Israël en Hamas

Solidariteit met Hamas
      Luckas Vander Talen heeft in Brussel een affiche opgemerkt met de volgende tekst: 

‘Félicitations au commandant Yahya Al-Sinwar pour son martyre en faveur de la libération de la Palestine. Nous continuerons la résistance jusqu’à la libération [de la] Palestine et la nettoyer des sionistes.

     Die laatste bijzin is syntactisch niet in orde, maar het gaat mij om de boodschap. Waarom stopt de slagzin niet met ‘la libération de la Palestine’?  Betekent ‘sionistes’ in die bijzin ongeveer hetzelfde als ‘Joden’? Ik weet dat sommige Palestina-sympathisanten op die laatste vraag ‘nee’ zullen antwoorden, en ik ken ook hun argumenten. Maar zullen ze dan geen ogenblik aan die ‘nee’ twijfelen? 

De Israëlische ‘River to the Sea’
     De Standaard van 23/10 brengt een verontrustend artikel over Israëlische politici die Gaza willen koloniseren. Dat er extreem-rechtse politici zijn die dromen van een Groot-Israël, mét Gaza en de Westbank, een Israëlisch van From the River to the Sea eigenlijk, is geen nieuws. Opvallend was echter de veiligheidsargumentatie. Ik citeer 

Volgens de Israëlische minister van Sociale Gelijkheid, May Golan (Likoed) hebben de Israëlische kolonies op de Westelijke Jordaanoever Israël veilig gemaakt. Dat stelde ook de minister van Financiën, Bezalel Smotrich (Religieuze zionisten). ‘Gaza is een deel van het land van Israël, en zonder nederzettingen zal er geen veiligheid zijn.

     Het grootste probleem met die argumentatie is dat ze wel eens waar zou kunnen zijn: dat nederzettingen, en de bijhorende intimidatie, Israël inderdaad een redelijke garantie op veiligheid bieden.   Dat maakt die oplossing aanlokkelijk. Daar staat tegenover dat ze een rechtvaardige twee-statenoplossing onmogelijk maakt - rechtvaardig in de zin dat ze zowel het Israëlische als het Palestijnse nationalisme erkent. Met een nederzettingenbeleid komt Israël ook echt op het pad van Apartheid en etnische zuivering brengt.

Het einde van Hamas
     In Foreign Affairs las ik het stuk van Audry Kurth Cronin How Hamas Ends. De auteur heeft een gegevensbank verzameld van 457 terroristische organisaties van de laatste 100 jaar en heeft nagegaan hoe ze aan hun einde komen. Bij die organisaties zijn zowel groupuscules als bewegingen die een ruime steun onder de bevolking genoten. Dit zijn de verschillende scenario’s, die elkaar niet volledig uitsluiten

1. De terreurorganisatie bereikt haar doelstellingen door toegevingen van de tegenpartij (het Joodse Irgun in Israël-1948)
2. De terreurorganisatie verkruimelt tot misdaadorganisatie (veel Zuid-Amerikaanse guerrilla-groepen)
3. De terreur evolueert tot een open militair conflict of opstand (Hamas)
4. De terreur wordt succesvol onderdrukt  (Tsjetjseense separatisten, Tamiltijgers in Sri Lanka, Tupamaros in Uruguay*)
5. De leiders worden gearresteerd of gedood (het Lichtend Pad in Peru)
6. Onderhandelingen (het IRA in Ierland)
7. De terreurorganisatie implodeert, bijvoorbeeld door verminderde steun van de bevolking (radicale afscheuringen van het IRA).

     Cronin gelooft dat in Israël-Palestina het 3de en het 7de scenario het waarschijnlijkst zijn. Een harde opstelling van Israël kan leiden tot een algemene opstand. Een verzoenender houding van Israël kan leiden tot verminderde steun voor Hamas en een uiteindelijke implosie. Uit een onderzoek van PEW zou blijken dat de steun voor Hamas in Gaza allesbehalve stabiel is. In 2007 stond 62 procent van de bevolking positief tegenover Hamas, in 2014 amper iets meer dan 30 procent. Vandaag is dat weer anders. Uit nieuw onderzoek blijkt dat 90 procent van de Palestijnen de raid van 7 oktober niet als een oorlogsmisdaad beschouwt.
     Het voorbeeld dat op mij het meeste indruk maakt was overigens dat van de Tupamaros in Uruguay: hoe de politieke en economische gevolgen van de terreurbestrijding duizendmaal - geen overdrijving - erger kunnen zijn dan de terreur zelf.

Economische boycot Israël
     De Standaard heeft een catechismus-format waarin een probleem wordt opgesplitst in enkele vragen en antwoorden. Laatst was er een stuk met onder andere de vraag: ’Waarom gebruikt Europa zijn economische wapen tegen Israël niet?’
      Ja, waarom? Europa onderhoudt economische betrekkingen zowel met Israël als met de Palestijnse gebieden. Die met de Palestijnse gebieden bestaan uit eenzijdige hulpverlening. Die met Israël bestaan uit handelsbetrekkingen van wederzijds voordeel. Het stopzetten van die betrekkingen met Israël, net zoals die met Rusland, benadeelt onze eigen economie. Dus: daarom.
     Uiteraard zijn er ook geostrategische en humanitaire overwegingen. De Standaard-catechismus gaat uitgebreid in en genuanceerd in op die laatste. Dat is allemaal goed en wel, maar een catechismus moet in de eerste plaats een precies antwoord geven op een precieze vraag. ‘Wat is het teken van een christenmens? - Het teken van een christenmens is het kruisteken.’ ‘Waar is God? - God is overal, in de hemel, op de aarde, en op alle plaatsen.’

Gaza-oorlog
     Over de Gaza-oorlog schrijf ik zo weinig mogelijk, want dan staan er lezers klaar om van mij een ‘klaar en duidelijk standpunt’ te eisen. Als ik zeg dat ik in het algemeen een twee-statenoplossing voorsta en verder niet goed op de hoogte ben van Gaza in het bijzonder, en van het buitenland in het algemeen, worden ze boos. Maar ik bén niet goed op de hoogte. In een stuk van Paul Goossens (DS 13/12) lees ik het volgende:

Onmiddellijk na 7 oktober, de dag dat Hamas 1.200 Israëli’s doodde, identificeerde het AI-programma Lavender ruim 37.000 Hamas-militanten in Gaza. Ze werden allemaal een militair doelwit en de meesten zijn ondertussen definitief uitgeschakeld.

     Ik heb bij zo’n informatie heel veel vragen. Wat bedoelt men met ‘de meeste’ van die 37.000 Hamas-militanten? Zijn het er 30.000? 20.000? En hoe verhoudt dat aantal zich tot het totaal van 48.000 Palestijnse slachtoffers?