eens een verkeerde reden. Eén man met een defect gen, zegt men dan, kan er bijvoorbeeld voor zorgen dat er 60 kinderen met een genetische afwijking geboren worden. Het is beter dat het zaad van één man slecht kan worden gebruikt om 6 kinderen te verwekken.
Als je even doorredeneert, zie je de fout. Om 60 kinderen te verwekken heb je dan 10 keer zoveel donoren nodig, en is de kans dus 10 keer zo groot dat één van die donoren een defect gen heeft. Zo bekeken is het zelfs omgekeerd. Minder donoren zou je in principe beter kunnen controleren op genetische defecten.
Het falen van Wilders
Dominique Minten legt de oorzaak bloot waarom PVV-leider Geert Wilders de Nederlandse regering moest doen vallen:
Van bij het begin was het ook duidelijk dat [de PVV- minister van Asiel en Migratie] zou botsen op internationale verdragen en wetgeving.
In de ogen van de bevolking is die botsing er een tussen de de nationale democratie enerzijds en ‘Europa’ anderzijds. Het is daarom redelijk dringend dat er iets verandert aan die internationale verdragen, wetgeving en rechtspraak, anders wordt ‘Europa’ hoe langer hoe minder populair, op een moment dat Europese eenmaking, gezien de geopolitieke context, veel belangrijker is geworden dan vroeger.
(DS 4/6)
Neoliberaal
Maarten Boudry en ikzelf mogen onszelf neoliberaal noemen, al verstaan we daar allebei iets anders onder, maar een staatsman als Bart De Wever kan zoiets beter niet doen. Op een debat met Khalid Benhaddou zei hij nogmaals dat hij ‘geen neoliberaal’ was:
Ik geloof niet dat de vrije markt in elk domein van de samenleving moet spelen. Op het vlak van onderwijs, ziekenzorg of welzijn moet die niet spelen, of alleszins worden begrensd of gereguleerd.
’t Is waar, een echte neoliberale ideoloog zal vinden dat de vrije markt wel wat meer mag spelen op het vlak van onderwijs, ziekenzorg en welzijn. Maar mocht ik een neoliberale politicus zijn, dan zou ik ook niet meteen het onderwijs, de ziekenzorg en het welzijn aan privé-bedrijven uitverkopen. Er is ander werk aan de winkel.
(DS 4/6)
Defensiebudget
CD&V kan wel lastig doen rond het militair budget, maar het blijven daar amateurs. ‘Dat militair opbod gaat ons nergens brengen,’ zegt Sammy Mahdi. Flink hoor. Maar hij zal toch zijn best moeten doen om lieden als Tom Vandendriessche van Vlaams Belang bij te benen.
In de neutrale landen Oostenrijk, Zwitserland en Ierland, schrijft Vandendriessche, is er maatschappelijke consensus over ruwweg 1% van hun BBP naar Defensie. Toch leven zij op dezelfde planeet als ons.
Dát is pas pacifisme. Misschien kan de PVDA dat nog verbeteren door een defensiebudget van 0,25 % voorstellen. Ondertussen besteedt Poetin van zijn kant heel wat meer dan 1 % van zijn BBP aan defensie, en leeft ook hij op dezelfde planeet als ons. Waar is de tijd dat het Vlaams Blok ongeveer de enige partij was die zich vóór de Navo durfde uitspreken?
Hellhole Brussels
Was het een van zijn vele leugens toen Trump voor de televisiecamera’s Brussel een hellhole noemde? Niet als ik Dieter Leysen, architect en Brusselaar mag geloven. In een opiniestuk schetst hij twee grote problemen: de veiligheid enerzijds en de bijna 10.000 dak- en thuislozen anderzijds.
toenemende agressie van geïntoxiceerde mannen … druglabs in de hal van appartementsgebouwen … groepen mannen, zwaar onder de invloed, die elkaar de kop inslaan met staven en flesjes, als ze al geen messen trekken ….
Hij is geloof ik voorstander van meer samenwerking tussen de verschillende politiezones, meer opvangcentra, en meer sociale woningen – want 50.000 gezinnen die ‘recht hebben’ op zo’n woning staan op een wachtlijst. Ik vroeg mij bij het lezen af of de voorgestelde remedies veel zouden doen aan de geschetste toestanden. Zullen de drugslabs en de daklozen verdwijnen als er meer sociale woningen worden gebouwd?
(DS 5/6)
Nog een argument tegen de academische boycot: het systemisch karakter van de wandaden van de Israëlische overheid werd mee blootgelegd door Ilan Pappé, de auteur van oa "The ethnic cleansing of Palestine". Pappé is academicus en verbonden aan de (Israëlische) universiteit van Haifa.
BeantwoordenVerwijderenVan rectoren mag wel worden verwacht dat ze kennis hebben van feiten als deze: dat Israëlische academici en universiteiten niet alleen niet samenvallen met de politiek van dat land, maar dat ze zelfs actief bijdragen aan de bewustwording van de schendingen van de mensenrechten van dat land. Door diezelfde academici en universiteiten te boycotten kan je jezelf wel op de borst kloppen, maar voed je de polarisatie en werk je níet mee aan vrede.
Dat argument is zelfs valabel in het geval dat Pappé zelf zou oproepen tot een boycot.
VerwijderenCitaat: "Als je even doorredeneert, zie je de fout. Om 60 kinderen te verwekken heb je dan 10 keer zoveel donoren nodig, en is de kans dus 10 keer zo groot dat één van die donoren een defect gen heeft. Zo bekeken is het zelfs omgekeerd. Minder donoren zou je in principe beter kunnen controleren op genetische defecten. "
BeantwoordenVerwijderenDat is statistisch een verkeerde redenering. Het hang er van af hoeveel mensen met bepaalde ernstige genetische defecten rondlopen. Als dat bijvb 0.01% is, is de kans vrij klein dat je daaruit een donor trekt. Ook al zou het 10 keer meer zijn, die kans blijft klein. Procenten of waarschijnlijkheden moet je altijd in combinatie zien met absolute grootheden, op zichzelf zijn altijd zeer slechte indicatoren om iets te kwantificeren.
(je koopt iets dat 2 euro kost, maar je wordt bedot, de marktprijs is 1 euro, je betaalde 100% te veel; doch je koopt iets dat 10.000 euro kost....)
Ten tweede kunnen we slechts controleren op een beperkt aantal genetische defecten, en er zijn nog veel ongekende combinaties van genen. Dus je zou alle donoren kunnen testen op de gekende gen-afwijkingen, en het risico spreiden is nog steeds de beste strategie.
Uw statistiek is roestig. Als de kans van donor met genetisch effect stijgt, de kansen van donors zonder cruciaal genetisch effect stijgen evenzeer. Volgens kansberekening maakt het geen verschil uit.
BeantwoordenVerwijderenIs dat niet wat ik schrijf?
VerwijderenWat u schreef was natuurlijk kort, maar het leek toch dat u bedoelde dat er geen verschil is tussen de 2 scenario's waarover het ging.
VerwijderenEr is verschil tussen statistische kans en statistisch risico.
Vereenvoudigd* is de relatie als volgt:
risico = kans x impact
Zoals reeds vermeld, de kans is in beide scenario's hetzelfde, doch de verwachte impact is zeer verschillend.
Toegepast op die genetisch problematische donoren is het risico veel kleiner indien je het spreidt.
*vereenvoudigd: de verwachte impact kan op zichzelf onderhevig zijn aan statistische kansberekening, maar dat leidt ons voor deze discussie te ver af. :-)
Mijn kennis van statistiek en kansberekening is niet alleen roestig, maar onbestaande. Ik begrijp, met veel moeite, dat risico het product is van kans en impact. :-)
VerwijderenWat ik nog moeilijker begrijp is dat de kans bij een grotere groep donoren dezelfde zou zijn als bij een kleinere groep donoren. Ik had als volgt geredeneerd. Als 100 mensen op een bevolking van 10.000.000 een defect gen hebben, dan is de kans dat een willekeurig gekozen persoon van die bevolking een defect gen heeft ongeveer 0,001 %.
Als je tien willekeurige personen neemt om donor te worden is de kans dat daar iemand bij is met zo’n gen 0,01 procent. Neem je honderd willekeurige mensen uit de groep dan is de kans dat daar zo iemand bij is al 0,1 procent.
Zit in de redenering tot dusver al een fout? Of volgt die pas later?
Citaat: "Zit in de redenering tot dusver al een fout?"
VerwijderenJa, die is fout. De kansen om genetische defecte of niet-defecte donoren uit een populatie te. trekken blijven dezelfde. Je kan weliswaar meer defecten trekken, maar verhoudingsgewijs ook meer niet-defecten. De statistische verhoudingen veranderen niet.
Dit onder voorwaarde dat de selectie van een donor de compositie van de oorspronkelijke populatie niet verandert. Als de populatie voldoende groot is ga je geen verschil hebben.
Bij kleine populaties kan er een verschil optreden, behalve indien je die kleine populatie opnieuw aanvult met willekeurige members, zodanig dat - statistisch gezien - de compositie van de oorspronkelijke populatie behouden blijft.
Let wel, die is kansberekening, dit is geen deterministisch model. Een zeer onwaarschijnlijke gebeurtenis, groter dan nul, kan optreden.
In de risico-analyse, waar het hier eigenlijk om draait, wil je het risico zo klein mogelijk houden. As these are probabilities, which is the best you can do, there are no guarantees. That's the nature of probabilities.
"Neem je honderd willeurige mensen uit de groep dan is de kans dat daar zo iemand bij is al 0,1 procent.
BeantwoordenVerwijderenZit in de redenering tot dusver al een fout"
Ik heb er een tijdje op gepiekerd, maar er zit in je redenering teoretisch gezien géén fout. Je hebt een universum van 10 mijoen zielen waar er 100 individuen tussenzitten met één bepaalde afwijking. Je neemt één monster met de grootte van 100 elementen, dan heb je inderdaad een kans van 0,1% dat er een element tussenzit met de afwijking. Die 0,1% schijnt U te verontrusten, maar wat wil 0,1 % juist zeggen?
0,1% is 1 kans op 1000, right? Dwz U moet het experiment 1000× herhalen om theoretisch prijs te hebben ttz om één genafwijkende donor te selecteren ttz u moet 1000× een monster nemen van 100 donoren en dan zal u met theoretische zekerheid één individu met genafwijking hebben. In de praktijk betekent dat als U op een bevolking van 10 miljoen 1000 centra opricht met elk 100 donoren, dan heb je met theoretische zekerheid één donor met gendefect.
Voor een vrouw die zich door eén donor laat bedienen blijft het echter een kans van één op honderdduizend dat ze een afwijkeling kiest. Een kans zo goed als onbestaand dus. Ik geloof trouwensdat daar op dit forum al op gewezen werd.
Meer donoren betekenen niet persé meer risico op individueel gebied. Maar dit sluit niet uit dat je pech kan hebben. Het geval uit Denemarken , dat is brute pech, geen kansrekening die er kan aan verhelpen.
Verwijderencitaat: "Ik heb er een tijdje op gepiekerd, maar er zit in je redenering teoretisch gezien géén fout."
BeantwoordenVerwijderenNeen. Theoretisch is die redenering fout.
Je moet naar de gehele populatie kijken, zowel de defecte donors erin als de niet-defecten. Als de populatie opschaalt (willekurig en zonder bias) , dan schaal je beide op, en de probabiliteiten veranderen niet, geen zier, geen millimeter.
Of in dit geval, als je meerdere keren na elkaar een donor trekt uit diezelfde - grote - populatie, dan is er geen praktisch verschil. Uitgelegd in mijn vorige posting.
Dit is basis statistiek.