Vind ik Lachaert sympathiek?

 

     Aangaande de huidige regeringsvorming zou ik over tweehonderd jaar graag een mooi boek willen lezen, liefst een roman. Die tweehonderd jaar zijn nodig om een beetje afstand te nemen van de politieke kwesties van nu. Zo’n toekomstig boek zou dan niet echt gaan over staatshervorming, strikte immigratie, werkloosheidsuitkeringen of kerncentrales. Het zou gaan over algemeen-menselijke dingen die dán nog altijd zullen bestaan: botsende ego’s, narcistische persoonlijkheden, macht, idealen, gezond realisme, wensdenken, hansworsterij, schijnbewegingen, blufpoker, woordbreuk, verraad van geheimen,  gespeelde woede-uitbarstingen, cynische oneliners, alles, alles. 
     Vandaag schrijven de journalisten ook wel over die botsende ego’s, maar ze doen het met een politiek gekleurd potlood, en als ik die stukken lees, lees ik ze door een politiek gekleurde bril. Dat ik mij daar bewust van ben, bederft de pret. Ik voel mij een beetje belachelijk als blijkt dat elke ‘gezonde realist’ op televisie toevallig hetzelfde over migratie zegt als ik, en dat elke ‘hansworst’ toevallig met mij van mening verschilt over kerncentrales. Ik weet maar al te goed dat die appreciaties, mijn persoonlijke sympathie en antipathie als je wil, eigenlijk helemaal niet toevallig zijn, en dat mijn kijk op die televisiemensen vaak vertroebeld wordt door mijn politieke hartstochten.
     Soms is het wat moeilijker. Wat moet ik voelen bij iemand als Lachaert van Open-Vld? Hij doet er alles aan om de formatie van De Wever te laten mislukken. Hij is dus jaloers omdat zijn eigen officieuze formatiepoging met de ‘drie koningen’ mislukt is. Hij wil zich profileren. Hij bokst boven zijn gewichtsklasse. Hij klampt zich vast aan de Waalse grote broer. Enzovoort. Kortom, hij is een hansworst. Maar dan lees ik wat hij vindt van de nota van De Wever en Magnette: ‘een socialistisch economisch programma met hogere uitkeringen voor iedereen, het terugschroeven van de concurrentiekracht van onze bedrijven, miljarden extra uitgaven en nieuwe belastingen op vermogen.’ Ja, dat vat het, vrees ik, goed samen. Is Lachaert dan plots weer een ‘gezonde realist’?
     Realisme is iets ingewikkelds, waar korte en lange termijn elk een rol spelen. In De Tijd van 8 augustus schreef Jasper D’Hoore dat ‘je in België niet naar een volgehouden centrum-rechts economisch en sociaal beleid kan evolueren: dat kan in Vlaanderen wél, als je alle hefbomen in handen krijgt.’ Dat geloof ik ook. De Wever mag van mij op korte termijn een Belgisch centrumlinks beleid aanvaarden, als het niet anders kan, om later met Vlaamse hefbomen een centrumrechts beleid te voeren. Als hij dat doet, kun je dat nog het beste omschrijven met de Franse uitdrukking die D’Hoore aanhaalt: reculer pour mieux sauter. Misschien springt hij niet, en valt hij achterover, dat is ook mogelijk. Maar dat is weer een andere zaak.
    Ondertussen weten we niet hoe de komende regering er uit zal zien. Misschien nemen De Wever en Magnette onverwacht Bouchez aan boord en mag Lachaert vanuit de oppositie de belangen van de hardwerkende Vlaming verdedigen. Als dat gebeurt, ga ik nú al akkoord met het meeste van wat hij dán zeggen zal. Maar zal ik hem – sympathiek vinden? Ik ben benieuwd. Zo gemakkelijk krijgen de liberalen mijn stem niet terug.