Het driedeurenprobleem, e.a.

Joe Biden en het driedeurenprobleem
     Als ik maar even de kans zie, leg ik aan iedereen die ik tegenkom het driedeurenprobleem voor. Je doet mee aan een spelprogramma, waarin je voor drie deuren komt te staan. Achter een van die deuren staat een auto die je mag hebben als je de juiste deur raadt. Je gokt bijvoorbeeld op deur A. De spelleider komt nu tussen, opent een van de deuren waar géén auto achter staat, laten we zeggen deur B, en vraagt dan of je je keuze wilt veranderen of behouden. Het gaat een beetje tegen onze intuïtie in, maar je moet je keuze inderdaad veranderen. Je moet voor de andere deur kiezen. Met deur C maak je dubbel zoveel kans als met deur A. Deur B + deur C stonden oorspronkelijk voor 66 % van de kansen, en aangezien deur B weggevallen is, komen die 66 procent nu exclusief aan deur C toe.
      Bij de Amerikaanse verkiezingen staan de Democraten ook voor een driedeurenprobleem. Twee deuren zijn al geopend. In een van de deuropeningen staat kandidaat Trump en in de andere kandidaat Joe Biden. De logica is anders dan die van hierboven, maar de conclusie is dezelfde: de Democraten moeten hun keuze veranderen en voor de andere deur kiezen. Daarmee kunnen ze hun kansen op het presidentschap meer dan verdubbelen, zelfs als die klein zou blijven. 

Islamisme

     ‘Het tijdperk van het islamisme is voorbij,’ kopt De Standaard (30/6). Zoiets lees ik graag. Mijn vreugde is echter van korte duur. Het artikel blijkt geschreven door Koert Deboeuf. Dat is, hoe zal ik het zeggen, voor mij geen referentie. En Koert bedoelt dat het tijdperk van IS voorbij is. Ja, dat wist ik eigenlijk ook. Begin de jaren 80 vertelde Lucas Catherine mij dat het tijdperk van het islamitisch fundamentalisme voorbij was. Dát was groot nieuws.

Feminisme
     Een recensie in DSL (29/6) van het boek All Fours heeft als kop Promiscuïteit is een vrouwelijk grondrecht. Een gechargeerde maar aanvaardbare stelling. Maar zou de stelling ook aanvaardbaar zijn als het om mannen ging? Promiscuïteit is een mannelijk grondrecht … ik denk dat zo’n kop alleen denkbaar zou zijn als hij tussen aanhalingstekens stond, als quote van een of andere bekende provocateur die men vanwege zijn talent of populariteit niet kan negeren.

Feminisme (2)
     Een andere recensie (DS 3/7) betreft een documentaire over modeontwerpster Diana von Fürstenberg. Ik citeer recensente Josephien Dapaah: ‘Oldschool feminisme … Tegen die historische achtergrond was een sexy merkidentiteit misschien feministisch, maar door een aantrekkelijke uitstraling te koppelen aan succes schetst de docu een eenzijdig beeld van feminisme.’ En: ‘Mocht de ontwerpster vandaag aan het begin van haar carrière staan, dan was ze allicht een #bosslady die een meritocratische mantra van doorzettingsvermogen predikt.’
     Hier gaat een nieuwe wereld voor mij open, een wereld waarin woorden als ‘oldskool’, ‘sexy’, ‘vrouwelijke baas’, ‘meritocratisch’ en ‘doorzettingsvermogen’ een negatieve bijklank hebben. Ik twijfel nog over de bijklank van ‘aantrekkelijke uitstraling’ en ‘succes’. 

Geheime stemming
     Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik op het Nieuws zag hoe de Fransen moesten stemmen bij de eerste ronde. Er lag op een tafel een rij briefjes met de namen erop van de partijen, en de kiezers moesten daarvan, terwijl iedereen toekeek, twee briefjes uitkiezen. Daarna konden ze naar het stemhokje om één van die briefjes in de bus te deponeren. Wie dus voor het Rassemblement National of La France Insoumise wou stemmen moest zich eerst in het openbaar als potentiële extremist laten kennen, amper gecamoufleerd door een tweede briefje, om daarna zijn extremisme in het geheim te bevestigen. Wat een achterlijke manier van doen!

Werkende asielzoekers
     Sinds 1 juli moeten asielzoekers die werken – in de bouw, de fruitteelt, de horeca, de schoonmaak – een deel van hun loon afstaan voor hun verblijf in een opvangcentrum. Hier laat mijn rechtvaardigheidsgevoel mij in de steek. Asielzoekers die werken moeten betalen, en asielzoekers de niet werken moeten niet betalen: dat is onrechtvaardig. Aan de andere kant: asielzoekers die werken verdienen geld dat ze opsturen naar hun familie in het buitenland of waarmee ze advocaten betalen, terwijl de gemeenschap opdraait voor alle kosten: dat is ook onrechtvaardig. 

Andersglobalisme
     De EU volgt het voorbeeld van de VS om importtarieven op te leggen voor vanuit China geïmporteerde producten. Het verwijt is dan altijd dat de Chinese auto’s, zonnepanelen en kleding enzovoort te goedkoop zijn. Ik vind, in navolging van de Franse econonoom Frédéric Bastiat (1801-1850), dat ze niet goedkoop genoeg kunnen zijn – en helemaal gratis, zoals het zonlicht, zou nóg beter zijn. Al het geld dat we minder betalen voor buitenlandse producten kunnen we gebruiken om een binnenlands product te kopen of om in een van onze vaderlandse bedrijven te investeren.
     Nu leer ik uit een stuk van Koen de Leus en Philippe Gijsels van BNP Parisbas Fortis (DS 3/7) dat ik mij over het protectionisme nu ook weer niet te veel zorgen moet maken. De Chinezen verplaatsen gewoon de eindproductie van hun goederen naar andere landen (Hongarije, Vietnam, Thailand …) om de importheffingen te omzeilen. ‘Analisten praten over deglobalisatie,’ schrijven De Leus en Gijsels. ‘Bekeken door een roze bril noemen wij het multi-globalisatie.’
      Zelf had ik het graag ‘andersglobalisme’ genoemd, maar die term is al gekaapt door links. Bovendien is mijn bril ook niet zo rooskleurig. Met protectionisme weet je waar het begint, maar je weet niet waar het ophoudt.