Verliefd op filmsterren en andere kortjes

Verliefd op filmsterren.
Ik was als kind gemakkelijk verliefd op filmsterren. Op Conny Froboess toen ik 5 was, op Leslie Caron toen ik 7 was, op Marie-France Pisier toen ik 10 was, op Julie Christie toen ik 12 was, op Olivia Hussey toen ik 13 was. Toen ik die bekentenis op Facebook deelde, merkte iemand op dat dat allemaal kleine vrouwen waren: Conny: 1,60 m, Leslie 1,56 m, Marie-France 1,57 m, Julie: 1,57 m (ik dacht dat ze langer was) en Olivia: 1,57 m*. 

Olivia
Tussen Olivia en mij komt het overigens niet meer goed. Laatst legde ze, samen met haar collega Leonard Whiting, klacht neer tegen de filmstudio, wegens de brave naaktscène in Romeo and Juliet. Dus 55 jaar na de feiten. De studio wordt ervan beschuldigd ‘adolescenten seksueel te hebben uitgebuit door naaktbeelden te verspreiden’. Volgens de klacht hebben de acteurs, die nu 70 zijn, al die jaren ‘angstgevoelens en emotionele spanning’ overgehouden aan het draaien van de film.
Olivia en Leonard hebben voor hun rechtszaak wel de ‘tijdsgeest’ mee. Toen mijn toen 24-jarige zoon de film zag, stoorde hij zich ook aan de naaktscène met zulke jonge acteurs. O tempora, o mores! Maar dan omgekeerd.

Impulsief
In een van mijn recente kortjes schreef ik dat ik, als ziekenhuisdirecteur, zonder aarzelen Jef Hoeyberghs zou ontslagen hebben voor zijn grove publieke uitspraken. Ik heb daar nu al spijt van. Ik hoop dat minder impulsieve bestuursleden mij zouden hebben overtuigd om de in het openbaar grofgebekte chirurg een tweede kans te geven. Maar bij herhaling is het kiezen tussen hem of mij. (Ik leef mij al helemaal in in de rol).

Woke of de sociale zekerheid
Ik werd vandaag herinnerd aan een commentaartje van Bert Bultinck over lui die waarschuwen voor woke. ’t Was iets, schreef Bultinck, ‘voor de minder getalenteerden bij wie de inspiratie een beetje zoek is of voor wie de redding van de sociale zekerheid iets te technisch is als thema.’ Ik heb mij toen onmiddellijk breed georiënteerd in de lezersbrieven van die dag en een stukje geschreven over de sociale zekerheid. Nu vraag ik mij vertwijfeld af of ik daarbij wel mijn talent, mijn inspiratie en mijn beheersing van de technische materie voldoende heb aangetoond om verder stukjes over woke te mogen schrijven**.

Meer en meer
Tegenwoordig krijgt woke meer en meer invloed aan onze universiteiten.’ Dat is een perfect legitiem zinnetje. Ik zou het zelf kunnen schrijven. Of: ‘Tegenwoordig zie je steeds vaker dat de sociale rechten van de arbeiders worden beknot.’ Ook dat zinnetje is legitiem, en al zou ik het zelf niet schrijven, ik ken mensen die dat wel zouden doen. Maar elk zinnetje met ‘tegenwoordig’ of ‘meer en meer’ of ‘steeds vaker’ erin moet met een zekere argwaan tegemoet getreden worden. Ik zie dat ik niet alleen sta met die argwaan. Thomas Hogeling schreef gisteren iets vergelijkbaars in De Volkskrant.

Atlantisme Midden de 19e eeuw zocht men naar een middel om de VS en Europa telegrafisch met elkaar te verbinden. Daarvoor moest men een dikke elektrische kabel leggen op de bodem van de Atlantische Oceaan. Maar zo’n kabel, van Ierland tot in NewFoundland, was meer dan 4000 km lang. Als men die kabel oprolde was er geen schip die die kon dragen. Dus gebruikte men twee schepen waar elk de helft van de kabel op kwam te liggen. Het eerste schip zou eerst al varend zijn kabel laten zakken, en dan halverwege zou het laatste uiteinde van de kabel worden vastgemaakt aan de helft op het andere schip, dat dan verder zou varen naar Newfoundland. Die poging mislukte. De kabel brak en men moest meer dan duizend meter kabel weer uit de oceaan naar de Ierse kust sleuren. Bij de tweede poging deed men het anders. Weer laadde men de twee helften van de kabel op twee verschillende schepen, maar dit keer voeren ze, zonder de kabel te laten zakken, naar het midden van de Oceaan, maakten de halve kabels aan elkaar vast, lieten die in zee zakken, en toen vertrokken de schepen elk in de tegenovergestelde richting. Ook die poging bracht geen stabiele verbinding tot stand. Er zouden nog meerdere pogingen volgen voor het uiteindelijk lukte. Tijdens al die pogingen bleef men op het schip of op de schepen voortdurend de telegrafische verbinding testen met het vasteland of met het andere schip.
Je kunt het allemaal nalezen op Wikipedia, of in Stefan Zweigs Sternstunden der Menschheit. Wat schrijft die Zweig ouderwets!

Toiletlectuur
Bij ons op het toilet ligt een gedichtenbundel van Poesjkin, een van Pessoa, een bloemlezing van de Europese poëzie samengesteld door Ilja Leonard Pfeijffer en Gert Jan De Vries, en ten slotte een Filosofiekalender van 2014 met meerdere portretten van Nietzsche op de voorpagina. Tot voor kort vond ik die Filosofiekalender maar niks. Hij bevatte volstrekt nietszeggende tekstjes over de ene of andere beroemde filosoof, alles verwoord op het niveau van het eerste middelbaar. Tot ik enkele dagen geleden ontdekte – de kalender ligt hier dus al bijna tien jaar – dat ik niet de juiste gebruikswijze volgde. Je moet eerst het korte citaat lezen aan de kant met de datum, en dan pas het tekstje dat aan de achterkant staat. Dat maakt een wereld van verschil. De tekst presenteert zich dan als uitleg van het citaat en is plots razend interessant. Op 10 mei bijvoorbeeld staat een citaat van Epicurus: ‘Jong en oud dienen te filosoferen.’ Welke uitleg zou daar bij horen? Eerst even laten bezinken en dan de bladzijde omslaan.

* In respectievelijk Ja, so ein Mädchen mit sechzehn, Fanny, Le vampire de Düsseldorf, Far from the Madding Crowd, Romeo and Juliet.

** Voor mijn al dan niet getalenteerd, geïnspireerd, technisch stukje: zie hier.