Gaza en de politieke spelletjes
Natuurlijk hebben mensen als Sammy Mahdi en Bart De Wever ook écht wel een mening over Gaza, maar tegelijk speelden ze een politiek spel om hun machtspositie binnen de regering te versterken. Dreigen met een wisselmeerderheid in het Vlaamse Parlement, een hautain ik-laat-mij-niet-opjagen houding die onderstreept wordt met vakantiefoto’s … Hoe weet een leek als ik nu hoe het voor een politicus eigenlijk hoort? Ach ja, nu ik eraan denk, van de journalisten natuurlijk. Zoals brandmeester Koperbuik zei: ‘Die zien dat direct.’
Maar dan heb ik een andere vraag. Die journalisten beweren altijd dat centrumrechts beter zwijgt over migratie, want anders spreidt het het bedje voor extreemrechts. Extreemrechts vindt dat trouwens ook. Ik hoor het De Winter nog zeggen: het origineel is beter dan de kopie. Maar geldt dat ook voor de semi-oppositie die Sammy Mahdi heeft gevoerd? Heeft hij het bedje niet gespreid voor de Gaza-radicalen in de oppositie, PVDA en Groen? Die kunnen nu met enige geloofwaardigheid zeggen dat wat nu op tafel ligt too little, too late is. PVDA en Groen hebben hún thema - het is in elk geval meer hún thema dan dat van CD&V - bijna twee maanden als hoofdnieuws in de krantenkoppen gezien.
Culturele boycot
Een Gaza-radicaal in de Vlaamse regering is Caroline Gennez. Op het theaterfestival in Gent riep ze op voor een échte culturele boycot van Israël. Haar spreekgestoelte was omhangen met een Palestijnse vlag. Ik had die liever om haar schouders gezien, zoals échte militanten dat doen.
Nu, een militaire boycot kan ik begrijpen, een economische boycot, ja goed, maar een culturele boycot is altijd verkeerd. Karel van het Reve heeft meer dan wie in ons taalgebied bijgedragen aan de kritiek op de Sovjet-Unie. Tegelijk was hij ook altijd vierkant tegen een culturele boycot. Gennez is voor het opstarten van een culturele samenwerking met de Palestijnse Autoriteit op de Westelijke Jordaanoever. Daar ben ik honderd procent voorstander van. Ook al worden er wel wat mensenrechten geschonden door die Autoriteit. Ik zou als Hamas-Palestijn niet graag in een Israëlische gevangenis terechtkomen, maar ik zou nog minder graag terechtkomen in een Palestijnse gevangenis op de West Bank.
Ik vrees dat die aardbeving amper of niet aan bod komt. Ik doe dat wel, maar ik heb het gevoel (en met gevoelens moet je altijd voorzichtig zijn) dat deze aardbeving nooit aan bod komt. Ik heb dat gevoel trouwens al heel mijn lange carrière.
BeantwoordenVerwijderen