MSM, censuur, 'weerbare democratie'

MSM en sociale media
     De mainstream media (msm) en de sociale media (sm) zijn, als je wil, concurrenten van elkaar. De verwijten die ze aan mekaar maken zijn scherp. ‘Regimepers’ en ‘Lügenpresse’ aan de ene kant, ‘fake news’ en ‘samenzweringstheorieën’ aan de andere kant. De gebruikte taal is in de msm vaak beschaafder en genuanceerder dan de op de sm. Omgekeerd lees ik op de sm minder vaak het discours dat de concurrent dringend moet worden gemodereerd of gecensureerd. Zouden Karel Verhoeven en Dominique Deckmyn van het prettig vinden als Musk, Doerov en Zuckerberg de overheid opriepen om op te treden tegen eenzijdige berichtgeving in De Standaard.

De leugenpers en de censuur
     Ik zal altijd de ‘mainstream’ media verdedigen tegen de beschuldiging dat ze alleen leugens vertelden, met inbegrip, zoals Mary McCarthy zei, van de woorden ‘en’ en ‘de’.  In De Standaard van vandaag 28 augustus stond dat de zon opkwam om 06.50 uur. Ik heb dat gecontroleerd, en het is waar. Dat de berichtgeving over veel onderwerpen eenzijdig is en dat er onwaarheden en onnauwkeurigheden instaan, zal ik niet ontkennen, en evenmin dat opinie en berichtgeving te veel door elkaar loopt, en er zal ook wel eens een regelrechte leugen in staan – als is mijn definitie van leugen wat strikter dan voor veel mensen.

Rechts-extremisme en ‘weerbare democratie’
     Volgens Stephan Kramer, de chef van de inlichtingendienst van Thüringen, overtreedt de extreemrechtse partij AfD de grondwet omdat ze (1)  tegen godsdienstvrijheid voor moslims opkomt, (2) vindt dat de ‘oude partijen’ moeten verdwijnen en (3) argumenteert dat de rechters van het Grondwettelijk Hof niet onafhankelijk zijn omdat ze door politici zijn verkozen. Ja, dat zijn kwalijke standpunten, al zie ik in (2) niet noodzakelijk een pleidooi voor een dicatuur. Als ik op mijn blog zou schrijven: ‘Weg met de trado partijen’ of ‘De CD&V moet kapot’ - wat ik nooit zou doen - ben ik daarom nog geen adept van een een-partij-staat.
    Interessant is zijn antwoord op de vraag wat men tegen AfD kan doen. ‘De vijanden van de democratie hebben ook hun rechten, maar wanneer ze de rode lijn overschrijden, treedt de staat op. Dan mogen ze bijvoorbeeld geen wapens bezitten of in openbare dienst werken, omdat ze de staat in gevaar kunnen brengen.’
     Het is niet helemaal duidelijk welke rechten de vijanden van de democratie hebben, en wanneer ze de rode lijn overschrijden. Veel preciezer wordt de taal als het om de maatregelen gaat: wapenverbod en Berufsverbot*. Zelf vind ik dat laatste veel te ver gaan. In een tijd waarin 1 op 3 werknemers ambtenaar zijn, is deze maatregel disproportioneel. Hoogstens zou men fascisten, communisten en islamisten de toegang kunnen ontzeggen tot bepaalde openbare functies, zoals die aan de politie of in het leger.

 * In de bundel Cultuurmarxisme bespreekt Paul Cliteur het begrip ‘weerbare democratie’. Dat is een democratie die maatregelen neemt om zich te verzetten tegen niet-gewelddadige extremisten die de democratie willen uithollen. Hij schrijft: ‘De naoorlogse Duitse wetgeving … is de meest uitgewerkte vorm van ‘weerbare democratie’-wetgeving.’ Hij citeert met name de Berufsverbote die in het verleden tegen extreemlinks werden ingezet. Hij merkt op dat men vandaag teveel extreemrechts (‘fascisme’), en te weinig het islamisme viseert.