Dumolyn tegen Van Grieken en andere kortjes

 

Reynebeau en Het verhaal van Vlaanderen 
Weer heeft Reynebeau een zeurstuk geschreven over Het verhaal van Vlaanderen, met een ellenlange opsomming van wat in de reeks allemaal niet behandeld werd. In het algemeen hou ik van opsommingen, vooral als ze onverwachte ingrediënten bevatten. Maar die moet je niet bij Reynebeau gaan zoeken. Wat volgens hem ontbrak waren: de feodale verhoudingen, Karel V, Calvijn, Willem van Oranje, de geuzen, de tiendenpenning, de keizer-koster*, de economische redenen van de Tachtigjarige Oorlog, de corruptie van de kerk, de centraliserende staatsvorming, enzovoort, enzovoort. Allemaal waar, en van een onthutsende voorspelbaarheid. En zoals altijd beoefent Reynebeau een soort écriture automatique die tot stommiteiten leidt. ‘De reeks gaf haast geen aandacht aan … de laat-middeleeuwse sociale spanningen die ook de Guldensporenslag verklaren’. Ha nee? Ik vond nochtans dat Jan Dumolyn zijn best had gedaan. Slechts één keer heb ik een heel klein beetje moeten lachen: toen Reynbeau schreef dat Het verhaal van Vlaanderen te weinig aandacht had besteed aan de opkomst van het Waalse socialisme. 

Dumolyn tegen Tom Van Grieken
Over Dumolyn gesproken. De PVDA-sympathisant heeft Tom Van Grieken gezien op de campus van Universiteit Gent. Dat is mijn terrein terrein moet Dumolyn gedacht hebben. ‘Mijn grootouders,’ zei hij tegen Van Grieken, ‘schoten fascisten gewoon dood.’ Wat kon Van Grieken daarop antwoorden? ‘Was dat tijdens of na de oorlog?’ ‘Was dat samen met de grootvader van Filip De Winter?’ Of:  ‘Wil jij mij misschien ook doodschieten?’ Als Dumolyn een beetje in vorm was geweest, had hij gemakkelijk op al die vragen een trefzekere riposte kunnen verzinnen. Het beste antwoord voor Van Grieken was het volgende geweest: ‘En mijn grootouders zijn altijd tegen de stalinisten geweest, al hebben ze er geen doodgeschoten.’ Nu moet Dumolyn antwoorden dat hij helemaal geen stalinist is, en kan Van Grieken weer zeggen dat hij van zijn kant helemaal geen fascist is. 

Delhaize
Er zijn heel veel supermarkten in België en voor klanten is dat leuk. Het houdt de prijzen laag en de keuze breed. Zelf gaan mijn vrouw en ik naar minstens vijf verschillende winkels: naar de proxy-Delhaize voor brood en havervlokken, naar de ‘grote’ Delhaize voor Knorr-soep en voor de kip met rode curry van Pascale Naesens, naar de Colruyt voor waspoeder en Frisk-muntjes (de zwarte doosjes), naar de Aldi voor kattenvoeding en krielaardappelen. En ja, naar de Carefour in Oostende omdat die zondagvoormiddag open is. Maar het kan niet blijven duren, geloof ik. Vroeg of laat gaan verlieslatende winkels moeten sluiten, gaan producten iets duurder worden, en zal een en ander uit het aanbod verdwijnen. Ik hoop dat het niet de Knorr-soep (courgette-prei) is, of de kip met rode curry van Pascale Naessens, of de Frisk-muntjes (de zwarte doosjes).

#MeToo
Van de twee #MeToo films – Bombshell en She Said – vond ik de eerste de beste. De twee films maken begrijpelijk waarom het zo lang duurde voor de misbruikte of geïntimideerde vrouwen een aanklacht neerlegden. Maar de eerste film legt beter uit waarom de misbruikers zo lang hun gang konden gaan. Die Roger Ailes, begrijp je, moet als ceo voor Fox een goudhaantje zijn geweest. In de tweede film echter zie je Harvey Weinstein alleen vanop de rug gefilmd. Ook dat varken moet nochtans een ongelooflijk getalenteerde producent zijn geweest.

Illegale vluchtelingen
Op het Nieuws van gisteren viel mij plots op dat er niet over ‘illegalen’ maar over ‘mensen zonder papieren’ werd gesproken, een beetje alsof die papieren verloren waren geraakt, of gestolen op de tram. Ik begrijp dat men moet oppassen met stigmatiserend taalgebruik en dat mensen eigenlijk niet ‘illegaal’ kunnen zijn, zoals een kind eigenlijk niet ‘onwettig’ kan zijn. Naar analogie met de woke term ‘de tot slaaf gemaakten’ stel ik dus voor om voortaan te spreken over ‘de illegaal in het land verblijvenden’ of ‘de illegaal het land binnengekomenen.’

’Woke en het saloncommunisme
Op zijn blog De laatste vuurtorenwachter heeft Flor Vandekerckhove een scherp stukje geplaatst over het nieuwe boek van Bart De Wever. Over zichzelf zegt Flor dat hij pro-woke is en anti-cancelculture. Anti-cancelculture … dat is al heel wat. Voor een revolutionaire marxist heeft Flor zijn best gedaan. En Flor zegt nog iets wat mij bevalt. Een deel van de woke-beweging noemt hij een ‘soortement cultuurmarxisten … saloncommunisten … aan het stakingspiket zie je hen nooit.’ Precies. Toen mijn vader mij laatst vroeg wat woke was, zei ik ook dat het een moderne vorm van saloncommunisme was. ‘Daar moet Bart De Wever geen schrik van hebben,’ schrijft Flor nog.
Kijk, daar ga ik weer niet mee akkoord. Ik ben Bart De Wever niet, maar zelf heb ik vooral schrik van de saloncommunisten.  Ze koppelen idealisme aan cynisme, maken carrière in de pers, in de cultuurwereld, in de gesubsidieerde sector, in bepaalde sectoren van de bedrijfswereld, en aan de universiteiten. Het is dat soort volk dat vanuit de onderwijskoepels de rampzalige ‘onderwijsvernieuwingen’ uitdraagt.  De activisten die aan een stakingspiket staan of die een beeld van Leopold II bekladden, die zullen niet veel kwaad doen. Ik ben zelf een van hen geweest, ik kan het weten.  

Krisjna en de jodenvervolging
In de Bhagavad-Gita staat de krijger Arjuna voor een moeilijke keuze: hij moet een vijandelijk leger bestrijden dat ook familieleden en vrienden van hem in zijn rangen telt. Als hij die doodt, is dat slecht voor zijn karma; en als hij zijn medestrijders in de steek laat, is dat ook slecht voor zijn karma. Hij krijgt wijze raad van Krisjna: hij moet ‘onthecht’ strijden, zonder enig egoïstisch motief, niet uit moordlust, niet uit wraaklust, niet uit haat, niet voor de eer, niet om het vege lijf te redden, niet om macht of rijkdom te verwerven, niet om gelijk te krijgen, niet om zichzelf te bewijzen, niet om in het gevlij te komen bij de leiders, maar louter omdat het een plicht is die op zijn levenspad kwam te liggen**. 
Is die raad van Krisjna ook bruikbaar voor de morele dilemma’s van de twintigste eeuw. Neem een idealistische nazi met normale menselijke gevoelens die opdracht krijgt om Joden te vermoorden. Voert hij de opdracht uit, dan doet hij iets onmenselijks, voert hij de opdracht niet uit, dan is hij ontrouw aan zijn eed van trouw. Moet hij nu ‘onthecht’ die Joden gaan vermoorden? Dát is een beetje zoals Eichmann zijn rol in de Holocaust beschreef. 

 

* Tiens, de keizer-koster, daar ga ik mee akkoord. Dát had erin moeten komen. 
** Er zijn geloof ik veel raakvlakken met Kurtz’ monoloog in Apocalypse Now, de wreedheden die begaan worden door ‘moral men ... without feeling, without passion, without judgment.’ Als ik daar meer van afwist, verwees ik misschien ook naar de plichtenleer van Kant.