Kinderwens

   De Schotse schrijver Robert Louis Stevenson (1850 - 1894) was dol op kinderen en op kinderspelletjes. Zijn hele leven lang bleef hij oorlogje spelen met zijn meer dan zeshonderd tinnen soldaatjes. Maar toen hij trouwde met de tien jaar oudere Fanny Osborne spraken ze af om geen kinderen te nemen. Fanny had al een dochter van tweeëntwintig en een zoon van twaalf, en was enkele jaren daarvoor een andere zoon verloren.
   De schrijver troostte zich met zijn tinnen soldaatjes, speelde oorlogje met zijn stiefzoon, maar de kinderwens bleef knagen. Hij had wel geen zoon, of toch niet echt, maar hij had wel het hart van een vader

God gave to me a child in part

Yet wholly gave the father’s heart:
– Child of my soul, O whither now,
Unborn, unmothered, goest thou?

   Van zulke zielskwellingen had Fanny geen last. Toen haar dochter Belle zwanger was, schreef ze aan een vriendin: ‘Belle, I hear, is going to have another baby and her dog is dead. I’m not going to have another baby and my dog is not dead.’