Televisieseries

New Amsterdam
     Mijn vrouw en ik leven op een ander ritme. Ze komt ’s avonds laat thuis, ongeveer op het ogenblik dat ik ga slapen. Ze kijkt dan naar televisieseries, en daar zitten wel eens middelmatige dingetjes tussen. Ik kijk ook vaak, op andere ogenblikken, naar middelmatige dingetjes, maar míjn middelmatige dingetjes zijn andere dan die van mijn vrouw.
     Laatst zag ik een kort fragment van een van háár series: New Amsterdam, iets over ziekenhuizen en artsen. Er was een Native American geschiedenisprofessor in het ziekenhuis opgenomen met een bloedklonter in haar been. Die klonter kon elk ogenblik loskomen en haar het leven kosten. Maar ze wilde zich niet laten behandelen omdat de naam van het hospitaal – New Amsterdam – verwees naar de kolonisten die het land hadden afgenomen van de Lenapes, de stam die het stuk grond bewoonde waar nu het hospitaal stond. ‘Je speelt met je leven,’ zei de arts. ‘Mijn leven stelt niets voor vergeleken met 400 jaar onrecht,’ antwoordde de Native American professor. Of woorden van die strekking. 
     Ik weet niet hoe het afloopt. Wie het wil weten zal zelf moeten kijken: derde seizoen, tiende aflevering.

Succession
     Mijn vrouw kijkt natuurlijk ook naar goede series, zoals Succession. Ik heb daar genoeg fragmenten en zelfs volledige afleveringen van gezien om te weten dat de serie goed gemaakt is, met goede dialogen en goede acteurs. Maar ik had de indruk dat er geen enkel sympathiek personage in het verhaal voorkwam. Dat heb ik niet graag. Daar komt dan nog bij dat de serie zich in mijn brein genesteld heeft in het gebied ‘meer iets voor mijn vrouw’. Het omgekeerde bestaat ook. Ik heb rustig, zonder binge-drang de serie Better Call Saul uitgekeken. Goed gemaakt, met goede dialogen en goede acteurs. Bovendien vind ik bijna alle personages sympathiek, zelfs Howard en Lalo. Maar mijn vrouw laat die serie links liggen. In háár brein zit die serie in het gebied ‘meer iets voor mijn man’.

The Diplomat
     In het weekend kijken mijn vrouw en ik sámen naar films en televisieseries, en dat zijn dan meestal goede films en series. The Diplomat is zo’n serie. Het is een politieke thriller. Een vrouwelijke ambassadeur is getrouwd is met een ex-ambassadeur en dat zorgt voor spanningen. In de vierde aflevering komt een scène waarin de man zijn vrouw aankijkt en zegt: ‘I bought a hat.’ Het blijkt een bolhoed te zijn. Toen wist ik dat er een seksscène zou volgen. 

Perry Mason
     De nieuwe Perry Mason-serie bevindt zich ergens tussen middelmatig en goed. Bestaat daar een woord voor? Het gaat om een prequel in film noir stijl van het gelijkname advocatenfeuilleton uit de jaren 50 en 60. Het tweede seizoen vond ik beter dan het eerste. Ik wil over die serie graag iets zeggen, over een bepaald cliché, maar dan verraad ik de plot. Ik plaats mijn opmerking onderdaan in een voetnoot*. Wie van plan is naar de serie te kijken, moet de voetnoot overslaan. 

Mrs. Maisel
     Overigens blijf ik een groot bewonderaar van de Mrs. Maisel-serie. Het vierde en vijfde seizoen vielen aanvankelijk lichtjes tegen, maar bij het herbekijken was ik alweer vergeten wat mijn reserves waren geweest.
      In het vierde seizoen komen veel striptease-scènes voor. Ik heb zoiets nooit erg fijn gevonden. In de sandalenfilms die ik als kind zag kwamen er tussen de gevechten vaak scènes met buikdanseressen. Het duurde wel tien minuten voordat er weer gevochten werd. Het was verschrikkelijk. En het is voor mij ook nooit meer goed gekomen. Als ik vandaag ergens de korte inhoud lees van films als Hustlers of Magic Mike, dan weet ik meteen dat het niets voor mij is. Ik kijk dan toch en word voor de zoveelste keer bevestigd in mijn overtuiging dat striptease-scènes van het ergste zijn dat de 9de muze heeft voortgebracht. Welnu, ik kijk naar Mrs. Maisel en vind alle striptease-scènes mooi en grappig.
     En dan het vijfde seizoen. Het is het laatste en er moet dus naar een apotheose toe worden gewerkt: de finale doorbraak van de comédienne. Daarnaast krijgen we in enkele flashforwards een antwoord op de vraag die elke Mrs. Maisel-kijker zich al de hele tijd heeft afgevraagd: wat zal er in godsnaam terechtkomen van de kinderen van Midge? In andere flashforwards zien we hoe Midge tot een wereldberoemde diva is gedegenereerd, met alles wat daar bij hoort, de kapsones, de vele huwelijken - ze trouwt bijna met Philip Roth. Maar zij blijft Midge. Hoe kun je nu boos zijn of blijven op Midge?

 

*  Camilla Nygaard is in Perry Mason een oliemagnate die zich, in plaats van haar fortuin te verbrassen aan orgieën, toelegt op het spelen van piano, het leren van vreemde talen en het promoten van kunst. Ze besteedt veel geld en aandacht aan haar gezondheid: uitgebalanceerd dieet, zwemmen, speciale gymnastiekoefeningen, massages. In zulke verhalen is het verzorgen van de eigen gezondheid, om lang te leven en mooi te blijven, een symbool van arrogante rijkdom. Rijken vinden zich te goed om zoals gewone mensen dood te gaan. Ik wist het onmiddellijk: Camilla Nygaard is de dader.