J.D. Vance
Trump heeft zijn running mate aangeduid: J.D. Vance. In De Standaard van 13/7 schrijft Steven De Foer dat Vance aan Harvard afstudeerde en ‘bekend staat als een volslagen amorele opportunist.’ Ik heb voor de zekerheid ook het stuk van Roan Asselman op Doorbraak gelezen. Daar heet het dat Vance aan Yale afstudeerde en dat hij ‘gruwelijk intelligent en verbaal sterk is - dat geven vriend (graag) en vijand (minder graag) toe.’
Wie het bij het juiste eind heeft over de universiteit van Vance en over zijn reputatie, moet de lezer zelf maar eens uitzoeken. Het stuk van De Foer is in elk geval wat aan de oppervlakkige kant. Hij wijst er bijvoorbeeld op dat Vance geëvolueerd is van anti-Trump in 2016 naar pro-Trump in 2022. Maar welke inhoudelijke evolutie dat inhoudt, komen we niet te weten. Asselman legt dat wel uit: Vance stapte over van kritiek op het uitkeringsstelsel dat werklozen afhankelijk maakt, naar het omarmen van dat stelsel waar een deel van de Trump-kiezers afhankelijk van is.
De Standaard citeert verder een uitspraak van Vance: ‘De retoriek van Biden dat Donald Trump een autoritaire fascist is, heeft rechtstreeks tot de moordpoging op hem geleid.’ Minstens het woord ‘rechtstreeks’ is hier een aperte onwaarheid. Maar het is hetzelfde soort aperte onwaarheid dat ik zou gelezen hebben over de retoriek van Trump mocht op Biden een aanslag zijn gepleegd. Misschien had ik die zin dan zelfs letterlijk in een artikel van De Foer aangetroffen.
Ik wou nog iets meer schrijven over Vance, maar ik merk dat ik dat reeds eerder deed, op 15 december van vorig jaar, en eveneens naar aanleiding van een stuk van De Foer. Dit was toen mijn commentaar:
‘Een naam die mij opviel was die van J.D. Vance ‘de non-fictieauteur die met Trumps steun senator van Ohio werd.’ J.D. Vance, J.D. Vance … Ik ken een J. Vance, een beroemde sciencefiction auteur, maar die is waarschijnlijk al dood. Ik zoek het even op. “J.D. Vance. A member of the Republican Party, he came to prominence with his 2016 memoir, Hillbilly Elegy.”
Hillbilly Elegy, dat boek ken ik, dat wil zeggen, ik heb de verfilming ervan gezien, met Glenn Close en Amy Adams. Het is het soort film waarbij mijn vrouw en ik elkaar aankijken en zeggen: al die mensen die we daar zien stemmen waarschijnlijk voor Trump. We zeggen dat niet denigrerend of bewonderend, maar als vaststelling, blij dat we die mensen een beetje leren kennen, niet de idioten die manifesteren met MAGA-bordjes, maar de mensen die zich van politiek weinig aantrekken, en als ze dan toch moeten gaan stemmen, alles samen genomen liever Trump hebben dan the other guy.’
Complottheorie ‘light’
Ik las ergens op FB dat de aanslag op Trump ‘niet per se’ een bewust plan was om hem als martelaar te laten voorkomen. Het was zelfs ‘niet waarschijnlijk’ dat Trump er zelf achter zat. Zo laat de steller van het bericht merken dat hij niet geen naïeveling is die niet meedoet aan complottheorieën, zelfs als die van links komen.
‘Niet per se’, ‘niet waarschijnlijk’ ... 't zijn mooie, bruikbare formuleringen. Zelf denk ik bijvoorbeeld dat de redding van Trump ‘niet per se’ te danken is aan een Goddelijke interventie. Ik vind het zelfs ‘niet waarschijnlijk.’
Iconische foto
Ik ben zoals iedereen erg onder de indruk van die prachtige foto van Donald Trump. Veel is de verdienste van de fotograaf, maar de blauwe lucht, de wapperende vlag, de geheven vuist, de zonnebril van de agent rechts, dat alles kreeg hij mooi cadeau. Men loofde ook de compositie van de foto, met het gezicht van Trump mooi in het midden. Dat begreep ik niet goed. Dát was toch het resultaat van een bijknipbeurt achteraf? Als ik foto’s van mensen plaats, knip ik die ook bij, zodat het gezicht mooi in het midden komt.
Maar het is een prachtige foto, die Trump toont als Trump. Ik vraag mij af hoe Obama zou hebben gereageerd een aanslag. Meer als een gentleman denk ik. Meer als Ronald Reagan.
Factcheck VS: ongelijkheid
Thomas Piketty heeft in Le capital au XXème siècle berekend dat de kloof tussen arm en rijk toeneemt. We denken dan meteen aan de VS. Maar recent onderzoek van Gerald Auten en David Splinter wijst erop dat de inkomensverschillen, na belastingen en transfers, vandaag amper hoger zijn dan in de jaren 60. Piketty noemt Auten en Splinter negationisten*.
Factcheck VS: belastingverlaging voor de rijken
Een andere mythe over de VS betreft de grote belastingsverlagingen voor de rijken die sinds tientallen jaren ononderbroken worden doorgevoerd. De rijkste 1 procent zou in de jaren 50 niet minder dan 91 procent belastingen betaald hebben, terwijl ze nu slechts 37 procent betaalt. Die schijnbaar spectaculaire daling, meer dan een halvering, is echter een misverstand omdat die 91 procent uitsluitend gaan over
- de federale inkomensbelasting (minder dan de helft van het totaal)
- de marginale schijf (inkomen boven, omgerekend naar vandaag, 2 miljoen dollar)
- een heel klein deel van de bevolking (veel minder dan 1 procent).
- de bekende inkomens (terwijl extreem hoge belastingen leiden tot meer fraude en ontwijking)
In werkelijkheid is de belastingdaling voor de 1 procent rijken veel, veel bescheidener. Van 42 procent belastingen in 1950 tot ongeveer 36,4 procent in 2014. Om niet van negationisme beschuldigd te worden, zeg ik erbij dat de cijfers komen uit een studie van Piketty zelf (Zie hier, p. 599).
De les van Anuna
Anuna De Wever in Humo: ‘Mijn ouders leerden me al vroeg: ‘Je kunt aan jezelf twijfelen, of aan de wereld. Wij denken dat het tweede de beste optie is.’ Ik zal die les nooit vergeten.’
Die les lijkt mij in zijn algemeenheid nogal eenzijdig. Als je op de autostrade honderden spookrijders tegenkomt, mag je gerust eens aan jezelf twijfelen. Maar ’t is waar dat je soms koppig je eigen weg moet kiezen, en het voorbeeld van ‘de wereld’ in de wind moet slaan.
Ik weet niet hoe oud Anuna was toen haar ouders haar die raad gaven om liever aan de wereld te twijfelen dan aan zichzelf. Mocht het mijn dochter zijn geweest die op zeg haar zestiende met zulke problemen worstelde, dan had ik haar aangeraden Persuasion van Jane Austen te lezen. Daar vindt de heldin het geluk door eindelijk niet meer naar ‘de wereld’ te luisteren.
Maar het kan slecht aflopen. De wereld kan óók koppig zijn. ‘The world must construe according to its wits,’ zei Thomas More gelaten in het bekende toneelstuk, en hij werd ter dood veroordeeld. Hij stond nochtans heel wat gematigder in het leven dan Anuna. Laten we hopen dat het martelaarschap haar bespaard blijft.
* Een verwijzing naar de studie van Auten en Splinter vind je hier. Over het inkomensverschil vóór en na belastingen en uitkeringen, zie ook mijn recente stukje hier, eerste voetnoot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten