Capitool - Capitole
Groen verzamelde al drie keer voor het Gentse gemeentehuis om te protesteren tegen de deelname van N-VA aan de coalitiegesprekken. Ik wou die actie graag vergelijken met de Trump-aanhangers die het Capitool bestormden. Maar de verschillen zijn te groot. In Washington trok men de geldigheid van de verkiezingen in twijfel, in Gent trekt men de geldigheid van de coalitiebesprekingen in twijfel. Ook is het belegerde gemeentehuis van Gent enkele honderden meter verwijderd van een gebouw dat Capitole heet.
Nee, de enige gelijkenis die ik zie is die met Vlaams Belang. Groen-aanhangers wijzen er op dat ze met hun 25 % van de stemmen de grootste partij zijn, en de op een na grootste lijst, en dat ze tóch worden uitgesloten. Vlaams Belang doet dat ook vaak: erop wijzen dat ze ergens de grootste of tweede grootste partij zijn, en tóch worden uitgesloten.
Het gevaar voor de progressieve agenda
In zijn commentaar van gisteren (DS 22/10) probeert Karel Verhoeven de
kerk in het midden te houden. Slechts bij herlezing viel mij op dat een andere
staande uitdrukking eveneens van toepassing is. Verhoeven probeert van twee
walletjes te eten. Enerzijds vernedert hij N-VA door te zeggen dat ze als
kleinere partij ‘zal moeten slikken wat ze elders uitspuwt qua praktijktests,
sociale woningen en openbaar vervoer.’ En anderzijds wijst hij op het gevaar
voor de progressieve agenda als N-VA aan het Gentse bestuur deelneemt.
Anneleen van Bossuyt en de tramlijnen
Dat ik ongeschikt zou zijn als politicus
of als spin doctor komt omdat ik heel
weinig voeling heb met wat men publieke perceptie noemt. Ik herinner mij hoe
Anneleen Van Bossuyt (N-VA) zes jaar geleden bespot werd om haar pleidooi voor
een tramvrij centrum in Gent. ‘Tramsporen zijn gevaarlijk,’ had Van Bossuyt
gezegd. ‘Ik heb er zelf eens mijn voet in gebroken toen ik 7 maanden zwanger
was.’ Ik begreep de reden niet van die spot. Waarom mocht ze niet verwijzen
naar een persoonlijke ervaring? Dat maakte de kwestie juist concreet, vond ik.
Maar het werd algemeen als een ‘uitschuiver’ gezien – ook al gebeurt een kwart
van de fietsongevallen in Gent op tramsporen.
Ik zal dus nooit goed aanvoelen wat het
percipiërende publiek nu zo lachwekkend vond. Misschien dacht men: ‘Domme koe. Mij overkomt zoiets niet. Ik heb nog nooit mijn voet gebroken in een tramspoor.’ Of: ‘Moet het hele
openbaar vervoer beleid nu worden aangepast omdat het mevrouwtje ooit haar voet
gebroken heeft?’ Zulke reacties zijn mij ten enenmale vreemd.
Democratische spelregels
De
Standaard publiceert een interessante brief van lezer Stef Soufriau. Die is verontwaardigd omdat men voor een
gemeentehuis protesteert nadat een partij die veel stemmen behaalde niet mag
deelnemen aan de bestuurscoalitie. Soufriau vindt dat een aanfluiting van de
democratische spelregels. Voor een goed begrip: hij verwijst naar de
manifestatie van Forza Ninove in 2019 toen die
partij buiten de coalitie gehouden werd.
Petra De Sutter
Op de Gentse petitie die aandringt op een
linkse coalitie staat ook, naar het schijnt, de handtekening van Groen-minister
Petra De Sutter. Ze omschrijft zichzelf bescheiden als ‘bezorgde Gentenaar’.
Het komt misschien van het Engels: concerned
citizen. Op de Antwerpse petitie voor een linkse coalitie stond, tussen
allemaal professoren en literatoren, de naam van Wietse Vermeulen, die geloof
ik geen minister is, met de vermelding ‘geëngageerde Antwerpenaar’. Ik weet niet wat mooier is. En er zijn nog ander mogelijkheden. ‘Verbonden Gentenaar’ is wat moeizaam, maar ‘solidaire Gentenaar’, ‘progressieve Gentenaar’,
‘warme Gentenaar’ is ook allemaal goed. Het liefst had ik dat men tekende met ‘verontruste
burger’, zoals indertijd de Bond van Verontruste Ouders - een zelfhulpgroep begin de 70 voor vaders en moeders van goede families die hun kinderen bedreigd wisten door seks, drugs, rock'n rol en linkse politiek.. In Humo werd daar vaak
mee gelachen.
Mobiliteitsplan
Ruben Mooijman vindt de moeizame Gentse
coalitievorming ‘een thriller … politiek om duimen en vingers bij af te
likken.’ Dat vind ik helemaal niet. Komaan, het gaat over het verkeer in Gent! Moeten
de jongere stadsbewoners hun zin krijgen om Gent zo autovrij mogelijk te maken,
met zo weinig mogelijk parkeerplaats, of moet de nostalgie van oudere burgers ontzien
worden die zich de tijd herinneren dat je in gelijk welke stad na 5 minuten
ergens langs de straat kon parkeren? Ik begrijp de twee standpunten en wil mij
vooral niet moeien.
Mooijman is geloof ik van de eerste strekking. Het plan om
een ondergrondse parking aan te leggen, schrijft hij, ‘gaat in tegen de moderne
inzichten over stedelijke mobiliteit.’ Eigenlijk is het woordje ‘modern’ een
wat ouderwets klinkend argument, maar ik had mij meer geërgerd als Mooijman
gesproken had van de ‘wetenschappelijke inzichten in de stedelijke mobiliteit’.
En wat ik vroeger al schreef
In Gent loopt een petitie die oproept tot een gemeentebestuur OpenVLD/Vooruit/Groen in plaats van OpenVLD/Vooruit/N-VA. De initiatiefnemers zijn moraalfilosoof en migratie-specialist Pascal Debruyne en schrijver-activist Dominique Willaert. Hun oproep is uitvoerig beargumenteerd. Ze halen aan dat een gemeentebestuur met N-VA minder steun zal verlenen aan ‘middenveldorganisaties en cultuurhuizen’. Ze betogen dat je polarisatie beter kunt bestrijden met een homogeen progressieve coalitie dan met een gemengde coalitie van progressieven en conservatieven samen. ’t Zijn stellingen die een discussie waard zijn.
Maar dan stel ik mij de volgende vraag: waarom een petitie? Waarom de kracht van de argumenten ondersteunen met de kracht van het getal … als er zojuist verkiezingen zijn geweest die de meest objectieve getallen hebben opgeleverd. De petitie heeft tot nu toe (zondag 20 oktober, 8.25 u) 9.145 handtekeningen opgeleverd. Hoezo? Natuurlijk zijn er duizenden en duizenden Gentenaren die liever een coalitie hebben met Groen: 24,6 % van de Gentenaren heeft voor die partij gestemd. De twee lijsttrekkers van Groen, Filip Watteeuw en Hafsa El-Bazioui* haalden alleen al 20.755 stemmen. Dat zijn allemaal virtuele ondertekenaars van de petitie.
Petities lijken mij een goed idee als het om een Goede Zaak gaat: vrijlating van politieke gevangenen, behoud van een bedreigd bos, voor of tegen nieuwe gevechtsvliegtuigen. Maar voor zaken van pure partijpolitiek heeft men verkiezingen uitgevonden: die leveren voldoende cijfers op. Ik had daarom liever gezien dat Debruyne en Willaert het voorbeeld van de Antwerpse progressieven hadden gevolgd. Kwaliteit boven kwantiteit. Het moreel gezag boven het gezag van het getal. In plaats van zoveel mogelijk handtekeningen verzamelen, alleen de handtekeningen verzamelen van ‘mensen die ertoe doen’. Zulke overzichtelijke lijsten lees ik graag. Ik kijk dan of daar geen namen van oude vrienden of vijanden bij staan**.
* Ik zie op foto’s dat Hafsa El-Bazioui haar moslimse hoofddoek meestal vervangt door een afro tulband. Ik ben misschien gauw tevreden, maar ik vind dat een hele vooruitgang.
** Zie mijn stukje over het Antwerpse initiatief: hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten