Alain Delon

      Alain Delon, het perfecte mannelijke tegenbeeld van de femme fatale, kende ik al als kind, van de kostuumfilm Il Gattopardo (1963) – er werd hem vanuit het raam een rolletje goudstukken toegeworpen – en van de actiefilm La tulipe noire (1964).  Ik hérkende hem al in Paris brule-t-il? (1966), waarin hij een bijrol speelt, die van een verzetsleider – Chaban-Delmas weet ik nu, omdat ik het heb opgezocht*.
      Zijn beeld werd in mijn geheugen voorgoed vastgelegd door Le Samouraï (1967), een film waarvan mijn moeder had gezegd dat hij ‘nogal speciaal’ was. ‘Er wordt niet in gesproken,’ zei ze,  ‘en er gebeurt ook niets.’ Dat was inderdaad zo, ongeveer. Delon had een regenjas aan, keek ernstig, liep door de straten, nam de roltrap naar een metrohalte, en stal een Citroën DS, zoals mijn vader er een had. Hij had daarvoor een enorme sleutelbos met wel 50 contactsleuteltjes. Zouden er voor een Citroën DS maar 50 verschillende contactsleuteltjes bestaan hebben?
    Als acteur heeft Delon heel verschillende rollen gespeeld, van Zorro tot baron de Charlus. Grote indruk maakte hij op mij in de film Le professeur (1972)  waarin hij de rol van een leraar speelt die een relatie begint met een leerlinge. In het klaslokaal is hij geen uitslover. Hij is het soort leraar dat de leerlingen een opdracht geeft, een sigaret opsteekt, en dan de krant leest. Als de leerlingen vragen of ze ook mogen roken, zegt hij alleen: ‘Bien sûr’. De directeur – of de directrice, dat weet ik niet meer – wordt van dat laatste op de hoogte gebracht. Ze gaat naar de klas van Delon en vertelt hem dat leerlingen in de klas niet mogen roken. Delon antwoordt iets van ‘Ah, compris.’ Als de directeur of de directrice weer weg is, vragen de leerlingen opnieuw of ze mogen roken. ‘Bien sûr,’ zegt Delon.
     In de meeste krantenstukken die ik las, werd verwezen naar die keer dat Delon zijn persoonlijke sympathie had uitgedrukt voor de extreemrechtse Jean-Marie Le Pen. Alleen bij Marc Vanfraechem las ik wat ik nog niet wist: dat Delon ook verklaard had niet voor Le Pen te stemmen, vanwege politiek meningsverschillen, en dat hij bij de burgermeesterverkiezingen in Parijs de PS-kandidate Anne Hidalgo, met wie hij óók bevriend was, had gesteund.

* Mijn moeder zei van die film dat Kirk Douglas, die de rol van Patton speelde, er precies uitzag zoals zij zich de onstuimige generaal voorstelde. Ik van mijn kant kan mij de generaal alleen voorstellen als George C. Scott.