One Battle After Another is als film is zeer geschikt om in de zaal te zien, maar ga dan niet te dicht bij het scherm zitten. Filmnostalgici zullen begrijpen waarom ik bij een bepaalde scène aan Bullitt (1968) moest denken. Maar wat P.T. Anderson met die scène doet is van een ander kaliber. Wie graag actiefilms ziet, zal zijn hart kunnen ophalen. Wie niet graag actiefilms ziet, ook. En wie zich soms laat verleiden om naar een actiefilm te kijken, maar achteraf met een bittere nasmaak achterblijft, die mag dit keer gerust zijn. De nasmaak zal niet bitter zijn. Twee bijkomende voordelen: One Battle is een vrolijke film én het is een gemakkelijke film. Van Mission Impossible – The Final Reckoning heb ik geloof ik maar een derde begrepen, ook al leggen de personages voortdurend aan elkaar uit hoe alles in elkaar zit. Van One Battle heb ik álles begrepen.
De film is geïnspireerd op de roman Vineland van Thomas Pynchon. De held in die roman is een ex hippie-radicaal Zoyd Wheeler. Ik heb mij die tot nu toe altijd voorgesteld als Jeff Bridges in The Big Lebowski. Ik zou dat beeld nu moeten vervangen door Leonardo di Caprio die het personage speelt in One Battle, zij het dat hij nu Pat, later Bob, heet in plaats van Zoyd. Voorlopig blijk ik vasthouden aan de Dude, omdat die cooler is, en omdat ik Lebowski al zo vaak heb gezien. Daar staat tegenover dat ik One Battle ook nog wel enkele keren zal zien.
In De Standaard (23 september) schrijft Ruben Aerts dat de film een ‘satire’ is en een ‘politiek pamflet’. De film houdt ‘het Amerika van nu een spiegel voor.’ Dat is allemaal best mogelijk, maar ik ben daar enigszins blind voor, zoals ik dat ook ben voor ‘symbolen’ in de literatuur. Zeker, de film raakt het probleem aan van de illegale immigratie in de VS. Linkse terroristen en humanitaire mensensmokkelaars zijn vóór open grenzen. Een geheime club van samenzwerende hooggeplaatste über-racisten is tégen. Het levert geweldige cinema op, maar wie op zoek is naar bezinningsmateriaal om zich te oriënteren tegenover ‘het Amerika van nu’ of tegenover de dilemma’s van de migratiepolitiek, zal hier weinig aantreffen waar hij iets mee kan aanvangen.
Aerts schrijft nog: ‘In de beste films zie je de tijdgeest door de kieren gluren, en dat is bij Anderson niet anders.’ Dat is waar en niet waar. Het is waar omdat de tijdgeest in álle films – ook de allerslechtste – door de kieren gluurt. Het is niet waar omdat juist de beste films de tijdgeest ruim overstijgen. Het is de reden waarom lezers vandaag, in 2025, nog altijd plezier beleven aan Vineland, een roman die verscheen in 1990 en de tijdgeest ademde van de hippies en yippies 1965. En het is ook de reden waarom kijkers in 2065 evenveel plezier zullen beleven aan One Battle als de kijkers van nu.
De film is geïnspireerd op de roman Vineland van Thomas Pynchon. De held in die roman is een ex hippie-radicaal Zoyd Wheeler. Ik heb mij die tot nu toe altijd voorgesteld als Jeff Bridges in The Big Lebowski. Ik zou dat beeld nu moeten vervangen door Leonardo di Caprio die het personage speelt in One Battle, zij het dat hij nu Pat, later Bob, heet in plaats van Zoyd. Voorlopig blijk ik vasthouden aan de Dude, omdat die cooler is, en omdat ik Lebowski al zo vaak heb gezien. Daar staat tegenover dat ik One Battle ook nog wel enkele keren zal zien.
In De Standaard (23 september) schrijft Ruben Aerts dat de film een ‘satire’ is en een ‘politiek pamflet’. De film houdt ‘het Amerika van nu een spiegel voor.’ Dat is allemaal best mogelijk, maar ik ben daar enigszins blind voor, zoals ik dat ook ben voor ‘symbolen’ in de literatuur. Zeker, de film raakt het probleem aan van de illegale immigratie in de VS. Linkse terroristen en humanitaire mensensmokkelaars zijn vóór open grenzen. Een geheime club van samenzwerende hooggeplaatste über-racisten is tégen. Het levert geweldige cinema op, maar wie op zoek is naar bezinningsmateriaal om zich te oriënteren tegenover ‘het Amerika van nu’ of tegenover de dilemma’s van de migratiepolitiek, zal hier weinig aantreffen waar hij iets mee kan aanvangen.
Aerts schrijft nog: ‘In de beste films zie je de tijdgeest door de kieren gluren, en dat is bij Anderson niet anders.’ Dat is waar en niet waar. Het is waar omdat de tijdgeest in álle films – ook de allerslechtste – door de kieren gluurt. Het is niet waar omdat juist de beste films de tijdgeest ruim overstijgen. Het is de reden waarom lezers vandaag, in 2025, nog altijd plezier beleven aan Vineland, een roman die verscheen in 1990 en de tijdgeest ademde van de hippies en yippies 1965. En het is ook de reden waarom kijkers in 2065 evenveel plezier zullen beleven aan One Battle als de kijkers van nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten