Meester, hij polariseert weer!

     Aan alles wat hij zegt of doet, merk je dat Kristof Calvo graag polariseert. Ik heb daar geen probleem mee. Een aantal politici die ik graag aan het werk zie of zag, hebben of hadden dat ook: Bart De Wever, de jonge Verhofstadt, de oude Tobback. Zo iemand heeft graag een vijand om op in te hakken, en bij Calvo is die vijand N-VA.

     In Het Nieuwsblad demonstreert Calvo nog een keer waar hij goed in is. ‘De Wever speelt toneel,’ zegt hij zo ongeveer. ‘De Wever faalde in zijn opdracht als burgemeester.’ ‘Antwerpen is een stad als parking.’ ‘In Antwerpen kun je jezelf niet zijn aan een loket.’
     Dat laatste begreep ik eerst niet. Waarom zou je in Antwerpen jezelf niet kunnen zijn aan een loket? Pas achteraf begreep ik dat hij het niet sprak over de Antwerpse man of vrouw die zich aan een loket aanmeldt. Het ging om de persoon aan de andere kant van het loket – meer bepaald de vrouwelijke ambtenaar die haar islamitische obediëntie kenbaar moet kunnen maken door het dragen van een hoofddoek. Alleen zo, denkt Calvo blijkbaar, kan die ambtenaar ‘zichzelf zijn’.
     In de Jambersreportage van donderdag hebben we gezien hoe De Wever met de verkiezingsuitslagen voor zich op tafel begon na te denken over een coalitie met Groen. CD&V en OpenVLD had hij natuurlijk liever, maar die haalden zo weinig zetels. Met Groen daarentegen kon hij een mooie meerderheid vormen, en dan zou er misschien wat minder ruzie zijn. ‘Ik word daar zo moe van, die oorlog elke dag,’ zei hij nog.

     Zo’n uitspraak is natuurlijk betrekkelijk. De Wever is altijd een ‘happy warrior’ geweest, in die mate zelfs dat hij het vergaderzaaltje waar hij zich liet filmen had omgedoopt tot de ‘war room’. Maar hij is ook zes jaar bestuurder van een stad geweest, en dan word je het wel eens beu als je meer tijd moet besteden aan het verdedigen van je beleid dan aan je beleid zelf. Ik heb op mijn school een poosje op overlegvergaderingen mijn mond geroerd. Ik vergeet niet snel die keer dat de toenmalige directeur uitriep: ‘Kun je ons dan nooit eens met rust laten, zoals wij jullie met rust laten.’ Die was de oorlog ook moe.

     Voor De Wever heeft een coalitie met Groen dus een paar voordelen. Voor de groene kiezer ook, want dan heeft die niet voor niets gestemd. Maar voor groenen als Calvo zou zo’n coalitie een vloek zijn. Het is immers moeilijk om tijdens de komende nationale verkiezingscampagne overal ten lande N-VA voor te stellen als nare asocialen, milieuverpesters en halve racisten als je er zelf een erg zichtbare coalitie mee aangaat. Zo’n werkwijze is meer iets voor ... tja, wie hier geen namen kan plaatsen heeft geloof ik de politiek van de laatste drie jaar niet aandachtig gevolgd.

       Ik heb de voorbije week vastgesteld dat iedereen bereid is goede raad te geven aan de politieke leiders van dit land. Dat lijkt mij een goed idee. Ik heb dus zelf ook een bierviltje genomen en daar enkele eisen op genoteerd waarmee Calvo, als hij dat wil, de Antwerpse coalitiegesprekken kan doen mislukken – vooral als hij die eisen op voorhand doorgeeft aan de pers. Het zijn er vier:

1.       De Wever weg uit de nationale politiek.

2.       In Antwerpen een circulatieplan zoals in Gent.

3.       Een sociale woning voor wie erom vraagt. Verdrievoudiging van het aantal gesubsidieerde woningen.

4.       Moslima’s met een hoofddoek aan het loket. Weg met het secularisme.

     Ik was van plan om het bierviltje op te sturen naar Calvo, maar nu ik het stuk in Het Nieuwsblad helemáál gelezen heb, en ook dat in De Morgen, zie ik dat ze daar bij Groen mijn goede raad niet nodig hebben.